Korabiewicz Edmund (1804–1875), lekarz, polityk demokratyczny na emigracji. Ur. 23 XII 1803 (4 I 1804) w Mitkunach w gub. grodzieńskiej, w rodzinie ziemiańskiej. Doktoryzował się w r. 1826 z medycyny w Wilnie. W r. 1830 był kierownikiem Szpitala Św. Jana w Warszawie. W początku powstania ogłosił drukiem wiersz pt. Wezwanie Litwinów do boju, podpisał adres do sejmu od mieszkańców Litwy i Rusi, a 25 I 1831 r. przystąpił do Tow. Patriotycznego. Kampanię t. r. odbył w 10 p. ułanów, uzyskał Krzyż Virtuti Militari, przeszedł granicę z korpusem A. Giełguda. Osiadł w Strasburgu, gdzie powtórzył egzaminy lekarskie, tu też ogłosił w r. 1832 krótką Notice sur le cholèra-morbus et les différents modes de traitements essayés dans le Royaume de Pologne. W Strasburgu został agentem Komitetu Narodowego Polskiego, werbował napływających emigrantów do partii Lelewela i atakował w prasie francuskiej przeciwników politycznych, jak gen. W. Chrzanowskiego. Wziął udział w festynie demokratów niemieckich w Hambach. Przeniósłszy się do Zakładu w Besançon, związał się z Węglarstwem i wszedł (1833) wraz z T. Krępowieckim i J. Wysłouchem do Namiotu Narodowego Polskiego. W t. r. uzyskał 461 głosów w wyborach do tzw. Komitetu Dwernickiego, nie wszedł jednak do jego składu.
We wrześniu 1834 r. zgłosił akces do Tow. Demokr. Pol. z zamiarem opanowania tej organizacji przez Węglarstwo. Zdobył od razu wpływy w paryskiej Sekcji Centralnej i liczył, że stanie na czele Wydziału Wykonawczego, który kierować będzie całym towarzystwem. Ale już w listopadzie ster jego przejęła Sekcja Poitiers. K. uprawiał wobec niej opozycję i utrzymywał kontakty z Gromadami Ludu Polskiego; podpisał jednak lojalnie Manifest 1836 r. W t. r. bawił przejściowo w Londynie, po czym osiadł na stałe w Paryżu, gdzie uzyskał posadę w jednym ze szpitali. Dwukrotnie (1838, 1846) uchylił się od przyjęcia proponowanego mu miejsca w Centralizacji. Należał w towarzystwie do zwolenników jednoczenia emigracji i bywał też delegowany (1844, 1846) na pertraktacje ze Zjednoczeniem Emigracji Polskiej. W r. 1846, gdy członkowie Centralizacji udali się do kraju, by wziąć udział w powstaniu, K. wszedł w skład Komisji Wykonawczej, która miała ich zastępować w Paryżu. Tę samą funkcję pełnił ponownie w r. 1848. W rok później, w toku represji przeciw polskiej lewicy, groziło K-owi wydalenie z Francji; udało mu się jednak pozostać w Paryżu.
Gdy w r. 1861 zaczął się ruch polityczny w kraju, K. raz jeszcze przyłączył się do zabiegów około zjednoczenia emigracji, wchodząc kolejno w skład: Komisji Korespondencyjnej, Tymczasowego Komitetu Emigracji Polskiej i wreszcie (maj 1862) Komitetu Stałego, rozwiązanego po wybuchu powstania przez Rząd Narodowy, w którym «biali» doszli do głosu. W r. 1863 K. drukował „Efemerydy Polskie”, zawierające przegląd wydarzeń powstańczych. Po upadku powstania zajmował się urządzaniem «menażów» (stołówek) dla nowo przybyłych wychodźców. W głosowaniu na członków Komitetu Zjednoczenia Emigracji Polskiej uzyskał 192 głosy w r. 1866; zaproszony do wzięcia udziału na skutek rezygnacji kilku osób, które uzyskały więcej głosów, odmówił wejścia do komitetu, jakkolwiek współpracował z nim w następnych latach. W r. 1869 zasiadał w sądzie, który rozpatrywał oskarżenia Sekcji Bruxelles przeciw Komitetowi Zjednoczenia. Do końca życia pracował w licznych instytucjach charytatywnych emigracji. Był jednym z założycieli oraz długoletnim lekarzem Szkoły Polskiej na Batignolles, w ogóle zaś znany był z uczynności, lecząc darmo zarówno polską, jak i francuską biedotę. Niewielką jego rozprawę o reumatycznym zapaleniu stawów zamieścił „Rocznik Tow. Historyczno-Literackiego” w r. 1859. Na starość stał się K. praktykującym katolikiem. Zmarł 18 IV 1875 r. w Paryżu. Nazwisko jego zamieszczono obok innych dobroczyńców szkoły na pomniku w podwórzu budynku przy rue Lamandé. K. był żonaty z Francuzką, która zmarła na długo przed nim.
W. Enc. Ilustr.; Janowski, Słownik bio-bibliogr. Uniw. Wil.; Kośmiński, Słownik lekarzów; Tyrowicz M., Towarzystwo Demokratyczne Polskie, W. 1964 s. 306–8 (podstawowa bibliogr.); – Borejsza J., Emigracja postyczniowa, W. 1966; Falkovič S., Idejnopolitičeskaja bor’ba v polskom osvoboditelnom dviženii 50–60-ch godov XIX v., Moskva 1966; Gruss N., Szkoła polska w Paryżu, W. 1962 s. 48, 164, 167; Kalembka S., Towarzystwo Demokratyczne Polskie, Tor. 1966; Koberdowa I., Polityka czartoryszczyzny w okresie powstania styczniowego, W. 1957; Limanowski B., Stanisław Worcell, W. 1948; Żychowski M., Ludwik Mierosławski, W. 1963; – Heltman W., Janowski J., Demokracja polska na emigracji, W. 1965; Radykalni demokraci polscy, W. 1960; Zjednoczenie Emigracji Polskiej, Pod. red. C. Bobińskiej, (w druku); – „Medycyna” 1875 nr 28 s. 444; „Przegl. Lek.” 1875 nr 18 s. 78; „Roczniki Tow. Hist.-Liter.” 1873–8 s. 351–3; – B. Jag.: rkp. 3685 t. IV; B. Narod.: rkp. 2955
Stefan Kieniewicz