Stecz Eugeniusz Sykstus (1868–1940), oficer zawodowy armii austro-węgierskiej, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
Ur. 27 III we Lwowie, był synem Jana i Teofili z Szulców.
Od r. 1878 uczył się S. w IV Gimnazjum Klasycznym we Lwowie, gdzie w r. 1886 zdał egzamin dojrzałości. W l. 1887–8 studiował w Krajowej Szkole Gospodarstwa Lasowego we Lwowie i następnie przez trzy semestry w Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu (1888–9). Po powrocie uczęszczał w r. 1889 do Jednorocznej Szkoły Oficerów Rezerwy we Lwowie. Po jej ukończeniu 1 I 1890 został mianowany podporucznikiem rezerwy przy 15. pp, a od 1 X t.r. przy 89. pp armii austro-węgierskiej. Dn. 1 V 1895 awansowano go do stopnia porucznika. Od 1 I do 31 VIII 1901 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Korpuśnej w Zagrzebiu. Dn. 1 V 1906 został mianowany kapitanem. Od 1 X 1908 do 1 X 1909 uczęszczał do Wyższej Szkoły Realnej Wojskowej w Morawie. Następnie przeszedł do służby liniowej na stanowisko zastępcy dowódcy 77. pp oraz oficera do specjalnych poruczeń (do 27 VI 1914).
Tuż przed wybuchem pierwszej wojny światowej, 27 VII 1914, objął S. dowództwo samodzielnego baonu 77. pp; walczył następnie na froncie serbskim, gdzie 9 XI t.r. został ciężko ranny. Dn. 1 V 1915 awansował do stopnia majora. W szeregach 77. pp przebywał do 19 VII t.r., potem został przerzucony na front rosyjski, gdzie od 1 VIII dowodził samodzielnymi baonami oraz grupami 253. pp i 214. pp na Wołyniu i Bukowinie. Od 10 VI 1916 do 17 VII 1917 leczył się w szpitalach w Niemczech (Badenia) i Austro-Węgrzech; 1 V 1917 został mianowany podpułkownikiem. Dn. 17 VIII t.r. objął stanowisko dowódcy powiatów w służbie etatowej w Koczmaniu na Bukowinie, potem w Tłumaczu i Dolinie w Galicji (do 30 IX 1918).
W listopadzie 1918 wstąpił S. do WP i początkowo przebywał w stacji zbornej w Krakowie. Od 20 XII t.r. do 21 I 1919 dowodził 12. pp stacjonującym w Wadowicach; sformował wtedy trzy baony, które wysłał na fronty czeski i ukraiński. Wyjechał na krótko do Dolnej Austrii, ale w drodze powrotnej 21 I t.r. został zatrzymany przez władze czeskie; był internowany do 30 III. Dn. 1 IV został dowódcą szkoły podoficerów Okręgu Wojskowego Cieszyn, 28 V dowódcą Frontu Śląskiego (Cieszyńskiego), a 25 VI dowódcą Obozu Ćwiczeń formacji marszowych 6. Dyw. Piechoty w Cieszynie i Bielsku. Dn. 25 X objął dowództwo 46. pp Strzelców Kresowych, z którym zimą 1920 brał udział w zajmowaniu Pomorza, a następnie walczył na froncie litewsko-białoruskim wojny polsko-sowieckiej.
Dn. 1 IV 1920 został S. awansowany do stopnia pułkownika (ze starszeństwem z 1 VI 1919). Od 1 VI 1920 dowodził 31. Brygadą Piechoty, która podczas dwumiesięcznych walk odwrotowych w stałej styczności bojowej z nieprzyjacielem, lecz przy minimalnych stratach własnych, dotarła z okolic Rzeczycy i Gorwallu (przyczółek mostowy nad Dnieprem) do Brześcia nad Bugiem. Po zakończeniu działań wojennych objął 1 XII t.r. dowództwo Obozu Warownego Przemyśl; odbył w tym okresie (27 II – 16 IV 1921) Kurs Informacyjny dla Wyższych Dowódców we Lwowie. Dn. 18 X przeszedł z dowództwa w Przemyślu na komendanturę Obozu Warownego Osowiec; funkcję tę pełnił do 30 V 1922. Dn. 31 V t.r. został przeniesiony w stan spoczynku, a w r. 1923 zweryfikowany w stopniu tytularnego generała brygady. Mieszkał w Przemyślu, gdzie zmarł 16 VII 1940; pochowany został na cmentarzu na Zasaniu. Był odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem za Wojnę 1918–1921, Medalem Niepodległości oraz austriackim Krzyżem Karola.
W małżeństwie z Marią Zofią ze Szczepańskich miał S. dwoje dzieci: syna Kazimierza (ur. 18 XI 1908) i córkę Łucję Eugenię (ur. 22 X 1909).
Enc. wojsk., VII; Kosk H. P., Generalicja polska, Pruszków 2001 II; Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie; Stawecki, Słown. gen.; – Dwunasty pułk Piechoty w dniu wręczenia mu chorągwi przez Obywateli Ziemi Wadowickiej i ku uczczeniu pamięci bitwy pod Leszniowem dnia 1 sierpnia 1920 r., jako w dniu swego święta pułkowego, Wadowice 1924 s. 76, 88; Księga Chwały Piechoty, W. 1937–9 s. 487; Radomski J., Oremus F., 12 pułk piechoty i 12 pułk piechoty Armii Krajowej Ziemi Wadowickiej, Wadowice 1989 s. 11; – Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; Spis oficerów służących czynnie w dn. 1.6.21 r., W. 1921 s. 129, 889; – CAW: sygn. AP S–19238 (teczka osobowa S-a, m.in. opinie gen. F. Latinika i gen. R. Lamezan de Salinsa).
Jerzy Adam Radomski