Puchalski Feliks Bronisław (1863–1929), kanonik warszawski, pisarz z zakresu teologii i prawa kanonicznego. Ur. 29 V w Warszawie w rodzinie mieszczańskiej, był synem Leona i Katarzyny z domu Rzońca.
P. uczył się w Warszawie w IV Gimnazjum, z którego w klasie III przeniesiono go do II Progimnazjum. Po jego ukończeniu w r. 1880, wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego. W l. 1885–9 odbył studia w Akademii Duchownej w Petersburgu i uzyskał stopień magistra teologii. Dn. 7 VI 1889 przyjął święcenia kapłańskie. Następnie był wikariuszem parafii Św. Krzyża w Łodzi, skąd w lutym 1890 przeszedł do analogicznej pracy w parafii katedralnej w Warszawie. Z tą ostatnią pracą łączył obowiązki profesora Pisma św. oraz historii powszechnej w Seminarium Duchownym. W listopadzie 1895 został administratorem parafii Dąbrówka w dekanacie radzymińskim. Na początku grudnia 1897 na prośbę Tomasza Kulińskiego, biskupa kieleckiego, P. został skierowany przez władze archidiecezji do Seminarium Duchownego w Kielcach, otwartego po czteroletniej przerwie spowodowanej represjami rządu rosyjskiego. Jako wicerektor zorganizował od podstaw zakład pod względem naukowym i wychowawczym. Był jednocześnie profesorem Pisma Św., liturgii i homiletyki. Wykładając liturgię, posługiwał się najnowszymi podręcznikami polskimi Antoniego J. Nowowiejskiego, a na wykładach homiletyki uczył literatury polskiej. Opracował również monografię pt. Seminarium kieleckie. Rys historyczny i dokumenty (Kielce 1901). Gdy 21 I 1903 na wezwanie swych władz opuszczał Kielce, bp Kuliński obdarzył go godnością kanonika honorowego tamtejszej kapituły katedralnej.
Po powrocie do pracy w archidiecezji warszawskiej P. był kolejno proboszczem w Żychlinie (1903–8), potem w warszawskiej parafii Św. Stanisława na Woli (1908–19), gdzie dokończył budowy kościoła, i wreszcie w parafii św. Antoniego z Padwy przy ul. Senatorskiej (1919–29). W r. 1920 został kanonikiem kapituły metropolitalnej warszawskiej, gdzie pełnił obowiązki sekretarza, oraz został dziekanem miasta Warszawy. Był promotorem I Synodu Archidiecezji Warszawskiej, który odbył się w r. 1922; wybrano go wówczas na sędziego i egzaminatora synodalnego. W r. 1925 P. uzyskał doktorat teologii na Uniw. Warsz.
P. był dobrym teologiem i kanonistą, a także znawcą prawa administracyjnego państwowego, jednakże o nastawieniu wybitnie praktycznym. Współpracował z „Encyklopedią Kościelną” Michała Nowodworskiego oraz „Podręczną Encyklopedią Kościelną” Zygmunta Chełmickiego i przy przekładzie „Słownika apologetycznego wiary katolickiej” J. Jaugeya (W. 1894 I–II). Ogłosił cenną rozprawę: O aprobacie polskiego przekładu Biblii ks. Wujka („Gaz. Kośc.”, Lw., 1902; przedruk: „Biblioteka Dzieł Chrześcijańskich. Notatki Bibliograficzne”, W. 1905). Pisywał też do „Kuriera Warszawskiego”, „Homiletyki” (Włocławek), „Przeglądu Katolickiego”, a zwłaszcza do „Wiadomości Archidiecezjalnych Warszawskich”, gdzie zamieścił niemal wszystkie swoje artykuły z zakresu kanonistyki. Dwa najważniejsze spośród nich ukazały się oddzielnie: Zakony. Stosunek do władzy diecezjalnej (W. 1925) oraz O cmentarzach (W. 1927). W formie osobnej broszury opublikował również Kazania Pasyjne (W. 1927). P. zmarł 12 IX 1929 w Warszawie.
Bar J., Zmarz W., Polska bibliografia prawa kanonicznego, T. 2: 1800–1940, L. 1947 (błędne imie P-ego: Franciszek); Kanoniści polscy, (Wiek XIX i XX), W. 1981 cz. 2 (Gościmski A., błędnie: Feliks [Franciszek]); Słown. Pol. Teologów Katol., (Grzebień L., błędnie: Feliks [Franciszek]); Wróbel T., Katalog rektorów, wicerektorów, profesorów, ojców duchownych i prefektów, Księga Jubileuszowa 1727–1977. 250 lat Seminarium Duchownego w Kielcach, P. 1977 s. 462; – Szkice do dziejów archidiecezji warszawskiej, Praca zbiorowa pod red. W. Maleja, Rzym 1966; Wróbel T., Dzieje Seminarium Duchownego w Kielcach na przestrzeni 250 lat, w: Księga Jubileuszowa 1727–1977…, P. 1977 s. 55, 134–5, 174; tenże, Nauczanie filozofii i teologii w Kieleckim Seminarium Duchownym (1727–1962), „Nasza Przeszłość” T. 59: 1983 s. 131, 133, 150, 160; – „Przegl. Katol. 1890 s. 124, 1895 s. 103; „Wiad. Archidiecezjalne Warsz.” 1911–29.
Anzelm J. Szteinke