Minich Feliks, pseud. Wir (1871–1912), szewc, działacz ruchu robotniczego. Ur. 7 XI w Skierniewicach, pochodził z rodziny chłopskiej, był synem Jana. Po ukończeniu szkoły elementarnej wyuczył się zawodu szewskiego. Od początku lat dziewięćdziesiątych pracował w swym fachu w Warszawie i brał żywy udział w ruchu zawodowym; w lipcu 1894 wysunął się na czoło walki podczas strajku w zakładach szewskich. Od końca 1898 r. należał do grupy socjaldemokratycznego działacza Jana Rosoła, tzw. «rosołowców». W r. 1900 wstąpił do Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL). Jako propagandysta i agitator wszedł w r.n. do Zarządu najliczniejszej wówczas organizacji szewskiej SDKPiL oraz został członkiem Koła Organizacyjnego przy Komitecie Warszawskim (KW) partii. W czasie masowych aresztowań działaczy SDKPiL jesienią 1901 uratował tajną drukarnię, która mieściła się w mieszkaniu jego współtowarzysza Tomasza Magrzyka. Następnie, wraz z nielicznymi ocalałymi towarzyszami, nawiązał kontakt z kierownictwem zagranicznym oraz aktywem prowincjonalnym i współdziałał w odbudowie partii. Pracował też w nielegalnej «technice» partyjnej, obsługując uratowaną przez siebie drukarnię. W r. 1902 został członkiem KW SDKPiL. Aresztowany 20 IV t.r., był ponad półtora roku więziony w X pawilonie cytadeli warszawskiej i na Pawiaku, następnie wyrokiem administracyjnym z 10 X 1903 zesłany na 4 lata do gub. jenisiejskiej w Syberii Wschodniej.
Zwolniony w wyniku amnestii po manifeście październikowym w r. 1905, powrócił M. do działalności rewolucyjnej w kraju. Działał w dzielnicy mokotowskiej w Warszawie, która wybrała go delegatem z głosem decydującym na V Zjazd SDKPiL (18–24 VI 1906 w Zakopanem). Po powrocie 15 VII wziął udział – również jako reprezentant Mokotowa – w międzydzielnicowej konferencji SDKPiL w Warszawie. Aresztowany ponownie 15 XI 1906 na dzielnicowym zebraniu partyjnym, został po krótkim czasie zwolniony z warunkiem niezwłocznego wyjazdu za granicę. Po roku pobytu w trudnych warunkach w Krakowie powrócił nielegalnie do Król. Pol. i w r. 1908 pracował w organizacji zagłębiowskiej SDKPiL. Zdekonspirowany tam całkowicie, od końca t.r. kontynuował działalność w Warszawie; czynny był w dzielnicy wolskiej oraz w socjaldemokratycznym Związku Kucharzy, Kelnerów i Cukierników. Wyczerpany nękającą go gruźlicą, której nabawił się na syberyjskim wygnaniu, pod koniec 1909 r. przestał pracować jako agitator zawodowy. Nie zrezygnował jednak z pracy partyjnej; wykonywał różne zadania dla KW, z którym pozostawał w stałych kontaktach, brał udział w organizowaniu strajków oraz Socjaldemokratycznego Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Skórzanego. Ciesząc się zaufaniem towarzyszy, był wielokrotnie powoływany na członka sądu partyjnego. Zmarł w październiku 1912 w Warszawie. Rodziny nie założył.
Pestkowski S., Wspomnienia rewolucjonisty, Ł. 1961 s. 107, 174; Płochowski M., Wspomnienia działacza SDKPiL, W. 1956 s. 74, 156, 170, 171; Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy. Materiały i dokumenty, W. 1962 I cz. 2; – „Czerwony Sztandar” 1912 nr 189 s. 6 (wspomnienie pośmiertne); „Robotnik” 1902 nr 46 s. 5, 1903 nr 48 s. 12; „Z Pola Walki” (Moskwa) 1931 nr 11–12 s. 351; – AGAD: Warszawski Urząd Gubernialny, wydz. więzienny, ref. tajny 41/1903 k. 1–23, Kancelaria Generał Gubernatora Warszawskiego 104544 k. 3, 23, AP Warszawa: Warszawski Gubernialny Zarząd Żandarmerii 579 k. 4, 458 k. 121–5; Centr. Arch. KC PZPR w W.: 9/I–11 k. 2, 9/I–14 k. 227.
Alicja Pacholczykowa