Siarkiewicz Filip (1872–1932), generał brygady WP. Ur. 28 IV w Żółkwi, był synem Filipa, inspektora szkolnego, i Marii z Łęgowskich.
Po złożeniu matury w gimnazjum we Lwowie S. służył w armii austro-węgierskiej jako jednoroczny ochotnik w szkole przy 1. p. taborów (tab.) w Wiedniu od 1 X 1892 do 31 IX 1893. Następnie pełnił służbę w II dywizjonie tab. w Wiedniu, a w dn. 24 XII 1893 został mianowany podporucznikiem rezerwy. W dn. 1 V 1894 awansował na podporucznika zawodowego, a 1 X t. r. objął stanowisko instruktora w jednorocznej szkole ochotników przy 1. p. tab. w Wiedniu. Od 1 II do 30 VII 1898 przebywał na kursie dla nauczycieli szermierki w Wiener Neustadt. Po jego ukończeniu sam krótko pełnił obowiązki nauczyciela szermierki w II dywizjonie tab. Od 1 X 1898 do 30 IV 1899 był kursantem korpuśnej szkoły przy 1. p. tab. w Wiedniu. W dn. 1 V 1899 został mianowany porucznikiem i do 31 VII 1901 służył jako młodszy oficer szwadronu podjazdków w II dywizjonie tab. w Wiedniu. Od 1 VIII 1901 do 31 VII 1903 przebywał na kursie w Instytucie Nauki Jazdy i Powożenia w Schlosshofie, a od 1 VIII 1903 do 31 VII 1909 był nauczycielem jazdy w szkole przy 3. p. tab. we Lwowie. W dn. 1 VIII 1909 został przeniesiony do XV dywizjonu tab. w Sarajewie na stanowisko dowódcy szwadronu jucznego. W dn. 1 XI 1909 był awansowany na rotmistrza, a 1 VIII 1910 został dowódcą szwadronu remontowego przy II dywizjonie tab. we Lwowie. Po wybuchu pierwszej wojny światowej objął 4 VIII 1914 stanowisko dowódcy tab. 43 Dyw. Piechoty, 20 XI 1914 został przeniesiony na stanowisko dowódcy i referenta tab. XVIII korpusu i 1 XI 1916 był awansowany na majora. Od 1 VI 1917 do 1 XI 1918 dowodził zapasowym szwadronem tab. we Lwowie.
W WP służył S. od 6 XI 1918, najpierw jako dowódca tab. w Naczelnej Komendzie Obrony Lwowa, następnie w dowództwie «Wschód» u gen. Tadeusza Rozwadowskiego, a potem jako dowódca VI dywizjonu tab. w Przemyślu. Od 15 VI 1919 do 26 II 1920 był dowódcą Szkoły Taborów w Warszawie, a następnie w dyspozycji Dep. Kadr Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk), ponieważ rozważano wtedy przeniesienie S-a na stanowisko kierownika Stadniny Ogierów Min. Rolnictwa i Dóbr Państwowych w Krakowie. W dn. 1 V 1920 mianowano go pułkownikiem i powołano na stanowisko zastępcy szefa 4. Sekcji w Dep. I MSWojsk. W lipcu 1920 wyjechał do Paryża jako członek Komisji Odbiorczej zakupionego wyposażenia wojskowego, a potem, 1 XI t. r., objął stanowisko sztabowego oficera inspekcyjnego MSWojsk w Dowództwie Okręgu Generalnego Lwów. W dn. 1 VI 1921 powołano go na stanowisko dowódcy VI dywizjonu tab., a 24 VIII 1923 został szefem Wydz. Wojsk Tab. przy Dep. II MSWojsk. W dn. 17 XII 1924 otrzymał awans na generała brygady, a 27 I 1925 został inspektorem remontów przy Generalnym Inspektorze Kawalerii. W stan spoczynku przeszedł 30 XI 1926 i zamieszkał w Łańcucie, gdzie był kierownikiem stada Albigowa Ordynacji Łańcuckiej. Zmarł 21 V 1932 w Łańcucie i tam został pochowany. Był odznaczony m. in.: austriackim Oficerskim Krzyżem Zasługi z Mieczami, polskim Krzyżem Obrony Lwowa i Krzyżem Walecznych.
W małżeństwie z Zofią Schnack-Herbosegg miał S. dwoje dzieci: córkę Erykę (ur. 1912) i syna Jerzego (ur. 1917).
Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie, Wyd. uzupełnione i poprawione, W. 1991; Stawecki P., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918 1939, W. 1994; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; Obrona Lwowa 1–22 listopada 1918, Lw. 1933–9 I–II; – Dzien. Personalny MSWojsk., W. 1923 nr 56, 1925 nr 13; Szematyzmy Król. Galicji, 1876 (dot. ojca, Filipa); – „Ilustr. Kur. Codz.” 1932 nr 149 s. 4; – CAW: Akta personalne, S–17910.
Mieczysław Wrzosek