Maliszowski (Malissovius) Fabian, krypt. F. z Przemyśla, F. ze Stołpców (1583–1644), dominikanin. Ur. w Przemyślu prawdopodobnie 9 XI, pochodził z rodziny mieszczańskiej. W r. 1601 wstąpił do zakonu dominikanów we Lwowie, gdzie 17 V 1602 złożył śluby zakonne na ręce prowincjała Antonina z Przemyśla. Po studiach filozoficzno-teologicznych odbytych we Lwowie i Jezupolu otrzymał święcenia kapłańskie i skierowany został do pracy kaznodziejskiej. Był bardzo dobrym homiletą i pełnił urząd kaznodziei zwyczajnego w lwowskim klasztorze Bożego Ciała (w l. 1617–9, 1636–8) i Św. Marii Magdaleny (1641), w Złotym Potoku (1622), w Barze (1622 i 1629), w Smotryczu (1624), a także misjonarza apostolskiego w Stołpcach na Polesiu (od 1640). Już w r. 1613 otrzymał tytuł kaznodziei generalnego. W r. 1618 przyznano M-emu na kapitule generalnej w Lizbonie stopień bakałarza teologii «titulo praedicationis», a w r. 1628 w Tuluzie nadano mu stopień doktora.
Oprócz owocnej działalności kaznodziejskiej M. sprawował w ciągu wielu lat urząd przeora w klasztorach dominikanów: w Busku (1614–5), Jezupolu (1622), Stołpcach (1628 i 1643–4), Barze (1631), Kudaku (1638–9), Jaworowie (1640) i Kamieńcu Podolskim (1641–3). Jako definitor brał udział w kapitułach prowincji ruskiej w Konstantynowie (1617), Barze (1629), Lwowie (1640), a w charakterze socjusza definitora prowincji w kapitule generalnej Zakonu w Lizbonie (1618) i Mediolanie (1622). W r. 1632 został wybrany prowincjałem prowincji ruskiej. W pracach na tym urzędzie znalazł się wobec silnej opozycji grona dominikanów z byłym prowincjałem o. Janem Damascenem Sokołowskim na czele. Istotnym źródłem nieporozumień były nie sprecyzowane jeszcze prawa młodej prowincji ruskiej (powstałej w r. 1596). Nie zrozumiany przez środowisko i oskarżony o wprowadzenie rozłamu i niepokoju wewnątrz prowincji, zrzekł się pod naciskiem wizytatora o. Jana Spiny prowincjalatu po trzech latach swych rządów. Zmarł w Stołpcach 12 I 1644, przechodząc do historiografii dominikanów w opinii świętości. Kult M-ego rozwinął się szczególnie w XVIII w. wśród Polaków, Rusinów i Żydów. Starania o beatyfikację rozpoczęto w r. 1934.
Portret M-ego (zniszczony w pożarze klasztoru w Podkamieniu w r. 1915) reprod. w: Żukiewicz K., Dzieje cudownego obrazu Maryi w kościele oo. Dominikanów w Podkamieniu, Kr. 1907; Sztych rytownika lwowskiego I. Labingera z XVIII w., reprod. w monografii J. Woronieckiego; – Hagiografia polska, P.–W.–L. 1972 II (bibliogr. i wykaz źródeł); – Barącz S., Dzieje klasztoru oo. Dominikanów w Podkamieniu, Tarnopol 1870 s. 23–6; tenże, Rys dziejów zakonu kaznodziejskiego w Polsce, Lw. 1861 i 277, 283–4, 288–91, 293, 330, 389, II 199–201, 436; Woroniecki J., O. F. M. z Przemyśla, dominikanin, Lw. 1936, Polonia Dominicana, I.
Aleksandra Witkowska