Rokicki (Rokiski) Feliks (1816 – przed 1880) powstaniec 1831 r., oficer w służbie hiszpańskiej. Ur. 27 VII w Dublinie (?) na Podolu, był synem Piotra, ziemianina, i Marianny z Jabłońskich.
Brak wiadomości o wykształceniu R-ego. W powstaniu listopadowym dosłużył się stopnia podporucznika 1 p. ułanów. L. 1832–3 spędził na emigracji w Besançon, wziął udział w wyprawie szwajcarskiej. Do Legii Cudzoziemskiej wstąpił w r. 1834 jako sierżant, od r. 1835 przeniesiony z Legią do Hiszpanii odbył wojnę karlistowską w służbie rządu regentki. W r. 1836 awansował na porucznika, przeszedł do pułku ułanów polskich jako porucznik 2 kl. w 2 szwadronie, wyróżnił się w bitwach pod Villatuerta (8 XII 1836), Huesca (24 V 1837, ranny) i Santa Cruz de Campezu (9 XI 1837), odznaczony krzyżem św. Ferdynanda I kl. (1838). Przeszedł z pułkiem pod komendę hiszpańską w szwadronie guidów wodza naczelnego, przed ostatecznym rozwiązaniem Legii wstąpił do pułku lekkiej jazdy de León z utrzymaniem stopnia (1838–42).
Do r. 1843 R. brał udział w walkach z partyzantami, wówczas przeniósł się do pułku jazdy de Sagunto. W pronunciamiento 1843 pełnił misję przy sztabie gen. F. de Garballo, otrzymał awans na kapitana w pułku jazdy de Talavera. Dymisjonowany w r. 1844, wrócił do służby w pułku de Sagunto w l. 1847–9, brał udział w operacjach przeciwko partyzantom karlistowskim w Katalonii. Za zasługi w kampanii otrzymał awans w r. 1849 na kapitana jako nadliczbowy. Dopiero w r. 1851 uzyskał przydział w 4 szwadronie ułanów pułku de Sagunto stacjonującym w Granadzie i Alcala de Henares. W r. 1854 uczestniczył w pronunciamiento gen. L. O’Donnella w sztabie gen. Ros de Olano. Awansował na majora, w r. 1854 objął służbę adiutanta zastępcy dowódcy okręgu Estramadura, a w r. 1856 został adiutantem dowódcy okręgu Galicja. Pisał do gazet konserwatywnych, o co miał rozprawę sądową w r. 1855; znał wiele języków. W r. 1858 odwiedził kraj. W l. 1860–3 był inspektorem statystycznym okręgu Granada. W r. 1864 był w pułku Santiago jako prokurator, w l. 1865–7 ponownie w pułku Sagunto pełnił różne funkcje kwatermistrzowskie, okresowo zastępując dowódcę. Złożył dymisję 12 II 1867. Poglądów centrowo-liberalnych, związał się z grupą wojskowych i polityków barcelońskich, skupionych wokół gen. J. Prima. Znów w wojsku w r. 1868 uczestniczył w pronunciamiento gen. Prima i detronizacji Izabelli II, w r. 1870 w delegacji wysłanej po króla Amadeusza I sabaudzkiego, następnie służył do r. 1873 w stopniu pułkownika w pułku huzarów de la Princesa. Po restauracji w r. 1874 przeniesiony został na Kubę, gdzie zmarł zaraz po uzyskaniu nominacji na generała brygady (przed r. 1880).
Ożeniony (r. 1867) z Marią de Rivas Pensado z konserwatywnej rodziny kadykskiej, miał R. synów Josego (1870) i Luisa.
Azan P., La légion éntrangère en Espagne, 1835–1839, Paris 1908 s. 669; Bielecki R., Zarys rozproszenia Wielkiej Emigracji we Francji 1831–1837, W. 1986; Grobicki J., Pułk ułanów polskich Legii Cudzoziemskiej w czasie walk karlistowskich w Hiszpanii 1836–1838, „Przegl. Hist.-Wojsk.” T. 3: 1930 s. 98; Wróblewska E., Emigranci polistopadowi w Hiszpanii, w: Rozprawy z dziejów XIX i XX wieku, Tor. 1978 s. 103; – Konarski S., Dziennik z lat 1831–1834, Wr. 1973 s. 131; Krosnowski, Almanach hist., s. 365; Potrykowski J. A., Tułactwo Polaków we Francji, Kr. 1974; Reiff R., Kalendarz Polski 1888 nr 269; – „Kron. Emigracji Pol.” (Paryż) T. 4: 1836 s. 373, T. 8: 1839 s. 269; – B. Czart.: Ew. 3209 s. 9; B. Pol. w Paryżu: rkp. 542 b. 729–732; Servicio Historico Militar, Madryt: stan służby; Tow. Nauk. Tor.: Zieliński J. F., Dziennik, Mss nr 36; – Papiery po R-m w posiadaniu rodziny w Madrycie.
Jan Kieniewicz