Seifert (Seyfert) Dawid (1896 – 1980), malarz, grafik. Ur. 31 XII w Tustanowicach (Wolance) koło Borysławia.

S. studiował (zapewne przed r. 1914) w Szkole Przemysłu Artystycznego w Weimarze oraz w ASP w Krakowie, w pracowni Wojciecha Weissa (1916–18). Mecenasem artysty był kolekcjoner lwowski Karol Katz (w którego zbiorach w l. trzydziestych miało się znajdować wiele dzieł S-a). S. był członkiem Koła Miłośników Sztuki Żydowskiej we Lwowie i debiutował na Wystawie Wiosennej Koła, otwartej ok. 15 V 1921 w salach Kasyna «Towarzyskość» przy ul. Sykstuskiej 23. W r. 1924 uczestniczył w IX wystawie zbiorowej Żydowskiego Tow. Krzewienia Sztuk Pięknych w Warszawie. W t.r. wyjechał do Paryża. Od r. 1925 wystawiał obrazy w paryskich Salonach: Jesiennym, Tuileryjskim oraz Niezależnych, a także w znanych galeriach: «Fabre», «Zak» i u Leopolda Zborowskiego. Do r. 1933 aktywnie uczestniczył w wystawach w kraju i ekspozycjach sztuki polskiej zagranicą. We Lwowie wystawiał na I wystawie zbiorowej Żydowskiego Koła Artystyczno-Literackiego w r. 1926, wielokrotnie pokazywał obrazy (m.in. w l. 1925/26, 1931 i 1932/33) w Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP), gdzie miał także wystawę zbiorową swych prac w ramach Salonu Wiosennego 1929. W Poznaniu na Powszechnej Wystawie Krajowej (PWK) w r. 1929 wystawiał drzeworyty; został wówczas określony w katalogu jako członek Związku Polskich Artystów Grafików. W Krakowie uczestniczył w II wystawie plastyków żydowskich, zorganizowanej przez Żydowskie Tow. Krzewienia Sztuk Pięknych w r. 1930. W Paryżu jego obrazy pokazano w r. 1929 na znanej wystawie «Art Polonais Moderne», w Galerie Éditions Bonaparte. W Nowym Jorku eksponował w r. 1933 w polskim dziale Międzynarodowej Wystawy Sztuki w College Art Association.

S. należał do grupy artystów ze Lwowa (jak Alfred Aberdam, Zygmunt Menkes i Joachim Weingart), którzy w początkach l. dwudziestych wyjechali do Francji, tworząc młodszą generację twórców École de Paris. W młodości podczas studiów w Weimarze poznał zapewne ekspresjonizm niemiecki, zaś w Krakowie zetknął się z twórczością formistów. Twórczość S-a sprzed r. 1924 obejmowała postimpresjonistyczne pejzaże (dwa Widoki z Zakopanego, wyst. 1921), studia portretowe (Sieroty, Zadumana, obydwie wyst. 1924) i martwe natury (np. z r. 1922, wł. ŻIH), utrzymane w szarawej tonacji i niekiedy o «łukowych» deformacjach. Kontakt z malarstwem Cézanne’a spowodował rozjaśnienie kolorytu (Martwa natura, wyst. 1926). W końcu l. dwudziestych ukształtował się ekspresjonistyczny styl artysty. Malował dynamiczne, szkicowe obrazy o szerokich płaszczyznach, podkreślając kontury wyrazistą, nerwową, mocno modelowaną przez kolor linią. Ich koloryt był gorący, soczysty, pełen blasku, obejmujący tony od zwartych, zmatowiałych bieli i ugrów do fioletów i jasnych słonecznych karnacji, które tworzyły charakterystyczny rdzawo-złocisty ogólny ton. Niektóre obrazy wyróżniały się wizyjnościa ujęcia (Gitarzysta, wyst. 1929, reprod. w: „Art Polonais Moderne”), inne, np. przedstawienia dzieci czy rodziny, zachowywały bardziej intymny charakter (Dziewczynka z parasolką, Dziecko). Twórczość S-a, pozbawiona elementów literackich, obejmowała autoportrety, kompozycje figuralne (Toaleta, Karuzela), studia portretowe i rodzajowe (Rodzina, Mój syn. Kobieta z dzieckiem, Czytający młodzieniec), akty, martwe natury oraz pejzaże, m.in. z Sanary, Normandii, wyspy Brehat i Prowansji (reprod. w: „Art Polonais Moderne”). Od r. 1929 wystawiał też grafikę, głównie drzeworyt (m.in. Kwiaty, Kobieta z kwiatem, Kobieta, Matka z dzieckiem, Dziewczyna), martwe natury, Studium portretowe, a także litografię (Pejzaż, wyst. 1932/33).

Po r. 1933 wiadomości o S-cie urywają się. W r. 1939 zakupiono jedno jego dzieło do francuskich zbiorów państwowych. S. zmarł w Paryżu w styczniu 1980 roku. 

S. był żonaty i miał syna.

Artystyczna spuścizna S-a znajduje się w posiadaniu syna artysty w Paryżu. Większość prac S-a znana jest z reprodukcji w katalogach wystaw lub czasopismach. Brak jego dzieł w muzeach Lwowa (zapewne kolekcja Katza została zniszczona podczas drugiej wojny światowej) i Izraela. Nie wypłynęły one dotąd na międzynarodowym rynku antykwarskim.

Autoportret, wł. Art Institute w Chicago, reprod. w „Menora” 1927 s. 402; Bénézit, Dictionnaire, (1966); Edouard-Joseph R., Dictionnaire biographique des artistes contemporains 1910–1930, Paris 1934 III; Vollmer, Künstler Lexikon; Art polonais moderne, Préface par Ch. Aronson, Paris 1929 (tu wiele reprod. obrazów S-a); Katalog Działu Sztuki Powszechnej Wystawy Krajowej, P. 1929; Katalogi TPSP we Lwowie: Wystawy Ogólnej 1925/26, Wystawy Zbiorowej 1929, Gwiazdkowej 1931, Gwiazdkowej 1932/33: Łukaszewicz P., Malinowski J., Ekspresjonizm w sztuce polskiej. Katalog wystawy. Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wr. 1980; Beer J., Wystawa malarzy żydowskich, „Chwila” 1926 nr 2567 s. 7; Bienenstock M., Wystawa wiosenna Koła miłośników sztuki żydowskiej, tamże 1921 nr 849 s. 4; [Frydman F.] Friedman F., Żydowska wystawa sztuki w Warszawie, „Nowe Życie” 1924 nr 2 s. 280; Goldstein M., Dresdner K., Kultura i sztuka ludu żydowskiego na ziemiach polskich, Lw. 1935 s. 96; J.O., I. wystawa zbiorowa Żydowskiego Koła artystyczno-literackiego, „Wiek Nowy” 1925 nr 7479 s. 7; Kallas A., Z TPSP we Lwowie, tamże 1929 nr 8391 s. 4; Kozicki W., Z salonu wiosennego, „Słowo Pol.” 1929 nr 188; [Kubiszyna M.] M.K., Z Salonu wiosennego, „Wiek Nowy” 1929 nr 8391; Lauterbach A., Salon wiosenny, „Chwila” 1929 nr 3652; tenże, Wystawa Seyfarta, tamże nr 3535; Pol. życie artyst. w l. 1915–39; Weber H., II. wystawa plastyków żydowskich, „Nowy Dzien.” 1930 nr 154; – Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych; – „Menorah” 1927 s. 402; „Nowy Dzien.” 1930 nr 154; „Sztuki Piękne” R. 5: 1929 nr 3 s. 113, R. 9: 1933 nr 3 s. 94, nr 4 s. 140.

Jerzy Malinowski