Smoleń Bronisław (1928–1992), mistrz stolarstwa sportowego, producent kijów hokejowych, społecznik i działacz samorządowy oraz sportowy. Ur. 15 I w Męcinie koło Limanowej w rodzinie chłopskiej, był synem Stanisława i Apolonii z Mordarskich.
Szkołę powszechną S. ukończył w Męcinie. W l. 1944–7 uczęszczał do szkoły przemysłowej w Limanowej, którą ukończył jako kołodziej pojazdowy. Praktykował jako stelmach w zakładzie stolarskim na Olczy w Zakopanem, następnie w zakładzie kołodziejskim wytwarzającym bryczki w Krynicy i w zakładzie stolarskim w Poroninie. W r. 1960 wybudował własny warsztat stolarski w rodzinnej Męcinie. Wytwarzał w nim na szeroką skalę kije hokejowe. Hokejem i produkowaniem kijów do tej gry zainteresował się podczas pobytu w Krynicy pod wpływem Krynickiego Tow. Hokejowego (KTH), za namową czołowego zawodnika i trenera Stefana Csoricha. Wzorując się na kanadyjskim kiju firmy «CCM», wykonał pierwsze kije hokejowe model «Canada». Zyskały one wysoką ocenę specjalistów krajowych i zagranicznych. Początkowo używane były przez hokeistów KTH i Klubu Sportowego (KS) «Podhale» z Nowego Targu, a następnie przez wszystkie zespoły krajowe i niektóre drużyny czechosłowackie, radzieckie i austriackie.
W r. 1964 S. uzyskał dyplom mistrza stolarstwa sportowego ze specjalnością kołodziejstwo sportowe i stosowne uprawnienia. W r. 1969 opatentował technologię swojego wyrobu i otrzymał jako jedyny w kraju zezwolenie na produkcję kijów hokejowych także na eksport (1972). «Mistrz hokejowych kijów» – jak nazywano S-a, wytwarzał je wraz z synami w większości ręcznie. Prócz modelu «Canada» powstał później model «Superstar Polonia Smoleń». Eksportem, głównie do Skandynawii, zajmowało się Min. Handlu Zagranicznego za pośrednictwem Centrali Handlu Zagranicznego «Uniwersal». Osiągnął on roczną produkcję ok. 9 tys. sztuk i zyskał uznanie oraz ofertę współpracy renomowanej kanadyjskiej firmy kijów hokejowych «KOHO». Także wysoko cenione były jego kije w USA, gdzie prezentowała je Centrala Handlowa «Prodimex». Od r. 1972 S. był również wieloletnim członkiem zarządu Polskiego Związku Hokeja na Lodzie i jego ekspertem w sprawach sprzętu. Z jego ramienia uczestniczył wielokrotnie jako obserwator w igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata i międzynarodowych turniejach hokejowych. W l. 1982–4 zorganizował nowoczesną produkcję trzody chlewnej w swoim gospodarstwie i dostarczał na rynek kilkadziesiąt ton mięsa rocznie.
Od r. 1968 S. był przewodniczącym lub członkiem Gminnej Rady Narodowej w Męcinie, a następnie w Limanowej, gminnym sekretarzem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), prezesem lub działaczem wielu organizacji społecznych w Męcinie. Był inspiratorem i organizatorem (a często fundatorem) budowy w Męcinie m. in. nowej szkoły, ośrodka zdrowia, punktu skupu i zlewni mleka, remizy strażackiej, pawilonu handlowego, przystanku kolejowego, nowego kościoła, a także gazyfikacji, pełnej elektryfikacji, wodociągów, budowy z górą 50 km bitych dróg i mostów. Pod jego patronatem Męcina wygrała w r. 1966 Ogólnopolski Konkurs Higienizacji Wsi. Otrzymaną nagrodę zainwestowano w dalszą rozbudowę urządzeń komunalno-sanitarnych i kulturalno-rekreacyjnych. W r. 1987 w ramach Ogólnopolskiego Konkursu «Złota Wiecha» S. otrzymał I nagrodę za najlepiej zmodernizowaną zespołowo wieś, jako inicjator i organizator wykonywanych w niej prac społecznych wyróżniony został honorowym członkostwem KS «Podhale» z Nowego Targu i KTH w Krynicy. W r. 1978 był laureatem indywidualnej nagrody „Trybuny Ludu” – «Człowiek i jego wieś», za zainicjowanie czynów społecznych mieszkańców wsi. Zmarł 4 III 1992 w Męcinie i tam został pochowany. Był odznaczony m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem «Za Zasługi dla Polskiego Związku Hokeja na Lodzie».
Z małżeństwa z Ireną z Gawlików miał S. pięcioro dzieci: Marię (ur. 1949), zamężną Lupa, nauczycielkę, dyrektorkę Zespołu Szkół Nr 1 w Męcinie, Jerzego (ur. 1953), stolarza, Zdzisława (ur. 1956), technika weterynarza, Grażynę (ur. 1956), hotelarza, Bronisława (ur. 1962), hotelarza, mistrza stolarstwa sportowego, który kontynuuje produkcję kijów hokejowych w rodzinnym zakładzie.
W dn. 1 IX 1997 odbyła się uroczystość umieszczenia popiersia S-a i tablicy pamiątkowej na murach szkoły w Męcinie.
Grabowicz J., Pejzaż wiejski z Temidą, W. 1965 s. 209–14; – „Chłopska Droga” 1987 nr 21 s. 8 8–10 (fot.); „Dunajec” 1987 nr z 24 V; „Dzien. Pol.” 1992 nr 56; „Gaz. Krak.” 1992 nr 56, 68 (fot.); „Przegl. Sportowy” 1983 nr 253 (fot.), 1992 nr 46, 48; „Przekrój” 1992 nr 12; „Sport” 1987 nr 251–3, 1992 nr 46, 47; „Tempo” 1983 nr 140 (fot.), 1992 nr 12, 28, 29; „Trybuna” 1992 nr 56; – Mater. i informacje rodzinne Marii Smoleń-Lupy z Męciny.
Kazimierz Toporowicz