Byk Eleazar (1881–1924), radca skarbowy, historyk sztuki, krytyk i publicysta, ur. 7 VI, pochodził z niezamożnej, ortodoksyjnej rodziny żydowskiej. Po ukończeniu gimnazjum i wydziału prawa we Lwowie został urzędnikiem skarbowym. Już w czasie studiów rozwinął działalność społeczno-oświatową wśród kół uczniowskich, łącząc głęboką wiarę i przywiązanie do religijnych tradycji żydowskich z serdecznym ukochaniem polskiej ojczyzny i jej kultury. Ideały te szerzył przez całe życie wśród mas żydowskich, pragnąc je drogą oświaty związać z polskością. W r. 1902/3 był jednym z organizatorów kół T. S. L. im. B. Goldmana, których celem było szerzenie wśród żydów polskiego języka i polskiej kultury. Działalność tzw. Goldmanówek objęła całą wsch. Galicję, przeciwdziałając propagandzie nacjonalistów żydowskich. B. był współpracownikiem i jednym z redaktorów tygodnika Polaków-Żydów »Jedność« (1907–1911). Skupił dokoła siebie młodzież polską wyznania mojżeszowego i stał się jej duchowym przewodnikiem. Zajmował się też organizacją Domu Akademickiego fundacji Hermanów, oddając cały czas pozostały po pracy biurowej ofiarnie na usługi społeczeństwa. Jako człowiek skromny nie wysuwał się nigdzie na plan pierwszy, ale pozyskał sobie uznanie i oddanych przyjaciół nie tylko w sferach żydowskich, ale i wśród polskiego chrześcijańskiego społeczeństwa rozmaitych obozów politycznych. Podnieść też należy współpracę B-a w czasach powojennych w pisemku dla młodzieży żydowskiej: »Nasza Jutrzenka«, gdzie w »listach stryja« nawiązał w imię miłości ojczyzny serdeczny kontakt z młodocianymi czytelnikami. Piórem swym zasilał B. lwowskie pisma codzienne i fachowe (»Przegląd Prawa i Administracji«). Był stałym współpracownikiem działu artystycznego »Wieku Nowego«. W latach 1918/9 pracował nad uporządkowaniem materiałów dotyczących historii dóbr kościelnych i koronnych w Państwowym Archiwum we Lwowie. Ogłosił rozprawę O żydach w Galicji w erze 1772–1868. Był jednym z założycieli Związku Polaków mojżeszowego wyznania w r. 1918, który objął zasięgiem swym całą Polskę i miał na celu przeciwstawienie się aspiracjom nacjonalistów żydowskich zarówno w kraju jak i za granicą (traktat mniejszościowy). W l. 1918/19 kierował rządową ankietą w sprawie żydowskiej i opublikował jej materiały. Zmarł 18 I 1924. Pamięć jego uczczono uroczystą akademią w lwowskiej sali ratuszowej oraz pomnikiem, wystawionym na grobie ze składek publicznych, w których udział wzięli Polacy bez różnicy wyznania.

»Zjednoczenie«, kwiecień 1924; »Wiek Nowy«; »Słowo Polskie«, luty 1924. Odezwa Komitetu dla uczczenia pamięci E. B., Wspomnienia współpracowników i przyjaciół jako też uczestników akademii.

Zofia Krzemicka