Sauter Feliks (1905–1975), inżynier mechanik, kierownik Katedry Pomiarów Maszynowych Politechn. Gdań. Ur. 2 I w Lublinie, był synem Tomasza, nauczyciela, i Zofii z Heinrichów.
W lipcu 1920, jako harcerz 3. Lubelskiej Drużyny im. R. Traugutta, S. brał udział w wojnie polsko-sowieckiej w obronie Lublina w służbach pomocniczych 23. Lubelskiego PP. Maturę zdał w czerwcu 1924 w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców w Lublinie i t. r. rozpoczął studia na wydziale mechanicznym politechniki w Gdańsku. Przerywał je kilkakrotnie podejmując pracę zarobkową, m in. w Fabryce Maszyn i Narzędzi Rolniczych i Zakładach Kotlarsko-Mechanicznych w Lublinie, w Dyrekcji Kolei Państwowych w Gdańsku oraz gdyńskiej elektrowni. Podczas studiów działał w polskich organizacjach studenckich: «Bratniej Pomocy» i Akademickim Związku Sportowym (AZS). Specjalizował się w dziedzinie gospodarki cieplnej i na podstawie projektu elektrowni od strony mechanicznej uzyskał 23 XI 1937 dyplom inżynierski (uznany po wojnie jako magisterski).
Po studiach podjął S. pracę w Fabryce Traków i Maszyn w Bydgoszczy, a następnie w r. 1938 w Elektromechanicznych Zakładach Rohn-Zieliński w Warszawie, licencyjnej firmie zakładów Brown-Boveri z Baden w Szwajcarii. Tam S. odbył półroczny staż w dziale badawczym i na stacjach prób turbin, kompresorów, pomp, kotłów systemu «Velox» i urządzeń chłodniczych. Po powrocie do kraju objął kierownictwo wydziału turbinowego firmy, a podczas okupacji niemieckiej dodatkowo wydziału pomp. Po upadku powstania warszawskiego 1944 r. kilka miesięcy pracował jako monter turbinowy w cukrowni «Józefów» w Błoniu pod Warszawą, następnie powrócił do firmy Rohn-Zieliński i organizował od marca 1945 jej filię w Łodzi. W lutym 1946 przeniósł się do Gdańska i objął kierownictwo techniczne wraz z działem chłodniczym Miejskiej Rzeźni, ale już od października t. r. przeszedł na stanowisko adiunkta laboratorium maszynowego Politechn. Gdań. W styczniu 1949 został zastępcą profesora, zorganizował Katedrę Pomiarów i Badań Maszyn i Gospodarki Cieplnej i kierował nią do r. 1968, od r. 1961 jako starszy wykładowca. Na emeryturę przeszedł w r. 1970.
W utworzonym przez siebie laboratorium maszyn cieplnych S. prowadził badania urządzeń cieplnych oraz kierował badaniami prototypów maszyn parowych okrętowych, kotłów co., nagrzewnic powietrznych i in. Pod jego redakcją powstał skrypt „Pomiary i badania maszyn cieplnych” (W. l959, W. 1962), którego część dotyczącą kotłów parowych i silników cieplnych sam opracował. Drugą dziedziną zainteresowań naukowych S-a były zagadnienia klimatyzacji i wentylacji, zwłaszcza wysokociśnieniowej, problematyki wówczas jeszcze słabo w kraju opracowanej. Jego osiągnięcia były wykorzystywane w praktyce, m.in. zrealizowano projekt ogrzewania i wietrzenia hali sportowej ze sztucznym lodowiskiem na 11 tys. widzów w Łodzi, jego metody badań cieplnych siłowni okrętowych zastosowano w przemyśle stoczniowym przy badaniach prototypów i próbach zdawczo-odbiorczych statków seryjnych, a opracowane przez niego bilanse cieplne były podstawą do rewizji gospodarki cieplnej cukrowni w Malborku i Chełmży koło Torunia, zakładów tłuszczowych w Gdańsku i innych mniejszych zakładów. Równolegle z podjęciem pracy na uczelni został inspektorem nadzoru instalacji sanitarnych w Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy, w l. 1950–9 współpracował z Biurem Projektów «Miastoprojekt» w Gdańsku kolejno jako weryfikator i konsultant, a od r. 1957 także z «Polcargo» jako rzeczoznawca kontroli produkcji eksportowej maszyn i urządzeń.
S. był współzałożycielem i przewodniczącym Gdańskiego Oddziału Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych (PZiTS), którego działalność w pierwszych latach istnienia opisał wraz z Wiesławem Łukomskim w pracy Rys historyczny XV-lecia istnienia Oddziału Gdańskiego Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych (Gd. 1962). Zmarł 24 II 1975 w Gdańsku i pochowany został na centralnym cmentarzu «Srebrzysko» w Gdańsku-Wrzeszczu. Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotymi Odznakami PZiTS i AZS.
W małżeństwie (1936) z Moniką Trocką miał S. dwóch synów: Mariana Bogdana (ur. 1938) i Witolda Feliksa (ur. 1943).
Mikos S., Polacy na politechnice w Gdańsku w latach 1904–1939, W. 1987 s. 337; Politechnika Gdańska 1945–1955. Księga Pamiątkowa, W. 1958 s. 270; Politechnika Gdańska 1945–1970, Gd. 1970; – „Dzien. Bałtycki” 1975 nr 47, 48, 49 (nekrologi); – Informacje syna, Witolda Sautera z Sopotu.
Stanisław Sroka