Borzęcki Eugenjusz (1864–1916), lekarz, urodzony w Krakowie, odbył tu wszystkie swe studja i uzyskał w Uniw. Jag. w r. 1889 dyplom dra wszech nauk lek. Otrzymawszy od Wydziału krajowego b. Galicji stypendjum, odbył studja z zakresu dermatologji i syfilidologji w klinikach prof. Neissera we Wrocławiu i prof. Besniera w Hôpitał St. Louis w Paryżu. Po roku wrócił do kraju i rozpoczął w Krakowie praktykę lekarską w swym zakresie, pracując równocześnie jako woluntarjusz w szpitalu św. Łazarza. W r. 1901 zamianował go Wydział krajowy na przedstawienie wydziału lek. U. J. prymarjuszem oddziału chorób skórnych i wenerycznych szpitala św. Łazarza w miejsce zmarłego prof. Aleksandra Zarewicza. W styczniu 1916 r. padł ofiarą tyfusu plamistego, którym się zakaził w szpitalu. Był człowiekiem dużej kultury, lekarzem światłym i biegłym w swoim ściślejszym zawodzie i cieszył się zasłużonem zaufaniem licznych chorych. Ogłosił drukiem kilkanaście prac z zakresu swej specjalności w czasopismach lekarskich polskich i niemieckich. Był prezesem krak. Towarzystwa lek. i członkiem korespondentem Tow. dermatologicznego w Wiedniu.

»Przegląd Lekarski« 1916; Arch. Dziekanatu wydz. lek. U. J.; Portret w Tow. lek.

Leon Wachholz