Polakiewicz Daniel (1854–1928), inżynier, stenograf. Ur. w Warszawie. Szkołę średnią ukończył we Wrocławiu, następnie studiował na politechnice we Wrocławiu, Berlinie i Paryżu, gdzie uzyskał dyplom inżyniera. W r. 1869 P. opanował biegle system stenografii Wilhelma Stolzego. Systemem tym notował wykłady na politechnice berlińskiej. W r. 1874 zdobył, jako student, pierwsze miejsce i nagrodę w konkursie dla stenografów parlamentarnych, zorganizowanym przez parlament pruski. W r. 1876 opublikował w Paryżu pracę o stenografii, w której zaproponował metodę zapisu stenograficznego do nadawania telegramów przez pocztę. Podczas studiów na politechnice w Paryżu opanował system stenografii Prévost-Delaunay’a. Był dożywotnim członkiem Association Sténographique Unitaire i korespondentem czasopisma „L’Unité Sténographique”. W r. 1879 ogłosił zasady systemu stenografii opracowanego dla języka polskiego w „L’Unité Sténographique”.

P. powrócił do kraju w r. 1880 i tu zbadał gruntownie polskie systemy stenografii. Owocem wieloletnich prac była Stenografia polska (W. 1907), której podstawowe zasady zaczerpnął P. z systemu W. Stolzego, a z czasem wprowadził dalsze zmiany do swego systemu, dostosowując go bardziej do wymogów języka polskiego. Uzupełnienia te nie zostały jednak opublikowane. W szkole Amerykańskiej Misji Metodystów w Warszawie prowadził P. wykłady stenografii polskiej, francuskiej (systemu Prévost-Delaunay’a), niemieckiej (systemu W. Stolzego) oraz angielskiej. Dla potrzeb prowadzenia wykładów stenografii w języku angielskim P. opracował odrębny system, który nie został jednak opublikowany. Zmarł 25 XII 1928 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Kalwińskim.

Brak informacji o stosunkach rodzinnych P-a.

Jackowski F., Nauka stenografii polskiej podług Franciszka Ksawerego Gabelsbergera i praktycznych doświadczeń ułożona, Lw. 1868; Klewżyc L. Ł., Stenotelegrafia, „Stenograf Pol.” 1977 nr 7–8; Taub Sz., Dzieje stenografii, Cz. I., Kat. 1931; – „Polska Zbrojna” 1928 nr 358 s. 5.

Lech Ł. Klewżyc