Przychodzki Emil Michał (1864–1911), lekarz neurolog psychiatra, starszy ordynator Warszawskiej Lecznicy dla Umysłowo Chorych w Tworkach, autor utworów literackich. Ur. w Radomiu, był synem Jana, lekarza powiatowego, miejskiego i szpitalnego.
P. uczęszczał do klasycznego gimnazjum w Radomiu, które ukończył w r. 1883. W l. 1883–8 studiował medycynę, a po uzyskaniu dyplomu na Uniw. Warsz. pogłębiał wykształcenie w r. 1889 w zakresie chorób nerwowych i psychicznych w Klinice Psychiatrycznej Akademii Wojskowo-Lekarskiej w Petersburgu pod kierunkiem Jana Lucjana Mierzejewskiego. W r. 1891 otrzymał stanowisko młodszego ordynatora w nowo otwartej Warszawskiej Lecznicy dla Umysłowo Chorych w Tworkach (późniejszy Państwowy Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Tworkach), potem ordynatora i starszego ordynatora. Jako sumienny lekarz cieszył się szacunkiem i zaufaniem chorych i lekarzy. Dla lżej chorych organizował rozrywki i zajęcia. Ogłosił kilka prac: O wynikach wieszań w wiądzie mlecza za pomocą aparatu Moczutkowskiego (wspólnie z S. Daniłło, „Przegl. Lek.” 1890 i osobno Kr. 1890, po rosyjsku pt. O rezul’tatach podvešivanija tabetikov po sposobu O. O. Močutkovskago, Pet. 1890), Redkij slučaj samootravlenija, protekavšego pri javlenijach ostrago psichoza („Trudy Russk. Med. Obšč.” 1894) i K voprosu o pitatel’no-funkcional’nom mechanizme nervnoj kletki (W. 1904). Ta ostatnia praca była rozprawą doktorską wykonaną w pracowni Lecznicy w Tworkach, której bronił w r. 1904 w Akademii Wojskowo-Medycznej w Petersburgu. Na I Zjeździe Neurologów, Psychiatrów i Psychologów Polskich w Warszawie w r. 1909 wygłosił odczyt pt. Obłąkani przestępcy przed sądem („Med. i Kron. Lek.” 1909 nr 41, streszczenie referatu), w którym stwierdzał, że dotychczasowe przepisy prawa karnego wobec umysłowo chorych przestępców są zbyt surowe, co wpływa ujemnie na stan zdrowia psychicznego ozdrowieńców, i upominał się o opracowanie przez I Zjazd projektu gruntownej reformy artykułów kodeksu karnego dotyczących chorych umysłowo i ozdrowieńców podsądnych, a szczególnie usunięcia z kodeksu wymogu dwuletniego terminu przebywania ozdrowieńców w specjalnych zakładach przed ich zwalnianiem. Odczyt ten wzbudził wielkie zainteresowanie i wywołał ożywioną dyskusję. Ponadto P. w różnych czasopismach ogłaszał utwory poetyckie, a także był m. in. – wespół z Władysławem Junoszą-Szaniawskim – autorem komedii Kalibromatum, wystawionej w r. 1908 w Ciechocinku. Zmarł 4 VIII 1911 w Żbikowie-Pruszkowie. Pochowany został 8 VIII na Powązkach w Warszawie, kwatera 44,6,30.
W małżeństwie z Marią Ireną z Butkiewiczów P. miał trzech synów: Tadeusza, urzędnika, Wiesława (zm. 4 XII 1966), urzędnika Dyrekcji Okręgowej Kolei, i Janusza (zm. 6 VII 1931), technika budowlanego.
Bibliogr. dramatu pol, II; – Kaczanowski F., Dzieje Szpitala w Tworkach, „Arch. Hist. Med.” T. 29: 1966 s. 396; – Przychodzki E., K voprosu o pitatel’no-funkcional’nom mechanizme nervnoj kletki, W. 1904 (Curriculum vitae); – „Arch. Hist. Med.” T. 29: 1966 nr 4 s. 451; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1911: „Gaz. Lek.” R. 46 nr 33 s. 926, „Kur. Warsz.” nr 218, „Lwow. Tyg. Lek.” R. 6 s. 470, „Med. i Kron. Lek.” R. 46 s. 816, „Mies. Terapeutyczny” R. 1 nr 10 s. 311, „Nowiny Lek.” R. 23 s. 582, „Świat” T. 12 nr 33 s. 18 (fot.), „Tyg. Ilustr.” s. 653 (portret); – Informacje Stanisławy Przychodzkiej z W.
Teresa Ostrowska