Regulski Bronisław (1886–1961), generał dywizji WP. Ur. 10 III w Warszawie, był synem Juliusza, urzędnika kolejowego, i Bronisławy Kunegundy z Chodakowskich, starszym bratem Janusza (zob.) i Tadeusza (zob.).
Od r. 1895 R. uczęszczał do 7-klasowej szkoły realnej w Łowiczu, gdzie w r. 1904 złożył maturę. W t.r. po zdaniu egzaminu konkursowego, wstąpił na Wydział Mechaniczny Instytutu Politechnicznego w Warszawie. Po strajku szkolnym 1905 r. wyjechał do Belgii, gdzie został przyjęty na wydział nauk ścisłych uniwersytetu w Liège. W r. 1909 przeniósł się na politechnikę w Liège. W l. 1911–12 odbył jednoroczną służbę wojskową w armii rosyjskiej, w 4 p. strzelców, w czasie której ukończył kurs szkoły oficerskiej oraz zdał egzamin na chorążego rezerwy piechoty. W r. 1913 ukończył politechnikę w Liège z tytułem inżyniera mechanika. Następnie odbył 4-miesięczną praktykę, jako inżynier, w zakładach mechanicznych Société Anonyme Gilain Frères w Tirlemont. Po powrocie do kraju pracował w fabryce przetworów chemicznych i nawozów sztucznych Belgijskiej Spółki Akcyjnej w Łowiczu.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej powołany do wojska rosyjskiego, jako oficer rezerwy, R. służył w 4 Batalionie Obozowym formującym się w Kobryniu, w sztabie I Dyw. Kawalerii i w sztabie 2 Armii. W grudniu 1916 awansował na podporucznika. W październiku t.r. został dowódcą 4 Batalionu Obozowego. W grudniu 1917 został przeniesiony na własną prośbę do l Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, gdzie w styczniu 1918 otrzymał przydział do sztabu Korpusu. W marcu t.r. został szefem sekcji ogólnej w wydziale dyżurstwa sztabu Korpusu i pełnił obowiązki zastępcy szefa wydziału w oddziale operacyjnym, aż do demobilizacji Korpusu w dn. 7 VII 1918. W czerwcu t. r. awansował na porucznika. Od 1 VIII do 25 X 1918 pracował jako referent w Komisji Wojskowej Rządu Rady Regencyjnej.
W dn. 25 X 1918 R. wstąpił do służby czynnej w wojsku. Uzyskał w WP przydział do Oddziału Operacyjnego Sztabu Generalnego (SG). Od 1 I do 31 XII 1919 pełnił funkcje szefa sekcji II wschód w Oddziale Operacyjnym SG, a potem Naczelnego Dowództwa (ND). Od 1 I do 18 IV 1920 był słuchaczem Wojennej Szkoły SG. W czasie wyprawy kijowskiej został szefem sekcji w Kwaterze Głównej Naczelnego Wodza w Żytomierzu (19 IV – 31 V 1920), a z kolei w ND (1 VI – 23 VIII 1920). Wg przekazu gen. Stanisława Kopańskiego, był tym oficerem, który na podstawie wytycznych swych przełożonych, zredagował rozkaz do zwycięskiej bitwy warszawskiej („Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1961 nr 233 s. 11). W dn. 19 VIII 1920 został mianowany kapitanem SG. Od 24 VIII do 15 IX 1920 sprawował funkcje szefa Oddziału III Operacyjnego w Kwaterze Głównej Naczelnego Wodza w Siedlcach, a następnie do grudnia t.r., szefa sekcji i zastępcy szefa Oddziału III Operacyjnego w ND. W dn. 23 X 1920 został mianowany majorem, a od 20 XII t.r. do 7 I 1921 był oficerem łącznikowym przy Wysokim Komisarzu Ligi Narodów w Gdańsku. Od 8 I do 21 VIII 1921 był ponownie słuchaczem w Szkole SG, którą ukończył z drugą lokatą. W lipcu 1921 został mianowany podpułkownikiem. Od 22 VIII 1921 do 31 VI 1923 był szefem wydziału komunikacyjnego Oddziału IV SG. W okresie od 1 VIII 1923 do 8 XII 1925 pełnił obowiązki szefa, a z kolei był szefem Oddziału IV SG. W r. 1924 został mianowany pułkownikiem. Od 9 XII 1925 do 27 IV 1926 pozostawał w dyspozycji ministra spraw wojskowych. Następnie do 31 V 1926 przebywał na kursie unitarno-informacyjnym dowódców pułków w Rembertowie. W dniach przewrotu majowego znajdował się m. in. pod Ożarowem wraz z płk. Franciszkiem Arciszewskim. Od 28 VIII 1926 do 20 II 1928 R. sprawował funkcję szefa Oddziału IV SG. Od lutego 1928 aż do 14 II 1929 był dowódcą 25 p. piechoty, a następnie do 22 X 1934 – dowódcą piechoty dywizyjnej w 13 Dyw. Piechoty (DP) w Równem. Przez kilka tygodni w 1. poł. 1929 r. przebywał na kursie informacyjnym dla dowódców piechoty w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. W r. 1932 kierował akcją przeciwpowodziową z ramienia komendanta garnizonu na obszarze powiatów: Równe, Zdołbunów i Sarny, która to akcja przyczyniła się do złagodzenia klęski, za co otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. W l. 1933–4 pełnił obowiązki dowódcy 13 DP. Od 23 X 1934 był zastępcą I wiceministra spraw wojskowych. Z dn. 1 I 1936 został mianowany generałem brygady. Był członkiem rady administracyjnej w Państwowych Wytwórniach Uzbrojenia.
Po kampanii wrześniowej 1939 r. R. przedostał się w dn. 18 IX t.r. do Rumunii. Wobec ogólnej dezorganizacji panującej przy przekraczaniu granicy polsko-rumuńskiej przez masy uchodźców wojskowych i cywilnych, samorzutnie objął kierownictwo punktu kontrolnego w Storojinet, zaprowadzając porządek m. in. przez zorganizowanie wyżywienia, opieki sanitarnej, wymiany złotych na leje. Do Francji przyjechał z początkiem 1940 r. Od kwietnia t.r. był dowódcą zgrupowania wojsk pancernych i zmotoryzowanych w Awinionie. Po upadku Francji znalazł się w Wielkiej Brytanii i tam od lipca do sierpnia 1940 był komendantem Centrum Wyszkolenia Armii w Szkocji. Od sierpnia 1940 do lipca 1945 zajmował stanowisko attaché wojskowego w Londynie i komendanta Biura Wojskowego. Z dn. 1 VI 1945 został mianowany generałem dywizji. Od lipca 1945 do lipca 1947 był głównym oficerem łącznikowym przy brytyjskim Min. Wojny. Następnie pracował zarobkowo w firmie Tazab. Był członkiem zarządu Ogniska Polskiego. Zmarł 24 IX 1961 w Londynie na skutek wypadku samochodowego. Pochowany został 2 X t.r. na cmentarzu w Brompton. Był odznaczony m. in.: Orderem Św. Stanisława 3 i 2 kl., Orderem Św. Anny 3 kl., Orderem Virtuti Militari 4 kl., Krzyżem Walecznych, Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Komandorskim Korony Rumuńskiej, Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej, Médaille Interalliée, czechosłowackim Krzyżem Komandorskim Lwa Białego, jugosłowiańskim Krzyżem Orła Białego, brytyjskim Orderem Łaźni.
W dn. 6 I 1935 R. zawarł związek małżeński w parafii ewangelicko-reformowanej w Wilnie z Zofią z Wajchtów, 1.v. Daszewską, miał pasierba Jana Kazimierza Daszewskiego, porucznika pilota, który zginął w walce nad Anglią w r. 1942, oraz trzy pasierbice.
Enc. Wojsk., VII; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976 (fot.); Rocznik Oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 323; Biegański W., Zaczęło się w Coëtquidan, W. 1977; Działania 2 Korpusu we Włoszech, Pod red. S. Biegańskiego, Londyn 1963; Jędruszczak H. i T., Ostatnie lata Drugiej Rzeczypospolitej (1935–1939), W. 1970; Kowalski W. T., Tragedia w Gibraltarze, W. 1982; L’Hopitalier, Dzieje armii polskiej we Francji 1939–1945, Paryż 1950; Stawecki P., Następcy Komendanta, W. 1969; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Pod red. W. Chocianowicza, Londyn 1969; Węgrzecki K., Kosynierzy Warszawy, Londyn 1968 (dotyczy żony Zofii); Włodarski A., Materiały do monografii rodu Falk-Regulskich herbu Ciołek, W. 1925 s. 15–16; – Archiwum polityczne Ignacego Paderewskiego, Wr. 1974 IV; Dziennik Personalny Min. Spraw Wojskowych, W. 1920 nr 32 s. 779, nr 41 s. 1087; toż, W. 1922 nr 6 s. 226, nr 21 s. 506, nr 36 zał. s. 91; toż, W. 1923 nr 35 s. 365, nr 82 s. 757; toż, W. 1924 nr 53 s. 307, nr 131 s. 731; toż, W. 1925 nr 44 s. 210, nr 80 s. 439, nr 123 s. 661; toż, W. 1926 nr 12 s. 69, nr 16 s. 107, nr 37 s. 301; toż, W. 1928 nr 3 s. 25; toż, W. 1931 nr 2 s. 65; toż, W. 1934 nr 14 s. 245; Kopański S., Wspomnienia wojenne 1939–1946, Londyn [1961]; Maczek S., Od podwody do czołga, Edinburg 1961; Mitkiewicz L., Z Gen. Sikorskim na obczyźnie, Paryż 1968; Raczyński E., W sojuszniczym Londynie, Londyn 1960; Regulska H., Dziennik z oblężonej Warszawy, W. 1978; Regulski J., Blaski i cienie długiego życia, W. 1980; Romeyko M., Przed i po maju, W. 1967 I; Starzeński P., Trzy lata z Beckiem, Londyn 1972 s. 261; [Szembek J.], Diariusz i teki Jana Szembeka, Londyn 1965 II; Zając J., Dwie wojny, Londyn 1964; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1961 nr 230 s. 4, nr 231 s. 4, nr 232 s. 4, nr 233 s. 11 (S. Kopański), nr 234 s. 4; „Orzeł Biały” 1961 nr 43 s. 4; „Tyg. Powsz.” 1961 nr 42; „Życie Warszawy” 1961 nr 232; – CAW: Akta personalne, nr 2570, 3268, 5696, 9309, 9484, 10050; – Informacje bratanka Jerzego Regulskiego.
Henryk Korczyk