Sianoszek Bronisław, pseud.: Imrun, Bronek (1921–1968), żołnierz Armii Krajowej, technik dentystyczny. Ur. 7 IV w Petersburgu, był synem Wincentego (1889–1976), kierowcy-mechanika, i Heleny z Mirgałowskich (1888–1976), nauczycielki. Rodzice po powrocie z Rosji Radzieckiej osiedli w Milanówku pod Warszawą.
S. uczęszczał do Prywatnego Koedukacyjnego Gimnazjum i Liceum Tow. Szkoły Średniej w Grodzisku w pow. błońskim. W r. 1939 zdał z wyróżnieniem egzamin do Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa.
W czasie okupacji niemieckiej S. od wiosny 1940 początkowo działał w konspiracyjnym Korpusie Obrońców Polski (KOP), następnie Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) – Armii Krajowej (AK). W r. 1942 został przydzielony do Organizacji Wydzielonej «Wachlarz» jako łącznik do odcinka III Polesie. Pod dowództwem kpt. Alfreda Paczkowskiego, pseud. Wania, brał udział w akcji zatopienia monitora rzecznego w Kanale Królewskim 11 IV 1942, co spowodowało zablokowanie kanału. Następnie pozostawał w dyspozycji Odcinka II «Wachlarza», a na przełomie l. 1942 i 1943 – ponownie Odcinka III, jako szef ochrony ostatniego dowódcy odcinka kpt. Bolesława Kontryma. Po rozwiązaniu organizacji «Wachlarz» został skierowany od wiosny 1943 do Kieleckiego Zgrupowania Partyzanckiego AK i pozostawał w ochronie osobistej dowódcy Zgrupowania por. Jana Piwnika, pseud. Ponury. Od maja 1943 oddelegowany był do Suchedniowa, gdzie inż. Kazimierz Czerniewski, pseud. Korebko, uruchomił w «Zakładach Przemysłowych Stanisław Tański i S-ka» konspiracyjną produkcję pistoletów maszynowych typu sten; S. został szefem ochrony tej produkcji i w praktyce całej wytwórni. W dn. 26 X 1943 po odprawieniu ostatniej partii stenów do zgrupowania, S. w walce z policją i żandarmerią niemiecką, która wkroczyła na teren fabryki, zabijając bądź raniąc 4 żandarmów, wydostał się z okrążenia i dołączył do zgrupowania partyzanckiego. Od listopada 1943 do maja 1944 był żołnierzem Oddziału Bojowego Delegatury Rządu «Podkowa», «Sztafeta» dowodzonego przez kpt. B. Kontryma, pseud. Żmudzin. Oddział ten działający w Warszawie i w Okręgu Warszawskim zajmował się likwidacją konfidentów i funkcjonariuszy aparatu terroru okupanta oraz ochroną ważnych osobistości podziemia. M. in. 19 III 1944 wraz z Józefem Bałdygą «Koltem», Piotrem Olęckim «Piotrem», Stanisławem Rzewuskim «Staszkiem» wykonał S. wyrok na szczególnie groźnym konfidencie Marianie Paprzyckim na rynku w Żyrardowie.
W maju 1944 S. przydzielony został do tworzonej do działań w ramach akcji «Burza» 30. DP AK. Brał udział w akcjach bojowych tej jednostki, m. in. pod miejscowością Mańczaki (koło Kamieńca Lit.); dn. 30 VI 1944 S. wyprowadził z pola bitwy swego rannego dowódcę batalionu kpt. A. Paczkowskiego, używającego tu pseud. Dawid. W lipcu 1944 został wysłany przez «Wanię» – «Dawida» do Warszawy po broń i ludzi. W chwili wybuchu powstania warszawskiego S. nie dotarł na miejsce koncentracji swej jednostki batalionu «Czata 49» i wraz z innymi żołnierzami utworzył improwizowany oddział – drużynę szturmową «Baśka». Oddział ten formalnie należący do kompanii «Jeremi» Batalionu «Chrobry II», działał pod dowództwem S-ka w rejonie ul. Żelaznej i Grzybowskiej. Wykonał m. in. pierwszy atak na gmach Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej – PAST-y (4 VIII), wypad w kierunku Hal Mirowskich (7 VIII) oraz wypad nocny w kierunku ul. Wroniej (13 VIII). W czasie ostatniej z tych akcji znalazł się po stronie niemieckiej linii frontu; wydostanie się z Sonderkommando przy ul. Sokołowskiej na Woli S. opisał w książce Śmierć nie przychodzi, kiedy czekam (W. 1966). S. miał stopień podporucznika czasu wojny AK.
Po rozwiązaniu AK 19 I 1945 S. pozostał w organizacji NIE, dn. 10 V 1945 został aresztowany i osadzony w więzieniu Mokotowskim, ujęty ponownie po dwóch próbach ucieczek i skazany wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego (WSO) w dn. 17 VII 1945 na karę śmierci, zmienioną następnie na 10 lat więzienia. Przebywał kolejno w więzieniach: Wronki, Koronowo, Rawicz, gdzie opanował zawód technika dentystycznego. Z więzień wielokrotnie uciekał. Wg C. Chlebowskiego uciekł ostatecznie z więzienia w r. 1953 i przez pewien czas się ukrywał. W l. 1955–60 był kierownikiem Przychodni Protetyki Stomatologicznej w Ciechanowie. W r. 1959 Sąd Najwyższy postanowieniem z 20 VI uchylił wyrok WSO z r. 1945, a Sąd Wojewódzki dla woj. warszawskiego postanowieniem z 28 VI 1960 uniewinnił S-a od zarzucanych mu czynów.
W l. sześćdziesiątych S., poza ogłoszeniem wymienionej wyżej książki (w której przedstawił także swoje przeżycia w r. 1945), pisywał w tygodnikach: „Stolica” (1967 nr 31, 32, 40) oraz „Świat” (1959 nr 48). W rękopisach pozostały teksty: Gwiazdozbiory i Zaręczeni ze zdradą oraz odrzucony przez wydawnictwo maszynopis Za śladem przemijania, zawierający rozważania o wojnie, zdradzie, ludziach i śmierci (pozostają one w rękach córki). Głównie jednak S. zajmował się rzeźbą w różnych tworzywach. Był stypendystą Min. Kultury i Sztuki. Zginął w wypadku samochodowym (jako pasażer) 30 III 1968 w pobliżu miejscowości Pasłęk. Pochowany został na cmentarzu Komunalnym (dawnym Wojskowym) na Powązkach w Warszawie. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Orderem Virtuti Militari V kl. oraz Krzyżem Partyzanckim i pośmiertnie Krzyżem AK oraz Warszawskim Krzyżem Powstańczym.
Trzykrotnie żonaty, S. miał z pierwszego małżeństwa dwie utalentowane plastycznie córki: zmarłą tragicznie Grażynę (1949–1988) oraz Małgorzatę (ur. 1952), artystkę malarkę.
Brat S-a Antoni (ur. 1 I 1919) aresztowany w lipcu 1940 był członkiem organizacji KOP, więźniem obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (nr 7917); zginął tamże w początkach 1942 r.
Bielecki R., W zasięgu PAST-y, W. 1994; Borzobohaty W., „Jodła”. Okręg Radomsko – Kielecki ZWZ-AK, W. 1988 (fot.); Chlebowski C., Odłamki granatu, W. 1972; tenże, Pozdrówcie Góry Świętokrzyskie, W. 1993 (wspólna fot.); tenże, Wachlarz, W. 1985 (fot.); Hillebrandt B., Partyzantka na Kielecczyźnie, 1939–1945, W. 1970; Hołub C., Okręg Poleski ZWZ-AK w latach 1939–1944, W. 1991; Leżeński C., Konspiracyjna fabryka broni, L. 1971 s. 52, 66, 74, 75 (fot.), 81; – Chlebowski C., Pamięci Bronisława Sianoszka, „Polska Zbrojna” 1993 nr 62 s. 4 (fot.); Paczkowski A., Ankieta Cichociemnego, W. 1987; – Warszawski Kalendarz Ilustrowany „Stolicy” 1967 s. 60 (podob.); „Życie Warszawy” 1968 nr 80 s. 7; – AP m. st. Warszawy i woj. Stołecznego: Oddz. Kutno, Szczątkowe akta Prywatnego Koedukacyjnego Gimnazjum i Liceum Tow. Szkoły Średniej w Grodzisku Maz.; Arch. Gł. Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w W.: 648/2/1 t. II (Skorowidz alfabetyczny – Areszt śledczy Warszawa Mokotów), 648/2/25 poz. 25 (Księga główna więźniów śledczych przebywających na Oddziale X i XI); – Informacje i materiały Jerzego Butwiłło z W.
Krystyna Czerniewska i Marek Getter