Raabe Eugeniusz Telesfor (1874–1944), inżynier technolog, autor prac z dziedziny kolei linowych i dźwignic. Ur. 5 IX we Włocławku, był synem Telesfora, naczelnika pocztowego, i Kazimiery z Bonin-Sławianowskich.
Po ukończeniu wydziału mechanicznego w Instytucie Technologicznym w Petersburgu, z tytułem inżyniera technologa (1904), R. pracował w służbie Drogi Żelaznej Nadwiślańskiej w warsztatach w Warszawie (Praga-Pelcowizna), kolejno jako pomocnik majstra, monter i inżynier wydziału trakcji. W Polsce niepodległej R. pracował początkowo w służbie mechanicznej Warszawskiej Dyrekcji Kolei Państwowych, później w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Warszawie, skąd w r. 1931 jako starszy referent w VI stopniu służbowym został oddelegowany do pracy w Wydziale Mechaniczno-Trakcyjnym Departamentu Mechanicznego i Zasobów w Min. Komunikacji w Warszawie, gdzie pozostawał, z tytułem radcy ministerialnego, do wybuchu drugiej wojny światowej we wrześniu 1939.
Jednocześnie R. w l. 1921/2–1928/9 i w r. 1932/3 pełnił funkcję asystenta, a następnie starszego asystenta w zakresie kreśleń technicznych w Katedrze Części Maszyn i Katedrze Urządzeń na Wydziałach: Mechanicznym i Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, m. in. pod kierunkiem Antoniego Rogińskiego. R. wydał w ramach „Biblioteki Technicznej Min. Komunikacji” dwie pionierskie w Polsce książki, poświęcone rozwijającej się w kraju technice kolei linowych i dźwignic: Kolejki linowe (W. 1936) i Dźwigi osobowe i towarowe (W. 1939); w drugiej z nich omówił również schody ruchome i zamieścił słownik polsko-francusko-niemiecko-angielski, odnoszący się do tych zagadnień. Na te tematy ogłosił też R. kilka artykułów, zwłaszcza na łamach czasopisma „Inżynier Kolejowy” (1935, 1936), gdzie przedstawił opisy techniczne budowanych w kraju pierwszych kolei linowych, przede wszystkim kolei Kuźnice – Kasprowy Wierch w Tatrach, która wzbudziła liczne kontrowersje wśród działaczy ochrony przyrody i turystyki, krytykujących to przedsięwzięcie.
Jeszcze przed pierwszą wojną światową i następnie po odrodzeniu Polski należał R. do Stowarzyszenia Techników Polskich w Warszawie, a w okresie międzywojennym do Związku Polskich Inżynierów Kolejowych (ZPIK), w którym piastował m. in. funkcję członka Zarządu Głównego (od r. 1933). Uczestniczył w obradach I Polskiego Kongresu Inżynierów we Lwowie w r. 1937. Przeżył powstanie warszawskie i zmarł w chwili jego kapitulacji dn. 2 X 1944, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 183–4–4 odk.).
R. był żonaty dwukrotnie, najpierw z Heleną (o nieznanym nazwisku), a po rozwodzie poślubił Stefanię ze Śniegockich 1. v. Dobrowolską (zm. w r. 1956); oba małżeństwa były bezdzietne.
Karykatura w: [Szwejcer J.] Jotes: Ministerstwo Komunikacji. Album karykatur, W. 1938; – Jankowerny W., Jasińska M., Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej, 1915–1965, W. 1972; Lista członków Stowarzyszenia Techników w Warszawie, R. 1911/12, 1913; Lista członków ZPIK, W. 1935; M.P.S., Privislinskija železnyja dorogi. Spravočno-adresnaja knižka na 1913 god., W. 1913; – Księga pamiątkowa inżynierów; 50 lat wydziałów mechanicznych Politechniki Warszawskiej, 1915–1965, W. 1968; Politechn. Warsz. 1915–25; – XIV Zjazd techniczny inżynierów wydziałów mechanicznych (PKP) w Wilnie, 18–20 XI 1938, W. 1939; Pierwszy Polski Kongres Inżynierów, Lwów 12–14 XI 1937 r., Cz. 1: Sprawozdanie i uchwały kongresu, W. 1938 s. 167; Politechn. Warsz. Program na r. akad. 1931/2 i 1932/3; – „Kur. Warsz.” 1931 nr 91 s. 6; „Roczn. Kolejowy” W. 1931/2; „Wiad. Związku Pol. Zrzeszeń Techn.” 1932 nr 10 s. A–55.
Jerzy Kubiatowski