Rogowski Bronisław Henryk (1869–1946), inżynier technolog, pracownik ubezpieczeń, działacz społeczno-oświatowy. Ur. 3 I w Czaplinie koło Białegostoku, był najstarszym z ośmiorga dzieci Henryka, właściciela niewielkiego majątku Dubno koło Bielska Podlaskiego, i Felicji ze Szpicbartów (Szpitzbarthów), bratem Marii Rogowskiej-Falskiej (zob.).
R. ukończył szkołę realną w Białymstoku, a w r. 1892 z odznaczeniem Wydział Mechaniczny Instytutu Technologicznego w Charkowie. Następnie pracował kolejno w Zakładach fabrycznych w Ostrowcu (pow. opatowski) w fabryce Maurycego Bormana i Aleksandra Szwedego oraz w fabryce Konstantego Rudzkiego w Warszawie, a także w biurach Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Równocześnie za pośrednictwem Stanisława Michalskiego podjął działalność w Wydziale Czytelni Bezpłatnych w Warszawskim Tow. Dobroczynności i wszedł do komisji katalogowej tego Wydziału. W r. 1894 za udział w tzw. kilińszczyźnie został zesłany na 2 lata do Borysoglebska w gub. tambowskiej, gdzie pracował jako robotnik w wielkim młynie. Zapewne w związku z tą pracą opublikował artykuł Pytel płaski (Plansichter), jego zasadnicze urządzenie, zastosowanie, porównanie z innymi przesiewającymi maszynami i znaczenie w młynarstwie („Przegl. Techn.” 1896 i odb.). Po powrocie do kraju został w r. 1897 inspektorem technicznym, a następnie kierownikiem Wydziału Taryfowego Petersburskiej Konwencji Zakładów Ubezpieczeń w Łodzi. W r. 1898 ze swego prywatnego księgozbioru założył R. pierwszą w Łodzi publiczną czytelnię i wypożyczalnię, która od r. 1900 mieściła się przy ul. św. Andrzeja 5 (obecnie A. Struga). W r. 1904 ukazał się w druku katalog książek polskich tej wypożyczalni. R. zamieszczał artykuły w „Przeglądzie Technicznym”, m. in. obszerne kilkuodcinkowe sprawozdanie Międzynarodowa wystawa pożarnicza w Berlinie 1901 r. (1901). W r. 1904 R. przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował nadal w zakładach ubezpieczeniowych. Był sympatykiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) i jego mieszkania zarówno w Łodzi, jak i w Warszawie służyły jako schronienie dla ukrywających się działaczy socjalistycznych. Współpracował w tej mierze z Aleksandrem Malinowskim aż do jego aresztowania w lutym 1900. W r. 1905 został R. członkiem Związku Pomocy dla Ofiar Politycznych. W grudniu 1906 należał do współzałożycieli Tow. Czytelń m. Warszawy, a następnie był we władzach tego Towarzystwa (m. in. wiceprezesem i prezesem w l. 1917–19). Opracował Katalog naukowy minimalny dla bibliotek robotniczych (W. 1907), który ukazał się w formie plakatu dwustronnie zadrukowanego, a po rozszerzeniu, jako broszura pt. Katalog książek naukowych dla bibliotek robotniczych (W. 1907). W r. 1916 był bibliotekarzem Tow. Miłośników Przyrody w Warszawie, a także wspólnie ze Stanisławem Kruszewskim opiekował się biblioteką Tadeusza Rechniewskiego.
W okresie międzywojennym R. był starszym inspektorem technicznym w Związku Prywatnych Zakładów Ubezpieczeń w Warszawie. Opublikował pracę Taryfa fabryczna prywatnych towarzystw ubezpieczeniowych od ognia („Kur. Asekuracyjny” 1918 i odb.). Na doświadczeniach Czytelni Mokotowskiej w Warszawie, w której pracowała jego żona, R. oparł swój artykuł W sprawie systemu numerowania i układu książek w bibliotekach powszechnych („Bibliotekarz” 1919). W r. 1921 był R. wraz ze Stefanem Wolffem i in. współzałożycielem Muzeum Społecznego przy Bibliotece Publicznej w Warszawie.
W czasie okupacji niemieckiej i powstania warszawskiego R. przebywał w Warszawie. W początkach października 1944 przeszedł przez obóz w Pruszkowie i wywieziony został do Sędziszowa. Następnie mieszkał w majątku Gnojna koło Mszczonowa potem w Bukowinie Tatrzańskiej. W marcu 1945 przeniósł się do Krakowa, a od kwietnia t. r. aż do śmierci był kierownikiem działu taryfowego przemysłowych ubezpieczeń ogniowych Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych w Łodzi. Zmarł 18 I 1946 w Łodzi, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Odznaczony był Krzyżem Niepodległości.
W małżeństwie z Katarzyną z Zajączkowskich miał R. synów Mieczysława, inżyniera budowy mostów, i Lecha, bankowca, oraz córkę Janinę, profesora Instytutu Pedagogiki Uniw. Warsz., żonę Witolda Doroszewskiego.
Brat R-ego Władysław (ur. 1875), hutnik w Zakładach Hutniczych w Starachowicach, działał w okresie rewolucji 1905 r. w PPS i był dwukrotnie aresztowany i więziony, najpierw w Piotrkowie, potem w Sandomierzu; był odznaczony Krzyżem Niepodległości (1931).
Enc. Warszawy (Tow. Czytelń m. Warszawy); Słown. Pracowników Książki Pol.; – Kiepurska H., Warszawa w rewolucji 1905–1907, W. 1974; Wojciechowski K., Oświata ludowa 1863–1905 w Królestwie Polskim i Galicji, W. 1954; Z dziejów książki i bibliotek w Warszawie, W. 1961; – [Dąbrowski J.] Grabiec J., Czerwona Warszawa przed pół wiekiem, P. 1925; Kalendarzyk Polityczno-Historyczny m. st. Warszawy na r. 1916; Koszutski S., Walka młodzieży polskiej o wielkie ideały, W. 1928; Kwiatkowska A., Wspomnienia o Marii Koszutskiej, „Z Pola Walki” 1959 nr 4 s. 61; Relacja żandarmerii rosyjskiej o aresztowaniu Józefa Piłsudskiego w 1900 r., „Niepodległość” T. 19: 1939; Stanisława Michalskiego autobiografia i działalność oświatowa, Wr. 1967; – „Warszawa Oświatowa” 1916 s. 15; „Życie Warszawy” 1946 nr 30 s. 3; – Arch. Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie: Metryka zgonu; Arch. paraf. w Niewodnicy Kościelnej: Akt ur. R-ego nr 6/1869; B. Publ. w W.: rkp. IV 364; – Informacje ustne wnuczki, Anny Doroszewskiej z W. oraz wnuka, Macieja Rogowskiego z Ł. i siostrzeńca, Witolda Telakowskiego z W.; – Wycinek z nieokreślonej gazety z 1946 (?) z życiorysem R-ego – odb. w Mater. Red. PSB; – CAW: Akta Krzyża Niepodległości (dot. Władysława Rogowskiego – o nim informacje Alicji Pacholczykowej).
Stanisław Konarski