Pląskowski Fabian Franciszek h. Oksza (1705–1784), biskup sufragan chełmiński. Ur. 1 II, był synem Wojciecha i Zofii z Kawęczyńskich, bratem Józefa (zob.). Miał tytuł doktora praw. W r. 1727 wszedł w skład delegacji, którą August II wyprawił do Rzymu do protektora Polski kardynała A. Albaniego, w związku ze staraniami o zapewnienie synowi następstwa tronu w Polsce. Jako pierwsze prebendy P. otrzymał probostwa w Sztumie i w Leźwicach (na Żuławach malborskich). Był też oficjałem pomezańskim. Następnie 6 XII 1732 został instalowany na mocy prowizji apostolskiej na kanonikat i prebendę teologa przy katedrze chełmińskiej. Był również przez pewien czas proboszczem w Nowejcerkwi pod Pelplinem. Dn. 27 II 1742 otrzymał archidiakonat pomezański. W dn. 15–18 IX 1745 uczestniczył w synodzie diecezjalnym w Lubawie, gdzie wygłosił mowę łacińską, wydrukowaną w ogłoszonych t. r. konstytucjach tego synodu („Constitutiones Synodi dioecesanae A. D. 1745” s. 12–22). W r. 1746 badając w Brodnicy spory między mieszczaństwem a proboszczem wydał orzeczenie sprzeczne z dotychczasowymi zwyczajami. Rada Brodnicy pozwała go przed sąd asesorski, na co P. odpowiedział pozwaniem Rady przed sąd biskupi. Wywołało to interwencję Torunia i Gdańska w obronie Brodnicy u czołowych dostojników Rzpltej. W r. 1749 był instytuowany na probostwo w kościele p. wezw. Św. Jana Chrzciciela w Toruniu za rekomendacją jezuitów, zarządzających tym kościołem. Dn. 3 II 1750 P. uzyskał archidiakonat chełmiński. Dn. 25 V t. r. otrzymał prowizję na stanowisko sufragana chełmińskiego; dn. 9 VIII 1750 został konsekrowany jako biskup martyryjski. Ponadto pełnił funkcję oficjała chełmińskiego (wiadomość o tym podaje Janocki w r. 1755). W l. poł. 1753 protestował w Toruniu przeciw budowie przez miasto nowego kościoła ewangelickiego.
Z czynności biskupich P-ego znane są konsekracje kościołów w Skarszewach w pow. kościerskim (18 VI 1758), w Pinczynie w pow. starogardzkim (1759), w Nowejcerkwi w pow. starogardzkim (13 VII 1767) i w Zamartem w pow. chojnickim (11 VII 1780) oraz portatylu kaplicy w Żalnie na dworze kaszt. gdańskiego Józefa Pruszaka w pow. tucholskim (1765). P. wykonywał czynności pontyfikalne także w diecezji włocławskiej. W r. 1759 wyświęcił proboszcza parafii Ciechocin Franciszka Machejewskiego. Dn. 7 III 1781 otrzymał zezwolenie od bpa włocławskiego i pomorskiego Józefa Ignacego Rybińskiego na odprawianie mszy św. we wszystkich kościołach świeckich i zakonnych w granicach diecezji oraz prawo bierzmowania i konsekrowania naczyń liturgicznych. P. jest autorem dwóch kazań żałobnych, wydanych współcześnie drukiem. Były to mowy, wygłoszone na pogrzebach jego powinowatych: Teofili Bogumiły z Konopackich Czapskiej, miecznikowej ziem pruskich (1734), i Ignacego Czapskiego kaszt. gdańskiego (1746). P. zmarł 18 II 1784 i został pochowany w katedrze w Chełmży, gdzie znajduje się jego epitafium.
Estreicher; Janocki, Lexicón; Niesiecki; Uruski; Mańkowski, Prałaci i kanonicy katedralni chełmińscy od założenia kapituły do naszych czasów, Tor. 1928; Szostkiewicz, Katalog bpów obrz. lac; Katalog zabytków sztuki w Pol., XI z. 5 i 16 (tu mylna data śmierci); – Diecezja chełmińska, zarys historyczno-statystyczny, Pelplin 1928; Loret M., Życie polskie w Rzymie w XVIII w., Rzym 1931; Wysocki J., Józef Ignacy Rybiński, biskup włocławski i pomorski, Rzym 1967; – Bibłiotheca Apostólica Vaticana w Rzymie: Processus consistoriales vol. 138 k. 318–328 (akta procesu informacyjnego P-ego z r. 1750, mikrofilm w Ośrodku Archiwów, Bibliotek i Muzeów Kośc. przy KUL, sygn. ABMK 139); WAP w Tor.: I 43 s. 161, 293, 306, II 51 k. 67; – Epitafium marmurowe inskrypcyjne P-ego w kościele pokatedralnym, obecnie kolegiackim p. wezw. Św. Trójcy w Chełmży.
Hanna Dymnicka-Wołoszyńska