Springer Edmund (1906–1967), pianista, dyrygent, pedagog. Ur. 1 II w Berlinie-Charlottenburgu, pochodził z poznańskiej rodziny mieszczańskiej, był synem Józefa, drukarza, i Wiktorii z domu Bączyk.
Od ósmego roku życia S. uczył się gry na skrzypcach w Szkole Muzycznej P. Graetza w Berlinie. Grę na fortepianie i dodatkowo na organach studiował w Konserwatorium J. Sterna. W r. 1921 powrócił z rodzicami do rodzinnego Poznania. W r. 1925 ukończył Państw. Gimnazjum Matemafyczno-Przyrodnicze im. G. Bergera. Równocześnie z nauką w gimnazjum kontynuował naukę gry na fortepianie, a w l. 1923–4 brał lekcje gry na wiolonczeli u Dezyderiusza Danczowskiego. Studiował też dyrygenturę pod kierunkiem Jerzego Bojanowskiego. W jesieni 1924 rozpoczął S. w Poznaniu pracę jako muzyk zawodowy, grając na fortepianie w orkiestrze kinoteatru «Apollo», a w l.n. jako instrumentalista w orkiestrach, kinach, kawiarniach i teatrach rewiowych. W l. 1930–1 grał na fortepianie na statkach polskich linii oceanicznych, m.in. na liniowcu transatlantyckim «Pułaski». W l. 1936–9 prowadził odziedziczoną po ojcu drukarnię pod firmą «Litografia. Kartografia. Plakat», nie przerywając swojej działalności muzycznej, m.in. w orkiestrze rozgłośni poznańskiej Polskiego Radia.
Po wybuchu drugiej wojny światowej S. grał w poznańskiej «Café Esplanada». Aresztowany przez Niemców w r. 1940, osadzony został w więzieniu w Forcie VII, gdzie pozostawał przez półtora roku. Zwolniony w r. 1941 udał się do Krakowa, gdzie pracował w drukarni. Po wojnie w r. 1945 przeniósł się na Górny Śląsk. Do r. 1947 był kierownikiem drukarni w Katowicach, zaś w l. 1948–50 – wicedyrektorem technicznym w Bytomskich Zakładach Graficznych. Równocześnie w l. 1945–7 był członkiem orkiestry Polskiego Radia w Katowicach. W l. 1947–50 brał udział w koncertach szkolnych i objazdowych, grywał też na fortepianie w kawiarniach, ciesząc się opinią doskonałego pianisty rozrywkowego. Od r. 1950 aż do śmierci pracował w Państw. Operze Śląskiej (POŚ) w Bytomiu, początkowo jako korepetytor solistów, a w l. 1954–7 – jako chórmistrz. Sporadycznie pracował jako korepetytor z zespołem baletowym i stawał przy pulpicie dyrygenckim. W r. 1957 został mianowany stałym dyrygentem POŚ. S. przygotował samodzielnie, jako kierownik muzyczny, wiele spektakli operowych i baletowych, m.in.: balet „Na kwaterunku” Stanisława Moniuszki (wyst. 1954), „Toscę” G. Pucciniego (1956), „Pana Twardowskiego” Ludomira Różyckiego (1957), „Fausta” C. Gounoda (wznowienie, 1959), „Łucję z Lammermooru” G. Donizettiego (1960), „Casanovę” Różyckiego (wznowienie, 1960), „Martę” F. v. Flotowa (1961), „Poławiaczy pereł” G. Bizeta (1963). W r. 1958 występował z zespołem POŚ w Czechosłowacji. Poza pracą w operze, często brał udział w koncertach estradowych. Od r. 1960 prowadził zespoły operowe w Państw. Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. Był członkiem Stow. Polskich Artystów Muzyków (SPAM). Zmarł nagle 31 XII 1967, dyrygując przedstawieniem baletu „Jezioro łabędzie” P. Czajkowskiego.
S. był żonaty z Marią z domu Hańdziora, pozostawił dwoje dzieci.
Błaszczyk, Dyrygenci; Słown. Teatru Pol., II; – Jankowski B., Misiorny M., Muzyka i życie muzyczne na ziemiach zachodnich i północnych 1945–1965, P. 1968; Opera Śląska 1945–1955, Stalinogród 1956; – Almanach Sceny Polskiej, 1967/8; – „Poglądy” 1968 nr 3; – Arch. Państw. Opery Śląskiej w Bytomiu; Arch. SPAM w W.
Leon Tadeusz Błaszczyk