Korniłowicz Edward (1847–1909), psychiatra. Ur. 13 X w Twerze, gdzie ojciec był w wojskowej służbie lekarskiej. K. utracił ojca bardzo wcześnie. Wychowaniem jego kierowała matka, z domu Umińska. K. uczęszczał do gimnazjum w Kownie, 7 klasę ukończył w Warszawie w V Gimnazjum. Wstąpił na Wydział Lekarski Szkoły Głównej w r. 1868, ukończył go w r. 1873. Jako uczeń H. F. Hoyera (seniora) zajął się sprawą unaczynienia mózgu, lecz rozprawy doktorskiej nie dokończył. W l. 1874–9 był ordynatorem kliniki psychiatrycznej, przez 5 lat był uczniem R. Piaskowskiego. W r. 1878 zaczął pracować jako psychiatra w Wojskowym Szpitalu Ujazdowskim, w r. 1880 mianowany został ordynatorem oddziału psychiatrycznego, którym kierował przez 24 lata. Na pierwszej wystawie higienicznej w Warszawie w r. 1887 przedstawił graficznie wzajemny stosunek czynności psychicznych, jak wrażenia, wola i oddziaływanie. Kilkakrotnie wyjeżdżał na studia do klinik zagranicznych, najdłużej pracował w Salpetriere u J. M. Charcota. Owocem tych studiów była praca histopatologiczna O barwieniu ciał ziarnistych w mózgu i rdzeniu kręgowym, zamieszczona w księdze ku czci H. F. Hoyera w r. 1884. Już przedtem napisał kilka artykułów: Kilka przypadków obłędu pijackiego („Medycyna” 1880), Przyczynek do wpływu leczniczego ostrych cierpień gorączkowych na choroby umysłowe (psychozy) („Gaz. Lek.” 1881), Psychoza powstała pod wpływem zatrucia jadem tyfusu brzusznego („Gaz. Lek.” 1882), Przypadek paralyseos agitantis („Gaz. Lek.” 1883), Dwa przypadki pląsawicy połowicznej (hemichorea) („Gaz. Lek.” 1883). W r. 1904 K. wystąpił ze służby wojskowo-lekarskiej i zajął się prywatną praktyką. Rozległa praktyka lekarska z zakresu psychiatrii przeszkadzała mu w twórczości naukowej. Był to człowiek zdolny, nadzwyczaj pracowity i oddany chorym. Wsławił się jako psychoterapeuta. Był czynnym członkiem Tow. Lekarskiego Warszawskiego, Tow. Higienicznego i kilku innych towarzystw naukowych i społecznych. Zwalczał pismem i słowem alkoholizm i nadużycie tytoniu. Współzałożyciel Tow. Opieki nad Nerwowo i Umysłowo Chorymi, w r. 1900 wszedł do zarządu towarzystwa, przez trzy lata był skarbnikiem, od r. 1904 prezesem. Jego głównie zasługą było założenie szpitala psychiatrycznego w Drewnicy i dalszy jego rozwój. K. należał do pierwszego grona odnowicieli „Gazety Lekarskiej”, powołanej w okresie wypierania mowy polskiej i polskich sił profesorskich z uniwersytetu. Był od r. 1881 współpracownikiem redakcji tego czasopisma i zamieszczał w nim swoje prace. K. był inicjatorem wybudowania w Karolinie sanatorium dla średnio i mało zamożnych nerwowo chorych i sam złożył na ten cel znaczniejszą ofiarę. Pod koniec życia chorował na serce; zmarł 15 XI 1909 r. w Warszawie. Był żonaty z Wiktorią z Pollów. Synami jego byli: Rafał Marian, Tadeusz, Władysław Emil i Kazimierz.
W. Enc. Ilustr.; Kośmiński, Słownik lekarzów, s. 233, 607 (spis prac); – Jaroszewski Z., Zjazd psychiatrów polskich, „Służba Zdrowia” 1961 nr 41; Księga pamiątkowa Zjazdu Wychowanków b. Szkoły Głównej, 1905 s. 135; – „Gaz. Lek.” R. 44: 1909 s. 1039–42 (H. Nusbaum, reprod. portretu); Kalendarz Lek. Polaka 1897 s. III; „Med. i Kron. Lek.” R. 44: 1909 s. 1167–70 (S. Orłowski, reprod. portretu); „Now. Lek.” R. 21: 1909 s. 752; „Roczn. Lek.” 1885 s. 72; „Tyg. Ilustr.” 1909 s. 970 (fot.); „Zdrowie” R. 25: 1909 s. 816.
Tadeusz Bilikiewicz