Stęplowski Bronisław (1943–1998), wojewoda poznański, dyrektor banku, działacz polityczny i gospodarczy. Ur. 1 I we wsi Moczydło (pow. myszkowski) w rodzinie chłopskiej, był synem Władysława, działacza ruchu ludowego i wójta gminy, oraz Walerii z Jawurów.

 

W r. 1960 ukończył S. liceum ogólnokształcące w Żarkach (pow. myszkowski) i od t.r. studiował na Wydz. Handlowo-Towaroznawczym Wyższej Szkoły Ekonomicznej (WSE) w Poznaniu. Działając od lat szkolnych w Związku Młodzieży Socjalistycznej (ZMS), kierował Komisją Nauki Zarządu Uczelnianego ZMS w WSE. Na podstawie pracy Przedsiębiorstwo kapitalistyczne i socjalistyczne. Różnice systemów finansowania uzyskał w r. 1965 dyplom magistra ekonomii, po czym podjął t.r. pracę w WSE w Katedrze Ekonomii Politycznej jako stażysta, a następnie asystent i starszy asystent. W r. 1966 wstąpił do PZPR; pełnił funkcję II sekretarza tej organizacji na Wydz. Ogólno-Ekonomicznym. Prowadził zajęcia dydaktyczne z zakresu ekonomii politycznej kapitalizmu, a poza uczelnią wykładał ekonomię polityczną na Wieczorowych Uniwersytetach Marksizmu-Leninizmu w Poznaniu i Koninie. Od r. 1966 uczestniczył w seminarium doktoranckim, prowadzonym przez Wacława Wilczyńskiego. W l. 1969–70 odbył staż naukowy w Inst. Inżynieryjno-Ekonomicznym Transportu w Moskwie. Na podstawie rozprawy Instytucyjne i funkcjonalne czynniki racjonalizacji transportu w gospodarce socjalistycznej, napisanej pod kierunkiem Wilczyńskiego, uzyskał 5 VII 1971 na Wydz. Ekonomiki Produkcji WSE stopień doktora nauk ekonomicznych. Od t.r. pracował w WSE (od r. 1974 Akad. Ekon., AE) jako adiunkt. Był kierownikiem dydaktyczno-naukowym Punktu Konsultacyjnego WSE w Bydgoszczy. W r. 1974 odbył staż naukowy we Francji. Opublikował w tym okresie pracę Ekonomiczne czynniki regionalnego transportu (W. 1975).

 

Dn. 7 VIII 1981, na posiedzeniu Komitetu Wojewódzkiego (KW) PZPR w Poznaniu, wybrano S-ego na członka Egzekutywy KW, powierzając mu równocześnie stanowisko sekretarza KW (podlegały mu problemy ekonomiczne). Został wtedy (15 VII t.r.) oddelegowany z AE do pracy w aparacie partyjnym. Działając w zespole partyjnych reformatorów, kierowanym przez I sekretarza KW Edwarda Skrzypczaka, S. zreorganizował Wydz. Ekonomiczny KW PZPR. Dn. 9 IX zapowiedział rezygnację z bieżącego sterowania gospodarką, na rzecz wdrażania reformy gospodarczej, ożywienia produkcji rynkowej, aktywizację drobnej wytwórczości i sektora spółdzielczego oraz wprowadzania nowych technologii. W Wydz. Ekonomicznym powołał Komisję Ekonomiczną, w której działały cztery zespoły problemowe, m.in. ds. reformy gospodarczej. Na naradzie sekretarzy ekonomicznych niższych szczebli (1 X) postulował powołanie samorządów pracowniczych, przygotowanie kadr do wprowadzenia reformy gospodarczej i skuteczne wykorzystanie potencjału naukowego w uzdrawianiu gospodarki. T.r. wspólnie ze Zbigniewem Blokiem opublikował pracę Podstawy racjonalnego gospodarowania (W.). W r. 1982 odbył półtoramiesięczny kurs w ZSRR. Dn. 15 III t.r., na posiedzeniu Komisji Ekonomicznej KW PZPR, ocenił, że trwający od trzech miesięcy stan wojenny wstępnie uporządkował pracę przedsiębiorstw, zahamował anarchię i spowodował wzrost dyscypliny pracy, ale nie usunął braku równowagi rynkowej i nie rozwiązał trudności kooperacyjnych, a także nie ożywił handlu zagranicznego. Dn. 26 V 1983 na posiedzeniu zespołu ds. reformy gospodarczej zwrócił uwagę na sprzeczności w przepisach przejściowych, występujących przy jej wdrażaniu. Nominację na wicewojewodę poznańskiego otrzymał 15 III 1984. Na stanowisku tym kierował Radą ds. Młodzieży, Wojewódzkim Zespołem ds. Reformy Gospodarczej oraz Zespołem ds. Budownictwa Jednorodzinnego. Po rezygnacji wojewody Mariana Króla, 8 I 1986, został powołany na stanowisko wojewody poznańskiego. W l. 1987–9 przewodniczył zespołowi ds. Samorządów Terytorialnych Komisji Reformy Gospodarczej. W r. 1988 zreformował pracę poznańskiego Urzędu Wojewódzkiego, zmniejszając liczbę wydziałów z 29 do 24 oraz doprowadził do podjęcia przez Urząd, jako pierwszy w Polsce, współpracy ze Stow. Regionów Europy w Brukseli. W l. 1989–90 był członkiem zespołu współpracy gospodarczej Wschód–Zachód tego Stowarzyszenia. W sierpniu 1990 złożył rezygnację ze stanowiska wojewody, którą premier Tadeusz Mazowiecki przyjął 22 X t.r.

 

W r. 1991 został S. współzałożycielem i prezesem Wielkopolskiego Tow. Inwestycyjnego S.A. w Poznaniu. Od t.r. był tamże dyrektorem Oddz. Regionalnego Powszechnego Banku Gospodarczego; rozbudował struktury oddziałów banku m.in. w Kaliszu, Wrześni, Środzie Wpol. i Gnieźnie. W r. 1992 wrócił na AE, pracując tam odtąd dodatkowo na stanowisku docenta w Katedrze Bankowości. W r. 1996 odbył staż naukowy w Luksemburgu. Zginął 25 XII 1998 w wypadku samochodowym w Poznaniu, został pochowany 30 XII w Alei Zasłużonych na cmentarzu Junikowskim. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaczeniami regionalnymi i branżowymi.

 

S. był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy (ślub w r. 1969) z Ewą z Kosickich (ur. 1947), ekonomistką. Po rozwodzie w r. 1992 ożenił się z Lidią Osińską, pracownicą banku. Z pierwszego małżeństwa miał troje dzieci: Izabelę (ur. 1971), radcę prawnego, Piotra (ur. 1974) i Grzegorza (ur. 1977), ekonomistów, z drugiego związku miał dwóch synów: Bartosza i Macieja.

 

Od śmierci S-ego, AE w Poznaniu organizuje turniej piłki siatkowej poświęcony jego pamięci.

 

 

 

Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1971, W.–P. 1973; Kto jest kim w Poznaniu, P. 1977; Skład osobowy Wyższej Szkoły Ekonomicznej w r. akad. 1967/8, P. 1967 s. 25; toż w l. 1972/3–1974/5, P. 1972–4 s. 52, 78; toż za l. 1978/9, P. 1978 s. 8–9, 43, 45, 54; Urząd Wojewody w Poznaniu. Od X wieku do współczesności, P. 1997 (fot.); – Nekrologi z r. 1998: „Gaz. Wyborcza” nr z 30 XII, „Głos Wpol.” nr z 28 XII, 30 XII; – AP w P.: Akta KW PZPR Wydz. Ekon., sygn. 2633; Arch. AE w P.: Teczka studencka S-ego, sygn. ZS 176, teczka przewodu doktorskiego S-ego, sygn. DS. 006; Urząd Woj. w P.: Arch. Zakładowe, Wydz. Organizacyjny, sygn. 2821/2; Wpol. Urząd Woj. w P.: Biuro Dyrektora Generalnego. Oddz. Kadr i Szkoleń, sygn. 3282/88; – Informacje żony, Ewy i syna, Piotra oraz Lucyny Leszczyńskiej i Piotra Osiewicza z P.