Sokolnicki Celestyn Wojciech Caliopus h. Nowina III (1752–1819), stolnik poznański, poseł na sejmy. Ur. 7 IV w Kuklinowie w pow. pyzdrskim jako szóste z dziewięciorga dzieci Kazimierza (zm. 1779), pisarza grodzkiego pyzdrskiego, i Katarzyny z Walknowskich (zaślubionej w r. 1743), córki Antoniego, kasztelanica wieluńskiego. Był bratem Jana Nepomucena (zob.).

Po nauce elementarnej w domu kształcił się S. prawdopodobnie w kolegium jezuickim w Kaliszu. Przed, lub w r. 1779 otrzymał nominację na gen. adiutanta JKMci. W dn. 21 VIII 1780 został wybrany przez sejmik średzki na posła z pow. gnieźnieńskiego na sejm zwycz., obradujący od 2 X do 11 XI 1780. Na jego sesji prow. obrano S-ego kandydatem na sędziego sądu sejmowego z woj. kaliskiego; został wyznaczony przez sejm na pierwszą kadencję (1 II – 31 V 1781). Na sesjach 31 X i 2 XI 1780 poparł wniosek posła wołyńskiego gen. Michała Ignacego Kamieńskiego o odrzucenie „Zbioru praw sądowych” Andrzeja Zamoyskiego; jako pierwszy demonstracyjnie podeptał jego drukowany projekt, oświadczając (z powołaniem się na jednomyślność izby), że nie ma potrzeby czytania go, a następnie domagał się umieszczenia w formule «Oddalenie» warunku: «aby żaden sejm nie miał mocy tych praw przyjmować». Wypowiadał się ponadto w sprawie kontroli nad funduszami dla KEN, zabiegał (28 X), by odczytano jego projekt dotyczący Akad. Poznańskiej; 3 XI opowiadał się za podniesieniem płacy oficerom brygad kor. i zwiększeniem liczby pocztowych w chorągwiach Kawalerii Narodowej. Dn. 6 XI wystąpił w obronie swego krewnego Franciszka Ksawerego Sokolnickiego w sprawie dotyczącej jego rozwodu.

W r. 1781 S. obrany został deputatem z woj. kaliskiego na Tryb. Kor. w Piotrkowie na r. 1781/2. Dn. 13 V 1783 dostał cześnikostwo poznańskie, a 28 II 1784 postąpił na urząd podstolego poznańskiego. W krążącym w tym czasie satyrycznym katalogu druków przypisano mu publikację pt. „Krytyka o próżnej bojaźni duchów i o skutkach trwożliwego serca przez […] cześnika poznańskiego”. Na sejmiku średzkim 21 VIII t.r. został obrany posłem na sejm, tym razem z pow. kościańskiego. Na sejmie wszedł do deputacji konstytucyjnej. Od 15 X 1786 zasiadał w kaliskiej Komisji Dobrego Porządku, zajmującej się szpitalnictwem. Dn. 14 XI 1786 otrzymał od króla Order Św. Stanisława, zaś 31 I 1787 podczaszostwo poznańskie, o które prosił rok wcześniej. Dn. 30 V 1789 sejm wyznaczył go na komisarza (z pow. kościańskiego) do wynalezienia ofiary 10 i 20 gr. z dóbr ziemskich i duchownych w Koronie i W. Ks. Lit. Dn. 8 II 1790 sejmik średzki jednogłośnie powołał go na członka Komisji Porządkowej Cywilno-Wojskowej Pow. Kościańskiego i Ziemi Wschowskiej; w obradach komisji S. czynnie uczestniczył. Dn. 16 XI 1790 średzki sejmik przedsejmowy obrał go posłem z woj. poznańskiego na Sejm Czteroletni w poszerzonym składzie. W instrukcji nakazano posłom uczynić akces do Konfederacji, lecz w zasadzie nie zgadzać się na przedłużenie czasu obrad. Z powodu choroby S. nie mógł dokonać akcesu w przewidzianym terminie, z czego usprawiedliwiał się w oświadczeniu z 13 XII t.r. oblatowanym (wraz ze świadectwem cyrulika) w grodzie poznańskim. Dn. 7 II 1791 otrzymał stolnikostwo poznańskie.

W obradach sejmu S. uczestniczył bardzo aktywnie. Wystąpił jako jeden z pierwszych z krytyką projektu ustawy o miastach królewskich, który wniosła do izby poselskiej deputacja konstytucyjna. Poparł natomiast „Zasady do projektu o miastach” podane przez posła kaliskiego Jana Suchorzewskiego, a podsunięte mu zręcznie jako kompromisowy projekt przez stronnictwo patriotyczne. Na przełomie kwietnia i maja 1791, prawdopodobnie za namową króla, przeszedł na stronę reformatorów. Dn. 2 V podpisał «asekurację», zobowiązującą do popierania Ustawy Rządowej. Wprawdzie 3 V 1791 poparł na sali sejmowej postulat, aby jeszcze raz przeczytać i rozpatrzyć jej projekt, następnie jednak podpisał ustawę. Należał do członków-założycieli Zgromadzenia (Towarzystwa) Przyjaciół Konstytucji Rządowej «Fiat Lux». Po 8 V t.r. zasiadał jako deputowany z Prow. Wielkopolskiej w komisji, która wybrała sędziów sejmowych, zaproponował sformułowanie do ustawy określającej uprawnienia króla do mianowania senatorów (12 V 1791), wszedł do komisji konstytucyjnej (16 V) i deputacji zajmującej się m.in. sprzedażą starostw (9 VI). Na pierwszym posiedzeniu Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji 21 V powołano go do deputacji sejmowej mającej ułożyć projekt «względem ustanowienia sędziów ziemiańskich» (w tym charakterze podpisał ich wybór). Jako członek deputacji konstytucyjnej podpisał szereg ustaw, m.in. po 6 VI o Straży Praw i budżecie min. spraw zagranicznych. W październiku wniósł projekt, aby Leszno (należące do Antoniego Sułkowskiego, ale dotowane po pożarze r. 1790 przez Komisję Skarbową Kor.) mogło podobnie jak miasta wolne podlegać sądom asesorskim, a nie dominialnym.

W sprawie sprzedaży starostw S. wygłosił pięć mów. W mowie z 28 X domagał się obniżenia odszkodowania dla posesorów królewszczyzn, wskazał różnice między ochroną mienia prywatnego, gwarantowaną Konstytucją 3 maja, a zachowaniem praw starostów. Opowiadając się za sprzedażą starostw, odradzał jednak w tej kwestii pośpiech, wyrażając obawy, iż nie przyniesie to spodziewanych korzyści. Był zarazem twórcą projektu zasad sprzedaży starostw zbliżonego do wcześniejszych „Zasad do urządzenia na sprzedaż wieczystą królewszczyzn” posła krakowskiego Stanisława Sołtyka. Proponował w nim wysokość odszkodowań dla dotychczasowych posiadaczy starostw, a cenę sprzedaży chciał uzależnić od średniej rocznej dochodów, ustalanej na podstawie ich trzyletnich inwentarzy składanych przez aktualnych posesorów. Chciał pozostawić dożywotnikom, ekspektantom i emfiteutom prawa dożywotnie (wyłączając jednak uprawnienia spadkobierców). Dla uniknięcia kosztownej lustracji postulował, aby posesorzy podali rzetelną intratę i płacili wg niej dwie kwarty oprócz podatku 10 gr. Nie zawarł jednak w swym projekcie wyraźnie określonych postanowień o terminie i zasadach sprzedaży, co było korzystne dla magnaterii. W debacie 15 XII 1791 nie obstawał za swoim rozwiązaniem, ograniczając się do wniesienia kilku postulatów pod adresem projektu Mikołaja Jasińskiego, posła sandomierskiego, stanowiącego złagodzoną wersję jego koncepcji; domagał się zwłaszcza dopracowania systemu obliczania intraty, umożliwienia starostom wcześniejszej sprzedaży oraz obciążenia pozostających przy posesjach podatkiem 10 gr. W końcu poparł przedstawiony na sesji 19 XII 1791 przez obóz królewski projekt deputacji opracowany na podstawie połączonych propozycji własnych i M. Jasińskiego („Zasady do Projektu przedaży Deputacji Królewszczyzn na Wieczne Dziedzictwo. Projekt Deputacji Konstytucyjnej uformowany z Projektów J. W. Jasińskiego Sandomir: i J. W. Sokolnickiego Poznańs.”, (b. m. w. [1791]), który jednakże nie został zaakceptowany. Ostatecznie zwyciężył projekt S. Sołtyka stanowiący podstawę do dalszych prac deputacji.

Broniąc Konstytucji 3 maja S. przyłączył się do wniosków posłów Michała Zabiełły (24 X) i Jana Nepomucena Zboińskiego (6 XII), skierowanych przeciw zebranym w Jassach malkontentom, zwłaszcza Szczęsnemu Potockiemu i Sewerynowi Rzewuskiemu. Na sesji sejmowej 9 XII 1791 wraz z pisarzem polnym kor. Kazimierzem Rzewuskim przerywał przemawiającemu przeciwko konstytucji posłowi podolskiemu Józefowi Mierzejewskiemu. Na sejmiku pow. kościańskiego 14 II 1792 jako najwyższy z obecnych urzędników odebrał przysięgę od marszałka i asesorów; obrany jednym z dwóch komisarzy granicznych dla ziemi wschowskiej, zrzekł się z tytułu pełnienia tej funkcji wynagrodzenia. W swym wystąpieniu na tym sejmiku przestrzegał przed prowadzonymi w Jassach knowaniami Rzewuskiego i Potockiego z A. A. Bezborodką, członkiem rosyjskiego Kolegium Spraw Zagranicznych. Najpewniej przyłączył się do postulatu, aby marszałek sejmiku Sylweriusz Zakrzewski wystosował w imieniu zebranych list do króla z deklaracją wierności jemu i Konstytucji 3 maja.

Na wieść o zawiązaniu konfederacji targowickiej i wkroczeniu wojsk rosyjskich, na wniosek S-ego pięciu obecnych senatorów i wszyscy posłowie oraz przedstawiciele magistratur wojewódzkich i szlachta z różnych województw i powiatów Wielkopolski zebrani w Poznaniu podczas jarmarku świętojańskiego (24–5 VI 1793) złożyli i podpisali przysięgę, zobowiązując się wystąpić przeciwko wszystkim członkom targowicy i tym, którzy udzieliliby jej poparcia «przeciw tym odrodnym Polakom, którzy do wydania deklaracji i wylewu krwi braterskiej sprawcami w sprowadzeniu wojska nieprzyjacielskiego zostali […] tudzież przeciwko tym wszystkim, którzyby do takowej zbrodni przystępowali albo namawiali». Równocześnie popierając memoriał Komisji Porządkowej Cywilno-Wojskowej województwa i powiatów poznańskiego i międzyrzeckiego, w którym oświadczano «gotowość bronienia swobód i wolności narodu, jako też konstytucji 3 maja» zadeklarował przez cały okres wojny wpłacać corocznie 1 tys. złp., a ponadto oświadczył, że gotów jest uwolnić na zawsze z poddaństwa sześciu chłopów ze swych dóbr, którzy wstąpiliby do armii i wypłacić im po skończonej wojnie 200 złp. Wzorem Józefa Wybickiego, złożył w komisji Porządkowej Cywilno-Wojskowej Pow. Kościańskiego i Ziemi Wschowskiej zobowiązanie pokrycia kosztów utrzymania i edukacji dwóch małoletnich synów drobnej szlachty humańskiej (nazywanej czynszową), która się nie połączyła z targowicą. Dn. 23 VII 1792 został odznaczony przez króla Orderem Orła Białego.

Po przystąpieniu Stanisława Augusta do konfederacji targowickiej (23 VII 1792), a krótko przed (lub wraz z) zawiązaniem jej lokalnego ogniwa w Wielkopolsce (20 VIII), S. wraz z grupą tamtejszych posłów sejmowych i szlachty, zwolenników Konstytucji 3 maja, skłaniał się podobno do koncepcji ofiarowania korony polskiej królowi pruskiemu Fryderykowi Wilhelmowi II, w zamian za poparcie związanej z Polską sojuszem przez Prusy planowanej antytargowickiej rekonfederacji. Niewykluczone jednak, że ten niejasny do dziś projekt utworzenia takiego związku, stanowił faktycznie tajną prowokację dworu berlińskiego, chcącego sobie w ten sposób ułatwić demarkację podczas już zamierzonego drugiego zaboru. Pomysł ten został jednak rychło zaniechany. Dn. 7 V 1793 w czasie homagium składanego w kościele pojezuickim w Poznaniu wobec przedstawicieli króla pruskiego: gen. J. W. Moellendorfa i A. A. Danckelmanna, komisarza pruskiego do objęcia nowej prowincji, przemawiał S. w imieniu szlachty wielkopolskiej, wyrażając zadowolenie z dostania się pod jego panowanie i nadzieję na łagodne rządy. Jednak w czasie wyprawy gen. Jana Henryka Dąbrowskiego do Wielkopolski (sierpień 1794) S. był już marszałkiem powstania w Kościanie, a potem delegatem tegoż do Rady Najwyższej. Dn. 24 VIII 1794 w obozie w Grzymisławiu pod Rąbinem koło Śremu, został powołany do komisji podatkowej powstania woj. poznańskiego. Dn. 26 IX t.r. wziął uział wraz z liczną szlachtą w spotkaniu w Gnieźnie z gen. Dąbrowskim. Jeszcze przed upadkiem powstania kościuszkowskiego 19 IX 1794 istniejąca już wtedy w Poznaniu komisja śledcza południowo-pruska nałożyła areszt na majątek S-ego. Po upadku powstania skazany przez Prusaków w r. 1796 (?), na 6 tys. talarów kontrybucji (z której umorzono 4 500 talarów) pod groźbą sekwestru majątku, wycofał się z czynnego życia politycznego. W r. 1802 na prośbę J. Wybickiego przekazał jego córce Teresie fikcyjny weksel na 50 tys. złp., jakoby winne mu przez star. mszczonowskiego Józefa Walickiego, ratując w ten sposób od sekwestru majątek woj. rawskiego Bazylego Walickiego i uniemożliwiając konfiskatę przez rząd pruski ulokowanych na nim wierzytelności Wybickiego.

Po wkroczeniu wojsk napoleońskich, 7 XI 1806 został S. obrany prezesem komisariatu wojskowego dep. poznańskiego do zbierania ofiar i zaopatrzenia w odzież na potrzeby powstającej armii (obliczanej na 9 tys. ludzi), upoważnionym do utrzymywania kontaktów z gen. J. H. Dąbrowskim. Dzięki inicjatywie S-ego i jego dotacjom pieniężnym, wystawiony został pułk strzelców konnych. W czasie wjazdu Napoleona do Poznania 28 XI 1806, przedstawiony cesarzowi przez gen. Dąbrowskiego, witał go mową w imieniu szlachty. Wiosną 1807 zabiegał u Dąbrowskiego przez członków Komisji Rządzącej Ks. Warsz. Piotra Bielińskiego i J. Wybickiego o przyznanie szefostwa wspomnianego pułku strzelców konnych bratankowi Józefowi (zob.). Dn. 1 IV 1807 na sesji Komisji Rządzącej Ks. Warsz. został mianowany sędzią pokoju pow. kościańskiego w dep. poznańskim.

Po upadku Napoleona S. zajął się gospodarowaniem. Był właścicielem Kuklinowa, gdzie początkowo mieszkał, Rojewa, Packi, Lipowca i Rzemiechowa (w r. 1789 w posesji dożywotniej jego matki) w pow. pyzdrskim. W pow. kościańskim miał miasteczko Piaseczna Góra (Piaski) oraz Smogorzewo, folwarki Talary i Ługi; w r. 1790 dobra te sprzedał za 600 tys. złp. W r. 1791 kupił wsie: Brenno, Zaborowo, Wijewo, Śmieszkowo i Potrzebowo, należące do zadłużonych dóbr ordynacji rydzyńskiej. W r. 1793 dobra Wijewo zamienił na Wziąchów w pow. pyzdrskim i Małgów w pow. kaliskim. Posiadał też od r. 1793 klucz z miasteczkiem Pogorzela w pow. krotoszyńskim, Smuszki w ziemi wschowskiej. Żona wniosła mu Borowo oraz Jarogniewice koło Czempinia, gdzie w l. 1790–2 wzniósł pałac klasycystyczny, wzorowany na wystawionych w Racocie i w Śmiełowie, z parkiem w stylu angielskim, porządnymi zabudowaniami gospodarskimi i domkami wieśniaków. W r. 1814 wziął udział w zorganizowanej przez Adama Czartoryskiego ankiecie w sprawie włościan, wypowiadając się w obronie ich praw; uważał jednak, że oprócz zaproszonych radców departamentów i magistratur sądowych powinien głos zabrać ogół szlachty w powiecie. W r. 1815 wszedł do deputacji, która wyjechała do Berlina na wieść o utworzeniu W. Ks. Pozn., witał również wkraczające do Poznania władze pruskie. Fryderyk Wilhelm III celem pozyskania go jako przedstawiciela zamożnej i wpływowej szlachty nadał mu rozkazem gabinetowym z 11 IV 1817 tytuł hrabiowski. Zmarł w Poznaniu 6 IV 1819, pochowany został w kościele Filipinów w Gostyniu.

Żonaty od 25 VIII 1781 z Urszulą z Golińskich (zm. w Brennie w, lub po r. 1803), córką Antoniego, łowczego gnieźnieńskiego, miał S. kilkoro dzieci: Stanisława (1785–1790), Józefa (ur. 1791) i Teodorę (1792).

Wojtkowski, Bibliogr. historii Wpol., I 226; Pol. Enc. Szlach., XI 119; Wpol. Słow. Biogr. (kilka błędnych informacji); Niesiecki; Żychliński, III 248–9; Urzędnicy, I/2; Łoza, Hist. Orderu Orła Białego, poz. 934; tenże, Kawalerowie, s. 39, 94; – Borkowska-Bagieńska E., „Zbiór praw sądowych” Andrzeja Zamoyskiego, P. 1986 s. 319; Czaja A., Między tronem, buławą a dworem petersburskim. Z dziejów Rady Nieustającej 1786–1789, W. 1988 s. 266, 326 (omyłkowo, powinno być Piotr); Dembiński B., Polska na przełomie, W. [b.r.w.]; Dihm J., Trzeci maj, Kr. 1932 s. 20; Gembarzewski, Wojsko Pol, 1807–1814, s. 137, 141, 147, 282, XXXVII; Kaleta R., Oświeceni i sentymentalni, W. 1971; Kalinka W., Sejm Czteroletni, W. 1991 II 449 (w indeksie mylnie jako Piotr); Karwowski, Hist. W. Ks. Pozn., I 22; Krakowski B., Oratorstwo polityczne na forum Sejmu Czteroletniego. Rekonesans, Gd. 1968 s. 26; Korzon, Wewnętrzne dzieje, III 268, 436, 443–4; Kościelniak W., Walczak K., Kronika miasta Kalisza, Kalisz 1989 s. 94; Muszyńska J., Uczestnicy insurekcji 1794 w zaborze pruskim, „Roczn. Hist.” R. 13: 1937; Muszyńska-Zygmańska J., Wielkopolska w powstaniu kościuszkowskim, P. 1947; Ostrowska-Kębłowska Z., Architektura pałacowa z poł. XVIII w. w Wielkopolsce, P. 1969; Pasztor M., Hugo Kołłątaj na Sejmie Wielkim w l. 1791–1792, W. 1991 s. 181, 185; Preibisz L., Zamek i klucz rydzyński, Rydzyna 1938 s. 126; Skałkowski A., Towarzystwo Przyjaciół Konstytucji 3 Maja, „Pam. B. Kórn.” z. 2, odb. P. 1930 s. 10, 13, 17, 54; Smoleński W., Konfederacja targowicka, Kr. 1903; tenże, Ostatni rok Sejmu Wielkiego, Kr. 1897; tenże, Przyczyny upadku projektu Kodeksu Zamoyskiego, w: tegoż, Pisma historyczne, Kr. 1901 I 372–4; tenże, Uwięzienie Kołłątaja, w: tegoż, Wybór pism, W. 1954; Sokolnicki M., Generał Michał Sokolnicki 1760–1815, Kr.–W. 1912 s. 39, 279, 281; Stankiewicz Z., Próba powrotu do zasad Konstytucji 3 maja w ustroju Królestwa Polskiego, w: Konstytucja 3 maja w tradycji i kulturze polskiej, Ł. 1991; Stroynowski A., Reforma królewszczyzn na Sejmie Czteroletnim, Ł. 1979 s. 22, 33, 42–3, 45–6, 51–4, 95; Szczygielski W., Referendum trzeciomajowe, Ł. 1994; Wąsicki J., Powstanie kościuszkowskie w Wielkopolsce, „Studia i Mater. do Dziej. Wpol.” T. 2: 1956 z. 1, s. 62; tenże, Powstanie kościuszkowskie w Wielkopolsce, P. 1957 s. 79; tenże, Powstanie 1806 roku w Wielkopolsce, P. 1958 s. 61, 76; Wegner L., Dzieje dnia trzeciego i piątego maja 1791, „Roczn. Tow. Przyjaciół Nauk Pozn.” T. 3: 1865 s. 467; tenże, Konfederacja województw wielkopolskich poznańskiego, kaliskiego, gnieźnieńskiego i ziemi wschowskiej dnia 20 sierpnia 1792 r. w mieście Środzie zawiązana, tamże, T. 2: 1863 s. 434–5, 543–4; Wilkoszewski A., Komisje porządkowe koronne za powstania kościuszkowskiego, „Przegl. Hist.” T. 28: 1929, s. 233, 277 (tu niejasna informacja, że kom. porządkową woj. pozn. z r. 1794 utworzono już 14 VIII w Gąbinie i działała do końca października t.r.); Zajewski W., Józef Wybicki, W. 1977 s. 101, 175; Zienkowska K., Sławetni i urodzeni. Ruch polityczny mieszczaństwa w dobie Sejmu czteroletniego, W. 1976; – Akty Powstania Kościuszki, II 476; Arch. Wybickiego, I–II; Diariusz sejmu […] 1780, W. 1780 s. XX, 189, 210, 212, 217, 308, 325, 338, 356, 366, 392, 394, 424, 441; Jarochowski K., Opowiadania historyczne. Wspomnienia z czasów Prus Południowych, P. 1860 s. 237; Kitowicz J., Pamiętniki czyli Historia polska, W. 1971; Materiały do dziejów Komisji Rządzącej z r. 1807. T. I. Dziennik czynności Komisji Rządzącej, Wyd. M. Rostworowski, Kr. 1918 s. 123; Teki Dworzczka, CD-ROM Kórnik – P. 1995 (Regesty: Sokolniccy); Transakcje chłopami w Rzeczypospolitej szlacheckiej (w. XV–XVIII), Wyd. J. Deresiewicz, W. 1959 s. 84–5; Vol. leg., VIII 964–5, IX 41, 81, 250, 266, 270–2, 316–19, 326, 341, 345; Wybicki J., Życie moje oraz wspomnienie o Andrzeju i Konstancji Zamoyskich, Wyd. i objaśnił A. M. Skałkowski, Kr. 1927 s. 157, 266–7, 324; – „Suedpreussischezeitung” 1796 nr 16, 17, 22; – AP w P.: Poznań Gr. 1196 k. 665–666, 666–669v., 619–621v. (laudum i instrukcja średzkiego sejmiku przedsejmowego z 16 XI 1790, obl. 26 XI 1790), Kalisz Gr. 483 k. 184–185, Gr. 484 k. 2, Kościan Gr. 211 k. 492v.–493, Gr. 212 k. 222–222v., 219–219v., Gr. 213 k. 52–54 (laudum sejmiku średzkiego z 8 II 1790), 137, 155, 290–294v., 306–306v., 316–320v., 346v.–347, 673–675, 692–692v., Gr. 215 k. 67–67v., 48–49v., 70 (laudum sejmiku pow. kościańskiego z 14 II 1792), Poznań Gr. 1196 k. 619–621v. (laudum i instrukcja średzkiego sejmiku przedsejmowego z 16 XI 1790, obl. 26 XI 1790), 665–666, 666–669v., Pyzdry Gr. 102 k. 607v.–608, Gr. 110 k. 336, Wschowa Gr. 198 k. 391, Gr. 199 k. 3, 17–17v., Gr. 220 k. 416–419v., Ks. Komisji porządkowej: Poznań CW 1 k. 2, Kalisz CW 7 k. 6, Zbiór tabel podatkowych i lustracji: Tab. 9 Kościan k. 25v.–26, 29v.–30, Tab. 44 Pyzdry k. 140v.–141, 256v.–257, 260v.–261, Tab. 46 Pyzdry k. 294, 294v., 295v., 306v.–307; B. Czart.: rkp. 698 s. 859; – Mater. Red. PSB: Mater. nadesłane przez Juliusza Sokolnickiego z Wielkiej Brytanii.

Zbigniew Chodyła