Śledziewski Eugeniusz (1902—1980), inżynier budowlany, projektant konstrukcji stalowych.
Ur. 17 XII w Kijowie w rodzinie pochodzenia chłopskiego, był synem Romana.
Po ukończeniu w Kijowie szkoły elementarnej Ś. do r. 1918 uczył się tam w zawodowej szkole technicznej. Następnie przyjąwszy obywatelstwo rumuńskie, kształcił się w liceum nauczycielskim w Czerniowcach. W r. 1923 przybył do Polski, otrzymał polskie obywatelstwo i w l. 1923—4 odbył roczną służbę wojskową. Potem przez rok utrzymywał się z pracy dorywczej, m.in. przy budowie kesonów dla portu w Gdyni. W r. 1925 zatrudnił się jako robotnik w wytwórni konstrukcji stalowych w Hucie «Pokój» w Nowym Bytomiu (obecnie dzielnica Rudy Śląskiej). Dzięki intensywnemu samokształceniu, zwłaszcza w zakresie statyki i wytrzymałości materiałów, awansował tam kolejno na technika montażowego, konstruktora, statyka i kierownika pracowni konstrukcji stalowych, stając się uznanym ekspertem w tej dziedzinie. W l. trzydziestych wykonywał sam lub w zespole projekty konstrukcji stalowych hal warsztatowych dla zakładów przemysłu hutniczego, budynków sortowni, mostów podsadzkowych, kolei linowych, przesuwnic wagonów oraz wież wyciągowych dla kopalni. Był organizatorem filii Biura Konstrukcyjnego Huty «Pokój» w Warszawie, gdzie współpracował z profesorami Politechn. Warsz.: Stefanem Bryłą, Stanisławem Hemplem, Wenczesławem Poniżem i Wacławem Żenczykowskim. Był współautorem projektów stalowych szkieletów warszawskich gmachów: Izby Skarbowej, wieżowca «Prudential», siedziby Pocztowej Kasy Oszczędności, budynku administracyjnego Min. Poczt i Telegrafów oraz kolejowego Dworca Głównego, a ponadto hal targowych w Katowicach i Gdyni, hangarów samolotowych w Dęblinie i Białej Podlaskiej oraz kilku obiektów Huty «Stalowa Wola». Opublikował książkę techniczną Przykłady konstrukcji spawanych. Atlas rozwiązań konstrukcyjnych (Chorzów 1938). Podczas okupacji niemieckiej pracował nadal w Hucie «Pokój» na stanowisku projektanta.
Po wojnie współpracował Ś. z Dyrekcją Okręgową Kolei Państw. w Katowicach przy odbudowie mostów na Śląsku; organizował ekipy budowlane oraz opracowywanie dokumentacji technicznej, sam też kierował pracami. Kierował również wykonawstwem odbudowywanych konstrukcji mostów księcia Józefa Poniatowskiego oraz pod Cytadelą w Warszawie, a także mostu kolejowego w Opolu. W r. 1946 zorganizował warsztat konstrukcyjny w Hucie «Łabędy» w Gliwicach i objął jego kierownictwo. Następnie w r. 1950 przeszedł do gliwickiego Inst. Spawalnictwa na stanowisko kierownika działu konstrukcji stalowych, jednak niebawem został służbowo przeniesiony do tamtejszego Biura Projektów Przemysłu Hutniczego, gdzie jako kierownik branżowy w dziale studiów oceniał projekty pod względem technologicznym. W r. 1951 uzyskał na Politechn. Śląskiej dyplom inżyniera budownictwa lądowego. Odtąd do r. 1954 prowadził tam wykłady z konstrukcji spawanych w katedrach Spawalnictwa oraz Urządzeń Transportowych. Przełożył z języka niemieckiego pracę zbiorową „Lekkie konstrukcje stalowe w budowie maszyn” (Kat. 1952), a sam był autorem podręczników: Projektowanie konstrukcji spawanych (W. 1952), Trasowanie konstrukcji przestrzennych z blach (Kat. 1953) i kilkakrotnie wznawianego Konstrukcje spawane (W. 1955, 1957, 1964). W r. 1955 otrzymał zespołową nagrodę państw. III st. za opracowanie projektu mostu przeładunkowego rudy w Hucie im. Bolesława Bieruta w Częstochowie.
Od r. 1957 pracował Ś. jako główny technolog i spawalnik w Hucie «Zabrze», następnie od r. 1965 jako główny specjalista ponownie w Biurze Projektów Przemysłu Hutniczego w Gliwicach, a od r. 1971 na tym samym stanowisku w Biurze Projektów Konstrukcji Metalowych i Urządzeń Przemysłowych «Mostostal» w Zabrzu. Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa wyróżnił go w r. 1972 Nagrodą im. Stefana Bryły. Ś. we współpracy z Janem Augustynem opublikował w tym okresie dalsze prace: Technologiczność konstrukcji stalowych spawanych (W. 1974) oraz Awarie konstrukcji stalowych (W. 1976), która ukazała się także w językach niemieckim (1978) i rosyjskim (1979). Napisał ponad czterdzieści artykułów do prasy fachowej, głównie „Przeglądu Spawalnictwa”, był też autorem rozdziałów w pracach zbiorowych. Należał do Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa i działał w jego Komitecie Konstrukcji Metalowych. Ostatnią pracę, o charakterze historycznym, ogłosił w r. 1979 pt. Budownictwo stalowe w Polsce do końca drugiej wojny światowej (Gliwice). Zmarł 22 VII 1980 w Zabrzu, został pochowany na tamtejszym cmentarzu komunalnym. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955) oraz pośmiertnie Medalem im. Stanisława Olszewskiego, nadanym przez Stow. Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.
Brak informacji o rodzinie.
Nagrody państwowe w latach 1948—1980. Informator, Wr. 1983; Słown. techników, z. 8; — Zarys dziejów Huty Łabędy, Red. F. Nowak, Sosnowiec 1998 s. 32; — Naumienko D., Każdą hutę znam nie tylko z szyldu…, „Przegl. Spawalnictwa” R. 31: 1979 nr 3 s. 21—3 (wywiad z Ś-m, fot.); — Wspomnienie pośmiertne: „Inżynieria i Budownictwo” R. 36: 1980 nr 9—10 s. 3 okładki (J. Augustyn, fot.).
Red.