Rudnicka (Kielich-Rudnicka) Eugenia Stanisława (1903–1982), nauczycielka wychowania fizycznego. Ur. 30 XI w Warszawie, była córką Antoniego Kielicha, felczera, i Stanisławy z Kielichów.
W r. 1923 Eugenia Kielich ukończyła żeńskie Gimnazjum Państwowe im. Królowej Jadwigi w Warszawie. Jeszcze w r. 1922 odbyła roczny Państwowy Kurs Wychowania Fizycznego w Warszawie. W październiku 1923 rozpoczęła studia na Wydz. Ogrodniczym SGGW. Po pierwszym roku zrezygnowała ze studiów. Była czołową lekkoatletką Kolejowego Klubu Sportowego (KKS) «Polonia» i rekordzistką Polski w r. 1924 w biegu na 83 m przez płotki (16,6 sekundy), członkinią drużyny klubowej hazeny (piłki ręcznej). Dn. 1 IX 1924 podjęła pracę jako nauczycielka wychowania fizycznego w prywatnym żeńskim Gimnazjum Zofii Kudasiewicz-Kołtoniakowej w Warszawie, przy ul. Koszykowej. Po 10 latach przeniosła się (od 1 IX 1934) do Gimnazjum i Liceum im. Antoniny Walickiej przy ul. Kruczej. Jednocześnie w l. 1931–7 prowadziła lekcje wychowania fizycznego w Szkole Zawodowej Dokształcającej Krawiecko-Bieliźniarskiej nr 35 przy ul. Szerokiej. Ze szkół, w których uczyła, trafiło do klubu «Polonii» wiele lekkoatletek, koszykarek i siatkarek. Była też sędzią lekkiej atletyki oraz instruktorką narciarstwa i pływania.
W czasie okupacji niemieckiej pracowała od 1 IX 1940 do 31 VIII 1942 w dawnej szkole im. A. Walickiej, przekształconej przez niemieckie władze oświatowe na Kursy Przygotowawcze do Szkół Zawodowych II stopnia i przeniesionej na ul. Hożą. Jednocześnie w jej mieszkaniu przy ul. Szczyglej 11 m. 32 odbywało się w l. 1939–42 tajne nauczanie. Udostępniała też swe mieszkanie na cele konspiracyjne. Udzielała doraźnej pomocy wielu rodzinom, również żydowskim; przez dłuższy czas opiekowała się chorym na gruźlicę Franciszkiem Piltzem, statystykiem i działaczem komunistycznym, którego życiorys (wspólnie z Zofią Dłużewską-Kańską) ogłosiła później w PSB. Od r. 1942 do sierpnia 1944 kierowała stołówką w Fabryce Czekolady Fr. Fuchsa przy ul. Topiel 12. W czasie powstania warszawskiego zajmowała się wyżywieniem załogi przeciwpożarowej i opiekowała się uciekinierami, którzy schronili się w podziemiach fabryki Fuchsa. W dn. 26 VIII 1944 została ranna odłamkiem granatu. Od 8 IX 1944 do 19 I 1945 przebywała w obozie nr 121 w Pruszkowie.
Po powrocie do Warszawy pracowała przy odgruzowaniu fabryki Fuchsa. Po rozpoczęciu produkcji w lutym 1945 kierowała tam referatem pracy i płacy. Pod koniec 1947 r. powróciła do pracy w szkole. Przez pierwsze dwa lata była nauczycielką wychowania fizycznego w Państwowym Liceum Pedagogicznym im. Elizy Orzeszkowej przy ul. Bema, a po likwidacji tej szkoły przeniesiono ją 1 VIII 1950 do Państwowego Liceum Pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli nr 5 przy ul. Skaryszewskiej. Od 1 IX 1948 do 31 VIII 1949 pracowała również w Państwowym Liceum Administracyjno-Handlowym przy ul. Szpitalnej. Równolegle z pracą zawodową odbyła w l. 1949–51 wyższe studia w Akademii Wychowania Fizycznego (AWF) w Warszawie i uzyskała magisterium. W l. 1951–3 była także instruktorką wychowania fizycznego w Akademii Medycznej, a w r. szk. 1964/5 pracowała ponadto w Szkole Ćwiczeń przy III Studium Nauczycielskim przy ul. Saskiej. W l. 1948–59 była instruktorką i kierowniczką wakacyjnych kursów wychowania fizycznego dla nauczycieli szkół podstawowych w różnych miejscowościach. Zamiłowana turystka, potrafiła przekazać swoją pasję turystyczną uczennicom, zachęcając je do wędrówek pieszych. W r. 1958 wyszła za mąż za Stanisława Wojciecha Rudnickiego (zob.). Z dn. 31 VIII 1965 R. przeszła na emeryturę, ale do 31 VIII 1972 pracowała na pół etatu w Państwowym Liceum Pedagogicznym dla Wychowawczyń Przedszkoli przy ul. Czerniakowskiej. Działała również w Tow. Przyjaciół Warszawy, Tow. Przyjaciół Książki, Lidze Obrony Kraju, Polskim Czerwonym Krzyżu, a przede wszystkim w Kole Seniorów KKS «Polonia». Zmarła 5 II 1982 w Warszawie i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera U, szereg 1, gr. 1/2 przy IV bramie). Była odznaczona m. in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotymi Odznakami Honorowymi (KKS «Polonia», P.Z.L.A. «Za Zasługi dla Warszawy»).
Sieniarski S., Kolejowy Klub Sportowy Polonia. 70 lat „Czarnych Koszul”, W. 1984 s. 26 (wspólna fot.), 63 (wspólna fot.). 251; – „Roczn. Warsz.” R. 19: 1982 s. 292; „Życie Warszawy” 1982 ur 27; – AWF w W., Zakład Hist. Kult. Fizycznej: Dokumenty rodzinne (przekazane przez siostrzeńca R-iej Jerzego Frenkla); Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego: Pisma Min. Oświaty i Związków Sportowych; – Informacje J. Frenkla i jego żony Wandy.
Maria Rotkiewicz