Łodziński Felicjan (1855–1941), pionier przemysłu naftowego i przedsiębiorca. Ur. 16 X w Lubomierzu w pow. limanowskim, był najmłodszym synem Franciszka, leśniczego, i Józefy z Kaniowskich, bratem Bolesława (zob.). W l. 1865–70 uczęszczał do gimnazjum, potem do szkoły realnej w Nowym Sączu, ale choroba i utrata posady ojca postawiły całą rodzinę w ciężkim położeniu. Ł. został oddany do terminu do ślusarza krakowskiego Śliwińskiego, po wyzwoleniu się na czeladnika pracował przez rok u L. Zieleniewskiego w Krakowie, w l. 1875–6 jako kierownik małego tartaku w Kasinie Wielkiej, potem przez rok jako ślusarz maszynowy w fabryce narzędzi rolniczych M. Dornwalda w Ujkowicach w pow. przemyskim. W r. 1877 związał się z przemysłem naftowym, początkowo jako maszynista kopalni E. Dzwonkowskiego w Harklowej, ale jeszcze t. r. przeszedł na analogiczne stanowisko u M. Fedorowicza w kopalni w Siarach w pow. gorlickim, w l. 1879–80 u tegoż przedsiębiorcy jako kierownik kopalni Męcina Wielka w pow. limanowskim. W r. 1880 za niewielkie oszczędności wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie do r. 1882 pracował jako maszynista fabryki tekstylnej East Webster (Massachusetts), potem maszynista fabryki maszyn «Smith and Beggs» oraz «Fulton Iron Works» w St. Louis; tu zaznajomił się z techniką wierceń pobliskich kopalń nafty w Bradford.

Ściągnięty przez brata Bolesława do kraju, założył Ł. w spółce z nim kopalnię ropy naftowej w Ropie w pow. gorlickim oraz objął kierownictwo sąsiedniej kopalni M. Fedorowicza. Obie kopalnie okazały się całkowicie nieopłacalne, więc Ł. związał się w r. 1883, jako kierownik warsztatów, ze Stanisławem Szczepanowskim i jego pierwszą kopalnią w Słobodzie Rungurskiej (pow. Peczeniżyn). Tu zgłosili się do Szczepanowskiego angielscy przedsiębiorcy wiertniczy William Mac Garvey i J. Bergheim, proponując odwiercenie w akordzie kilku szybów nowym systemem kanadyjskim, nie chcąc zdradzić jednak jego istoty i stawiając mu wygórowane warunki. Szczepanowski odwlókł ostateczną decyzję i wyprawił się w r. 1884, wraz z Ł-m, do Oelheim koło Hanoweru, gdzie gwarectwo górnicze hamburskie wierciło już tym systemem. Niemcy odkryli przed nimi tajemnicę; Ł. skonstruował do roku trzy rygi wiertnicze kanadyjskie i stał się, obok Anglików, inicjatorem i propagatorem tej rewelacyjnej w górniczych warunkach Podkarpacia metody. Dzięki niej nastała nowa era w górnictwie naftowym Galicji, szybko odkrywano nowe pola i nowe horyzonty ropne, rozpoczął się w tym rejonie intensywny wyścig wierceń.

Ł. wziął w tym ruchu udział jako kierownik kopalń firmy «St. Szczepanowski i Ska» w l. 1887–9 w Równem i Wietrznie w pow. krośnieńskim, w l. 1889–94 w Siarach w pow. gorlickim, w l. 1894–6 w Synowódzku Wyżnem (pow. Stryj), w l. 1896–7 w Grąziowej (pow. Stary Sambor), w l. 1897–9 w Schodnicy, gdzie go zastało bankructwo S. Szczepanowskiego; wszystko to były kopalnie trudne, pionierskie, na ogół bez większej ropy, ale Ł. dał się poznać jako doskonały wiertnik i specjalista od odgważdżania szybów. W l. 1899–1903 miał w Schodnicy własne przedsiębiorstwo wiertnicze dla akordowych wierceń w Schodnicy i Uryczu, w r. 1903 założył w Borysławiu, w spółce z Tadeuszem Smoluchowskim, kopalnie «Felicjan» i «Ludwik», w l. 1905–18 był dyrektorem technicznym dużej firmy «Wolski, Korsak, Weydlich i Ska», wiercącej naraz 17 rygami w nowo odkrytych polach zagłębia borysławskiego – Tustanowicach i Wolance. W l. 1910–14 zarządzał dodatkowo kopalniami «Carlos» i «Stefania» firmy Rodrigo de Castro w Tustanowicach, w l. 1913–9 kopalnią «Wilno» firmy D. Roehr.

W tym czasie Ł. kupił kamienicę we Lwowie, dokąd przeprowadziła się jego rodzina. Po dwuletniej chorobie wyjechał w r. 1920 do Bitkowa (pow. Nadwórna), gdzie do r. 1935 kierował kopalniami «Viribus unitis» firmy «Galicja» oraz «Raoul» firmy A. Segil. W l. 1902 i 1927 urządzono mu uroczyste jubileusze srebrnych i złotych rocznic jego pracy w nafcie. Ł. był członkiem honorowym Krajowego Tow. Naftowego, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta. W r. 1940 został z rodziną wywieziony z Bitkowa do Andrejewki w obwodzie kustanajskim w Kazachstanie, gdzie zmarł 18 X 1941, a żona Kazimiera z Zajączkowskich w cztery lata później w trakcie repatriacji. Ł. miał synów: Mieczysława, Włodzimierza (zob.) i Bolesława, oraz córki: Marię, Barbarę i Helenę.

Syn Mieczysław ur. 23 VIII 1887 w Słobodzie Rungurskiej. Po ukończeniu szkoły realnej i Wydziału Mechanicznego Politechniki we Lwowie pracował w l. 1912–4 jako kierownik kopalni Rypne w pow. dolińskim, potem walczył jako oficer austriacki na froncie włoskim i serbskim, w l. 1918–20 jako oficer polski. W l. 1920–2 był kierownikiem kopalni w Bitkowie, w l. 1922–38 kopalni «Iriag» w Borysławiu, członkiem zarządu Krajowego Tow. Naftowego, w l. 1938–9 naczelnym dyrektorem drugiego co do produkcji koncernu naftowego w Polsce «Galicja». Dn. 20 X 1939 wywieziony do Związku Radzieckiego, zaginął.

Bibliografia jak przy życiorysie Łodzińskiego Bolesława.

Stanisław M. Brzozowski