Małecki Eugeniusz (1898–1956), organizator lotnictwa cywilnego, profesor Politechniki Krakowskiej. Ur. 3 IX w Przemyślu, syn Kazimierza, urzędnika hipotecznego, i Eugenii z Szreniawskich, miał brata Kazimierza, nauczyciela gimnazjalnego. Po ukończeniu gimnazjum w Przemyślu służył w l. 1916–8 w armii austriackiej, w l. 1918–20 w polskiej. W l. 1920–5 studiował mechanikę na Politechnice Lwowskiej i po uzyskaniu dyplomu kierował przez cztery lata warsztatami lotniczo-samochodowymi lotniska w Skniłowie pod Lwowem. W tym czasie opublikował podręcznik Płatowiec (Lw. 1927), pierwszy i przez dłuższy czas podstawowy z tego zakresu w Polsce. W l. 1929–34 kierował lwowskim oddziałem biura kontroli technicznej «Veritas», specjalizując się w sprawdzaniu wszelkiego typu silników spalinowych i opracowując projekt wzorcowego warsztatu dla przemysłu lotniczego i samochodowego. W r. 1934 zorganizował wydział techniczny lotnictwa cywilnego w Min. Komunikacji i kierował nim do r. 1938, po czym przez rok był dyrektorem technicznym i naczelnym kontrolerem Polskich Zakładów Lotniczych (PZL) w Warszawie (na Okęciu) i w Mielcu; w l. 1934–9 opracowywał instrukcje techniczne, sporządził ok. 200 ekspertyz wypadków polskich samolotów cywilnych, współinicjował budowę fabryk lotniczych, w związku z czym odbył podróże do Francji, Włoch, Grecji, Rumunii i Bułgarii.
W czasie drugiej wojny światowej był M. do r. 1941 wykładowcą obliczania i konstrukcji silników samochodowych i ciągnikowych oraz użytkowania samochodów na Politechnice we Lwowie, gdzie w r. 1941 mianowano go docentem. W l. 1942–4 prowadził we Lwowie jako majster warsztat samochodowy, a potem warsztaty szkoły ślusarsko-kowalskiej w Sułkowicach pod Krakowem. W l. 1945–56 kierował katedrą silników spalinowych i trakcyjnych Akad. Górniczo-Hutniczej (AGH) w Krakowie (od r. 1954 na Politechnice Krakowskiej). W r. 1948 został profesorem nadzwycz., w l. 1948–52 był dziekanem Wydziału Komunikacji AGH, który przeorganizował na Wydział Mechaniczny Politechniki. Od r. 1952 pełnił funkcję wizytatora ministerialnego wyższych szkół technicznych, od r. 1954 prorektora Politechniki dla spraw studiów wieczorowych. Jego praca badawcza po r. 1945 skoncentrowała się na zastosowaniu gazu generatorowego do napędu silników spalinowych, dostosowaniu silników do napędu dwupaliwowego i ogólnych kierunkach rozwoju silników spalinowych. Poza licznymi artykułami w prasie fachowej opublikował podręczniki: Silniki spalinowe pojazdów mechanicznych (Kr. 1953–5 I–II) oraz Silniki spalinowe przemysłowe (Kr. 1955). Zmarł 5 V 1956 w Krakowie. Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi.
Z małżeństwa z Bolesławą z Niedźwiedzkich miał syna Bolesława, inżyniera, i córkę Alicję.
Politechnika Krakowska 1945–1970, Kr. 1970 s. 6, 7, 11, 14, 16, 60–3, 121–2; – „Dzien. Pol.” 1956 nr z 7 V; – Arch. Politechniki Krak.: fasc. 1109 nr 769.
Stanisław M. Brzozowski