Staggi (Stagi, Stagio) Francesco (Franco) Maria (1755–1788), rzeźbiarz. Ur. 19 IX w Carrarze (w Toskanii), będącej wówczas pod panowaniem austriackim, był synem Domenica Gaetana i Marii Felice z domu Morescalchi, bratem Pietra Ceccarda (zob.) i Giovachina (Gioacchina) (zob.).
S. odbył studia w Accademia di Belle Arti w Carrarze. Po ich ukończeniu wyjechał w r. 1779 do Polski za zezwoleniem cesarzowej Marii Teresy. Pojawił się na dworze polskim w związku z projektem króla Stanisława Augusta utworzenia w Warszawie akademii sztuk pięknych, w której profesorem rzeźby miał być Andrzej Le Brun, zaś jego pomocnikami Franciszek Pinck i Staggi (najpewniej S.). Projekt nie został zrealizowany, powstała jedynie na Zamku Królewskim pracownia rzeźbiarska kierowana przez Le Bruna, w skład której wchodzili Giacomo Monaldi, Pinck, Tommaso Righi oraz Staggi. W r. 1781 wymieniony został S. w raporcie dla króla jako pomocnik Le Bruna («Staggi, compagnon de A. Le Brun»), pobierający należność 182 zł 15 gr za prace zapewne przy dekoracji Zamku Ujazdowskiego. Wydaje się, że również S., a nie jak uważano dotychczas Giovachino Staggi, wykonał w r. 1782, we współpracy z Monaldim, Pinckiem i J. M. Graafem, wg projektu Jana Bogumiła Plerscha, 28 owalnych medalionów w stiuku z reliefowymi przedstawieniami symbolizującymi różne gałęzie sztuk pięknych, techniki, nauki, rzemiosła i wojskowości, które tworzyły fryz zdobiący górną strefę ścian wnętrza Biblioteki na Zamku Królewskim w Warszawie. Raporty z przebiegu prac nad medalionami (ukończonymi w kwietniu t.r.) określają go jako rzeźbiarza «Staggi», bez imienia. Możliwe też wydaje się przypuszczenie, że to S., a nie brat jego Giovachino, zatrudniony był w r. 1787 przy odkuwaniu wg modeli Le Bruna posągów Milczenia i Roztropności w marmurze białym, przeznaczonych do Sali Rady Zamku Królewskiego w Warszawie (posągi te nigdy nie stanęły w wyznaczonym miejscu).
Być może to S. w r. 1787 rozpoczął prace w Arkadii (koło Nieborowa) dla Heleny Radziwiłłowej, jednak rychła jego śmierć przerwała tę działalność, którą kontynuował sprowadzony w r.n. z Carrary G. Staggi. Rzeźbiarz określany jako «Staggio» lub «Stagio» wykonał w r. 1788 wraz z Monaldim, wg modeli Le Bruna, osiem posągów w stiuku przedstawiających kobiety trzymające świeczniki, przeznaczonych do wnętrza sali Teatru Stanisławowskiego w Starej Pomarańczarni w Łazienkach (zachowane tam do dziś). Rewersy kwitujące należność za te prace pochodzą jeszcze z sierpnia t.r. i jeżeli dotyczyłyby S-ego, byłyby ostatnim śladem jego działalności. S. zmarł w końcu 1788 w Warszawie.
Nie wiadomo, czy S. był żonaty.
Bibliogr. dot. S-ego przy życiorysie jego brata Pietra.
Katarzyna Mikocka-Rachubowa