Kaden Ernest Leopold (1792–1846), hutnik i powstaniec. Ur. w Augustusburgu w Saksonii, w zubożałej rodzinie szlacheckiej, syn Krystiana i Concordii z Bachów. Kadenowie wywodzili się z Czech (z Kadania koło Pardubic), ale już w XVI w. przesiedlili się do Norymbergi, gdzie dwóch z nich sprawowało godność burgrabiego. W XVII w. rodzina przesiedliła się do Saksonii i sprawowała różne funkcje na dworze saskim. Ojciec Ernesta był zarządcą dóbr przynależnych do jednego z największych zamków królewskich, położonego o 40 km na zach. od Drezna, Augustusburga, matka była córką zamkowego pastora, stryj sędzią. K. miał liczniejsze rodzeństwo, z którym utrzymywał do końca serdeczne stosunki, najściślejsze jednak z bratem Karolem, z którym wyemigrował do Polski i który się opiekował po jego śmierci wdową i dzieckiem. W l. 1808–12 studiował K. górnictwo i hutnictwo w najsłynniejszej wówczas akademii górniczej w Freibergu koło Drezna i był uczniem Abrahama Wernera, słynnego geologa, mineraloga i systematyka niemieckiego, twórcy teorii neptunizmu. W l. 1813–4 walczył K. w wojsku saskim przy boku Napoleona, potem pracował w górnictwie saskim do r. 1817. W l. 1817–30 pracował jako urzędnik techniczny Głównej Dyrekcji Górniczej w Kielcach: do r. 1826 na stanowisku zawiadowcy huty miedzi w Niewachlowie, potem jako zawiadowca górniczy.
W r. 1830 wstąpił w randze podporucznika 1 p. krakusów do wojska polskiego, dowodząc plutonem odbył całą kampanię pod komendą gen. J. Sierawskiego, L. Paca, W. Chrzanowskiego, H. Dembińskiego, brał udział w 17 bitwach i w obronie Warszawy; za bitwę pod Kockiem otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari, a za całą kampanię dyplom pamiątkowy i karabelę od korpusu oficerskiego. Po krótkim pobycie w Saksonii osiedlił się w Galicji; w r. 1833 kupił z własnych oszczędności niewielkie gospodarstwo rolne w rejonie Puszczy Niepołomickiej (Krzykówkę, przysiółek Grobli w pow. bocheńskim), a w r. 1835 ożenił się z Karoliną Schlam, córką Jakuba, nadleśniczego lasów kameralnych. Przez jakiś czas myślał o założeniu kopalni i huty żelaza w Galicji, sprowadził uratowany przez brata bogaty zbiór mineralogiczno-petrograficzny księgozbiór, nawiązywał kontakty. Wobec trudności lokalnych rzecz nie doszła do skutku, a natomiast uwagę jego pochłonęły zabiegi o kupno większego majątku ziemskiego z rąk dawnego towarzysza broni A. Gutowskiego, przyległej do Krzykówki Grobli. Stopniowo polonizował się coraz więcej: utrzymywał żywe stosunki z dawnymi towarzyszami broni: Adolfem Bobrowskim, Aleksandrem Wodzickim, K. Dąmbskim, H. Łabęckim, przeszedł z luteranizmu na katolicyzm, przyjął obywatelstwo austriackie, syna wychowywał na Polaka, choć w korespondencji używał przeważnie niemieckiego. Zmarł nagle 30 I 1846 r. i został pochowany w Zabierzowie bocheńskim. K. stał się protoplastą polskiej gałęzi Kadenów. Syn jego Gustaw Adolf, właściciel Grobli i współpracownik Maksymiliana Nowickiego w sztucznym zarybianiu rzek, miał dziewięcioro dzieci, z których kilkoro, jak Henryk (bankowiec), Ludwik (przemysłowiec), Kazimierz (lekarz), Gustaw (adwokat), a z wnuków (po córce Helenie Bandrowskiej) literaci Juliusz i Jerzy odznaczyło się w życiu publicznym.
Allg. Dt. Biogr.; – Gąsiorowska N., Górnictwo i hutnictwo w Królestwie Polskim 1815–1830, W. 1922 s. 493; Pazdur J., Zakłady metalowe w Białogonie 1614–1914, Wr. 1957 s. 66, 79; – Arch. Paraf. w Zabierzowie: Liber mort. v. XIX; – Archiwalia rodzinne i informacje Stefana Kadena.
Stanisław Brzozowski