Ravéné (Ravenne, Rawena, Rawene, Rawenna) Ferdynand (1792–1865), żołnierz napoleoński, oficer armii Król. Pol., powstaniec 1830/1 r., emigrant. Ur. 6 IV w Białymstoku w rodzinie protestanckiej, był synem Konstantego, lekarza powiatowego, i Marianny.
Gdy oddziały Wielkiej Armii przybyły na Litwę w r. 1812, R. 24 VI t. r. zaciągnął się na ochotnika do francuskiego p. strzelców konnych gwardii cesarskiej; z chwilą jednak rozpoczęcia organizacji 3 litewskiego p. szwoleżerów gwardii przeszedł do niego i 8 IX otrzymał stopień brygadiera (kaprala) a 1 X 1812 – sierżanta. Uczestniczył w drobnych utarczkach na terenach pow. kowieńskiego i słonimskiego, uniknął jednak tragicznych losów pułku rozbitego pod Słonimem (19/20 X). Z jego resztkami R. wycofał się do Niemiec i tu 11 IV 1813 we Friedbergu wraz z nimi wcielony został do 1 p. szwoleżerów gwardii z przeznaczeniem do 12 kompanii kpt. Tymoteusza Zabłockiego w 6 szwadronie szefostwa Ambrożego Skarżyńskiego, następnie przeniesiony został do 8 kompanii kpt. Franciszka Łuszczewskiego w 5 szwadronie szefostwa Wincentego Szeptyckiego.
R. uczestniczył w kampanii saskiej 1813 r., bił się wraz z pułkiem pod Budziszynem (5 V), po zakończeniu zawieszenia broni – pod Dreznem (27 VIII) i Altenburgiem (28 IX), gdzie ranny został od kuli karabinowej w usta i otrzymał cięcie szablą w szyję. W kampanii francuskiej 1814 r. przeszedł cały szlak bojowy pułku biorąc udział w stoczonych przez niego bitwach: 29 I pod Brienne-le-Château, 11 II – Montmirail, 12 II – Château-Thierry, 24 II – Troyes, 29 III – Claye, aż do ostatnich walk pod Paryżem (30 III), gdzie został pchnięty lancą w piersi. Zwolniony 1 V 1814 ze służby francuskiej, R. powrócił z wojskiem polskim do kraju. W armii Król. Pol. otrzymał 1 I 1815 przydział do 2 p. ułanów, formowanego w Suwałkach, w którym umieszczony został 13 III t. r. Dn. 1 I 1817 R. mianowany został wachmistrzem, 1 IV 1820 – podchorążym, 25 IV 1822 otrzymał nominację na stopień podporucznika. Służył nadal w dowodzonym przez płk. Józefa Dwernickiego 2 p. ułanów, z którym przeszedł cały jego szlak bojowy w czasie kampanii 1831 r. Awansował na porucznika 6 II 1831. Po wkroczeniu wojsk rosyjskich do Król. Pol. R. uczestniczył w pierwszych walkach pod Siedlcami (8 II) a następnie, w czasie odwrotu na Warszawę, w bitwie pod Dobrem – Stanisławowem (17 II), walczył 25 II ze swym pułkiem w składzie brygady płk. Ludwika Kickiego i odznaczył się w bitwie pod Grochowem. W wiosennej ofensywie wojsk polskich wzdłuż szosy brzeskiej brał udział w starciach pod Dembem Wielkim (1 IV), Żelechowem (3 IV) i Garwolinem (7 IV), w działaniach grupy gen. Ignacego Prądzyńskiego w czasie operacji na Siedlce był w bitwach pod Domanicami i Iganiami (10 IV); w tej ostatniej ponownie się odznaczył. Dn. 20 IV 1831 R. awansował na kapitana. Ze swym pułkiem, nadal w składzie brygady gen. L. Kickiego, uczestniczył w wyprawie na gwardie, bił się pod Długosiodłem (16 V) i Złotorią (21 V). Po powrocie pod Warszawę nagrodzony został 9 VI Krzyżem Złotym Virtuti Militari.
W czasie koncentracji wojsk polskich pod Bolimowem i dokonywanego rozpoznania przez oddziały gen. Hieronima Ramoriny w kierunku na Łowicz, R. uczestniczył 5 VIII w potyczce pod Arkadią, a w czasie zarządzonego ogólnego odwrotu na Warszawę – w bitwie pod Szymanowem (15 VIII). Wraz ze swym pułkiem w składzie brygady gen. Tomasza Konarskiego R. otrzymał przydział do II korpusu gen. H. Ramorino i brał udział w bitwach i potyczkach stoczonych przez ten korpus. Dn. 29 VIII R. walczył pod Międzyrzecem. W czasie marszu korpusu w kierunku południowym uczestniczył pod Kockiem (12 IX) w starciu z nieprzyjacielem przeprawiającym się przez Wieprz, a następnie w ostatnich walkach korpusu przed przekroczeniem granicy austriackiej – pod Rachowem i Borowem (16 IX). W Galicji R. przebywał do wiosny przyszłego roku, powrócił do Król. Pol. i 12 V 1832 przybył do Warszawy, gdzie ponowił przysięgę wiernopoddańczą.
Z początkiem 1833 r., R. przedostał się ponownie do Galicji i 3 III t. r. wyruszył z Przeworska poprzez Morawy, Niemcy (Badenię) na emigrację do Francji. Granicę francuską przekroczył w Saint-Louis w dep. Haut-Rhin 7 IV 1833, a 15 IV przybył do Bourges, gdzie z pewnymi przerwami mieszkał aż do śmierci. W czasie pobytu na emigracji R. początkowo był zwolennikiem polityki Hotelu Lambert a nawet w r. 1854 podpisał deklarację wyrażającą poparcie dla Adama Czartoryskiego. Jednakże w kwietniu 1849 zgłosił akces do Tow. Demokratycznego Polskiego i 13 IV t. r. został przez władzę centralną Towarzystwa potwierdzony w członkostwie w sekcji Bourges. R. nie pracował zarobkowo, lecz utrzymywał się wyłącznie z zasiłków otrzymywanych od rządu francuskiego. W styczniu 1856 zgłosił się w Paryżu do służby w tworzonej na Wschodzie przez Władysława Zamoyskiego dywizji polskiej kozaków sultańskich w służbie Wielkiej Brytanii i 27 II t. r. odpłynął z Marsylii na statku parowym «Jourdain» do Stambułu. W stopniu kapitana R. wcielony został 1 VI 1856 do formowanego w Warnie 2 p. kozaków pod dowództwem ppłk. Klemensa Przewłockiego. Zawarcie pokoju i przewidywane rozwiązanie dywizji polskiej oraz odmowa na propozycję wstąpienia do służby tureckiej spowodowały, że R. powrócił do Francji. Zamieszkał ponownie w Bourges, bez środków do życia. W odpowiedzi na liczne prośby skierowane do władz francuskich R. otrzymał pensję w kwocie 35 fr. miesięcznie, podwyższoną następnie dzięki staraniom Władysława Zamoyskiego i przy poparciu Adama Czartoryskiego. W r. 1862 R-mu przyznana została z Instytucji Czci i Chleba renta dla weteranów w wysokości 200 fr. rocznie, którą pobierał do śmierci. Zmarł 15 XI 1865 w Bourges.
R. rodziny nie założył.
Pol. Enc. Szlachecka, X; Uruski, XV; „Roczn. Tow. Hist.-Liter. w Paryżu” R. 1866 s. 356; Tyrowicz, Tow. Demokr. Pol.; Bartkowski J. i in., Spis Polaków zmarłych w Emigracji od roku 1831, w: Mater. do biogr., geneal. i herald. pol., VII/VIII; Krawiec L., Lista członków Towarzystwa Demokratycznego Polskiego z lat 1832–1851, tamże I 125; – Bielecki R., Zarys rozproszenia Wielkiej Emigracji we Francji 1831–1837, W.-Ł. 1986; Strnad J., Polskie powstanie listopadowe i Morawy w latach trzydziestych XIX w., „Sobótka” R. 6: 1951 s. 218; – Krosnowski, Almanach hist., I 322, II 359, III 359; Okólniki TDP 1948/52 s. 23; Potrykowski J. A., Tułactwo Polaków we Francji, Kr. 1974 II 294; Roczniki woyskowe Królestwa Polskiego 1822–1830; Rozkazy dzienne Naczelnego Wodza 1831; Sprawozdania z funduszów Emigracji Polskiej 1862 s. 7; Xięga Pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny… oficerów, podoficerów i żołnierzy armii polskiej w tymż roku krzyżem wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych, Lw. 1881; – „Dzien. Narod.” 1845 nr 213; „Kron. Emigracji Pol.” 1834 s. 60, 1839 s. 98; „Wiad. Pol.” 1856 s. 78; – AGAD: Akty Kom. Rząd. Wojny rkp. 341 s. 93–95, 478 s. 172; Archives du Ministère de la Guerre – Château de Vincennes: X (Réfugiés Polonais) 110b (dépôt de Paris – officiers), 16 YC (Livre régimentaire des chevau-légars de la Garde) 159 poz. 3021; B. Czart.: rkp. 5313 s. 261, 5442 s. 391, 5546 s. 37, 5618 s. 296, 5649 s. 883, 5681 s. 677, Ew. 1561, 2007; B. Kórn.: rkp. 2549; B. Pol. w Paryżu: rkp. 388 k. 8093, rkp. 559 k. 84; – Kartoteka emigrantów 1831–1862 Roberta Bieleckiego z W.; Kartoteka oficerów WP 1815–1831 Zbigniewa Zacharewicza z Kr.
Zbigniew Zacharewicz