Podoski Eugeniusz, pseud. Kłos (1902–1973), rolnik, pracownik Min. Rolnictwa. Ur. 27 X w Suczawie na Bukowinie, był synem Stanisława, właściciela hotelu i restauracji w Czerniowcach, oraz Antoniny z Chronowskich. W r. 1918 walczył jako ochotnik na froncie ukraińskim i został odznaczony Odznaką Orląt Lwowskich. W r. 1919 brał udział w powstaniu śląskim, a następnie ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii w Poznaniu. Egzamin dojrzałości złożył w r. 1920 w V Gimnazjum im. Kochanowskiego w Krakowie. W l. 1920–4 odbył studia rolnicze na UJ i 3 VII 1924 otrzymał dyplom inżyniera rolnika. W l. 1924–6 był administratorem majątku Róża w pow. Nowy Tomyśl, w l. 1926–8 instruktorem w Małopolskim Tow. Rolniczym w Mielcu i w l. 1928–33, inspektorem hodowli bydła w Wojewódzkim Tow. Organizacji i Kółek Rolniczych w Nowogródku, a równocześnie redaktorem działu rolniczego w „Gazecie Nowogródzkiej”. Od maja 1933 pracował w Poleskiej Izbie Rolniczej w Brześciu nad Bugiem, początkowo jako inspektor hodowli bydła, a następnie naczelnik wydziału i w l. 1937–9 dyrektor. W tym pierwszym okresie swojej działalności zajmował się głównie zagadnieniami hodowli bydła czerwonego polskiego. W czasie okupacji niemieckiej był administratorem w majątkach prywatnych: Sterdyń, pow. Sokołów Podlaski (1940–3), i Woźniki, pow. Siedlce (1943–4), a następnie od kwietnia do lipca 1944 pracował jako inspektor łąkarski w Warszawskiej Izbie Rolniczej w Siedlcach. Równocześnie działał w Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej (ZWZ–AK) w Obwodzie Siedleckim w stopniu porucznika, pod pseud. Kłos. W domu P-ego w Łosicach odbywały się odprawy dowództwa AK oraz chronili się skoczkowie angielscy i osoby poszukiwane przez gestapo. Po wyzwoleniu pow. siedleckiego w r. 1944 P. przez krótki okres pracował w starostwie w Siedlcach, a następnie powrócił jako administrator do Sterdyni. Dn. 1 XII 1944 wstąpił do XIV Samodzielnej Brygady Artylerii Przeciwpancernej II Armii Wojska Polskiego i jako oficer zaopatrzeniowy brał udział w walkach o Wrocław, Nysę, Budziszyn. Po demobilizacji, w l. 1945–7 był inspektorem oświaty rolniczej w Sterdyni, a w l. 1947–9 dyrektorem Państwowego Liceum Wodno-Melioracyjnego w Otwocku Wielkim, pow. Otwock.
W latach pięćdziesiątych P. zmienił swoją specjalizację i poświęcił się zagadnieniom nasiennictwa i produkcji ziemniaka. Pracował kolejno jako inspektor w l. 1949–50 w wydziale ziemniaczanym Centralnego Związku Plantatorów Przetwórczych Roślin Okopowych w Warszawie, w l. 1950–6 w Centrali Nasiennej w Warszawie i w l. 1957–68 w Departamencie Produkcji Roślinnej i Ochrony Roślin Min. Rolnictwa. Przez kilka lat pracował również dodatkowo w Instytucie Melioracji i Użytków Zielonych (IMUZ) jako pracownik inżynieryjno-techniczny. Po przejściu na emeryturę w r. 1968 przez rok był zatrudniony w Zarządzie Głównym Związku Plantatorów Roślin Okopowych, a następnie do r. 1972 jako tłumacz w Instytucie Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa w Warszawie.
Opublikował ok. 40 artykułów w czasopismach „Poradnik Plantatora”, „Międzynarodowe Czasopismo Rolnicze”, „Chłopska Droga” i kilka broszur o charakterze popularyzatorskim. Był przede wszystkim znawcą problemów uprawy ziemniaka i doskonałym organizatorem produkcji. Jako jeden z inicjatorów i głównych współtwórców nowoczesnego sposobu produkcji sadzeniaków w tzw. rejonach zamkniętych, rozpowszechnił jedynie skuteczną metodę zapobiegania groźnej chorobie smugowatości, polegającą na organizowaniu rejonów produkcji zdrowych sadzeniaków w terenach zamkniętych przez lasy, jeziora lub łąki (a więc w naturalny sposób oddzielonych od plantacji roślin zarażonych wirusem). W okresie tym powstało ok. 500 zamkniętych rejonów (Rejony zamknięte produkcji sadzeniaków, „Poradnik Plantatora” 1961). P. propagował również inne metody ochrony ziemniaków przed chorobami i szkodnikami, m. in. przez stosowanie nowych substancji owadobójczych, właściwie prowadzoną selekcję negatywną oraz odnawianie sadzeniaków przez wymianę w całej wsi równocześnie (Moje poglądy na sposób wykonywania selekcji negatywnej w ziemniakach, „Poradnik Plantatora” 1961, Nowy system wymiany sadzeniaków, tamże 1965). Zajmował się także nasiennictwem ziemniaka (Nasiennictwo ziemniaka w Polsce, „Międzynarodowe Czas. Rol.” 1962 nr 2), doborem odmian, nawożeniem i przechowalnictwem ziemniaków. Przyczynił się do opracowania i wprowadzenia w życie rejonizacji gospodarczej ziemniaków w Polsce oraz do rozwoju eksportu sadzeniaków i ziemniaków jadalnych. Uczestniczył w opracowaniu programu zwiększenia produkcji ziemniaków, którego realizację rozpoczęto w r. 1961. Wiele artykułów poświęcił omówieniu organizacji uprawy ziemniaków w Polsce i w krajach Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG) (Uprawa ziemniaków w Polsce, „Biul. Inst. Ziemniaka” 1969 nr 3, Problemy uprawy ziemniaków w krajach członkowskich RWPG, „Międzynarodowe Czas. Roln.” 1963 nr 4), a podsumowaniem całości problemu były broszury Produkcja ziemniaków w Polsce (W. 1963) i Produkcja ziemniaków (W. 1965).
W okresie pracy w IMUZ P. zajmował się również nasiennictwem traw oraz wprowadzaniem do praktyki wyników badań Instytutu w zakresie uprawy łąk i pastwisk, przez organizowanie konkursów łąkarskich, których zasady ogłosił m. in. w odpowiednich rozdziałach pracy zbiorowej „Konkursy na użytkach zielonych” (W. 1958). Nasiennictwu różnych odmian roślin uprawnych poświęcił m. in. Efektywność odnowy materiału siewnego w Polsce i niektórych krajach europejskich (W. 1967). Pisał także na temat szkolenia rolników indywidualnych oraz organizacji kółek rolniczych (Kółko rolnicze i jego praca, W. 1957). Na dużą skalę prowadził działalność szkoleniową i odczytową. Jako tłumacz z języka niemieckiego i rosyjskiego współpracował z „Międzynarodowym Czasopismem Rolniczym” oraz innymi periodykami rolniczymi, a także był współautorem Niemiecko-polskiego słownika rolniczego (W. 1962). Brał udział w licznych rolniczych konferencjach międzynarodowych w Austrii, Belgii, Francji, Republice Federalnej Niemiec, Szwajcarii i na Węgrzech, niejednokrotnie jako oficjalny przedstawiciel Min. Rolnictwa. Przez wiele lat był kierownikiem pawilonu polskiego na Międzynarodowej Wystawie Rolniczej w Markleebergu koło Lipska. Zmarł 8 IV 1973, pochowany został na cmentarzu Stary Służew. Był odznaczony m. in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi (przed r. 1939), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Z małżeństwa z Oktawią z domu Skarbek-Michałowską, nauczycielką języka polskiego, P. miał synów: Andrzeja (ur. 1931), technika wodno-melioracyjnego, i Janusza (ur. 1932), redaktora w wydawnictwie Interpress.
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Bibliografia Zawartości Czasopism, W. 1955–70; – Dziesięciolecie Instytutu Melioracji i Użytków Zielonych 1953–1963, W. 1964 (bibliogr.): – „Poradnik Plantatora” 1973 s. 159 (fot.); „Życie Warszawy” 1973 nr 85, 88, 91; – Arch. Centralnego Związku Kółek i Organizacji Rolniczych w W.: Akta osobowe; Arch. UJ: sygn. WR 63, WR 97, WR 156; – Informacje IMUZ oraz żony Oktawii Podoskiej.
Ligia Hayto