Modrzejewski Edmund (1849–1893), lekarz chirurg i otiatra. Ur. 29 X w Kaliszu, tam ukończył gimnazjum. Medycynę studiował w Szkole Głównej Warszawskiej, późniejszym Uniw. Warsz., który ukończył w r. 1872 uzyskując dyplom lekarza. N. l. spędził za granicą, przebywał w słynnej pracowni fizjologicznej Claude Bernarda w Paryżu. Prowadził tam badania naukowe z zakresu medycyny teoretycznej, a studia praktyczne odbywał w klinikach berneńskich. W r. 1875 powrócił do Warszawy i rozpoczął pracę jako asystent, czasowo pełniąc obowiązki ordynatora oddziału chirurgicznego Szpitala Dzieciątka Jezus. Stan zdrowia nie pozwolił mu kontynuować pracy w zawodzie chirurga. Zajął się mało wówczas znaną specjalnością, chorobami uszu. Od r. 1883 do końca życia był lekarzem ambulatoryjnym chorób uszu w Szpitalu Dzieciątka Jezus i zyskał opinię biegłego i wykształconego specjalisty; praktykował też prywatnie. Był członkiem Tow. Lekarskiego Warszawskiego od r. 1877 i członkiem redakcji „Gazety Lekarskiej” od r. 1881, tj. od chwili rozpoczęcia jej drugiej serii wydawniczej. Brał czynny udział w pracach obu tych instytucji, wygłaszał referaty naukowe i demonstrował rzadkie przypadki chorobowe.
Dorobek naukowy M-ego obejmuje ogółem 26 prac ogłoszonych drukiem. Przedstawił w nich wyniki własnych badań nad procesami chemicznymi zachodzącymi w niektórych stanach patologicznych, opisywał przypadki wad wrodzonych i rzadkich powikłań spotykanych w chirurgii. Ogłosił sprawozdanie ze szpitala czasowego Warszawskiego Tow. Krzyża Czerwonego w Nowo-Mińsku dla żołnierzy, gdzie pracował od 15 XII 1877 do 13 III 1878, opisując wnikliwe swoje obserwacje lekarskie. Opublikował 8 artykułów z zakresu chorób uszu. Należał do pionierów naukowej otiatrii polskiej. Jego obszerna, dwuczęściowa praca pt. O głuchoniemocie. Rys statystyczno-lekarski głuchoniemoty w Królestwie Polskim oraz wyniki badań narządów słuchowych u 400 głuchoniemych („Pam. Tow. Lek. Warsz.” 1893 z. 1 s. 137–163 i z. 3 s. 656–661) była pierwszą publikacją na ten temat w piśmiennictwie polskim. Przedstawił w niej obszerny przegląd literatury światowej, zobrazował problem wynikami własnych badań i naszkicował sposób postępowania z osobami dotkniętymi tym kalectwem, w szczególności z dziećmi. Stał się prekursorem nowoczesnej rehabilitacji głuchoniemych i głuchych. Zmarł w Warszawie 22 IV (14 IV starego stylu) 1893, pochowany został na Powązkach.
Kośmiński, Słownik lekarzów; – Heiman T., Krótki rys historii otiatrii, W. 1912 s. 176–7; „Arch. Hist. Med.” T. 29: 1966 z. 4 s. 448; „Gaz. Lek.” R. 28: 1893 nr 16 s. 413–14 (spis prac); „Kron. Lek.” 1893 nr 5 s. 341–2; „Medycyna” R. 28: 1893 nr 16 s. 336; „Pam. Tow. Lek. Warsz.” R. 84: 1888 z. 1 s. VII, R. 90: 1894 s. 538–9; „Przegl. Lek.” R. 32: 1893 nr 16 s. 209 (spis publikacji).
Eugeniusz S. Olszewski