Bieliński Edward Tadeusz (1795–1864), inżynier, syn Tomasza i Petroneli z Owczarskich, urodził się 13 X w Tomaszpolu na Podolu. Po ukończeniu szkół niższych w Kamieńcu Podolskim wstąpił B. do Liceum Krzemienieckiego. Studjując z zamiłowaniem języki klasyczne, poświęcał im wolne od zajęć szkolnych chwile, a przedewszystkiem wakacje, spędzane w domu rejenta Raczyńskiego. Po ukończeniu Liceum wstąpił B. w r. 1816 (11 VII) do artylerji konnej gwardji Król. Polskiego w stopniu kadeta. W r. 1817 przeniósł się w stopniu konduktora do korpusu inżynierów, gdzie po dwóch latach (26 XI 1819) postąpił na podporucznika. Jako adjunkt Komitetu Artylerji i Inżynierów pracował przy budowie kanału Augustowskiego. W r. 1828 został wysłany wraz z innymi oficerami polskimi na wojnę turecką. Odznaczywszy się w czasie wojny, postąpił na porucznika, w czasie powstania listopadowego na kapitana II klasy (6 II 1831), a w dwa miesiące później na kapitana I klasy. Po upadku powstania udał się w sanockie, a następnie emigrował z kraju. Po osiedleniu się w Szwajcarji, mianowany naczelnym inżynierem kantonu berneńskiego, kierował B. osuszaniem błot berneńskich. W tym czasie ożenił się z Julją Antoniną Kieszkowską. Po powrocie do kraju (1852) z polecenia Tow. Żeglugi Parowej na Dniestrze zwiedził i opisał Dniestr pod względem zdatności jego do żeglugi parowej. Na schyłku życia został mianowany kierownikiem Tow. Wzajemnych Ubezpieczeń od ognia we Lwowie. Umarł 1864.

»Czas« 1864, nr 173; Prądzyński, Pamiętniki, Kr. 1909, II 518; Arch. Akt Dawn. W.: Rodowody Korpusu Inżynierów; Akta Kom. Rząd. Wojny, 2006, 2023 i Kartoteka uczestników powstania 1830/1.

Adam Moraczewski