Andrychiewicz vel Andrychewicz Franciszek (1755–1821), sekretarz Komisji Skarbu. Urodził się w Warszawie. Rodzicami jego byli Paweł i Anna z Schindlerów, późniejsza Antoszewska. Ojciec należał do rodziny ormiańskiej, osiadłej w Warszawie już w XVII w.; podobnie jak wielu z jego przodków zajmował wyższe stanowisko w hierarchji miejskiej, w r. 1765 był prezydentem miasta Starej Warszawy. Franciszek wstąpił do służby publicznej w r. 1775 jako aplikant w kancelarji Komisji Skarbowej. Służąc nieprzerwanie w Komisji Skarbowej, dnia 18 VII 1780 został mianowany jej sekretarzem. Urząd ten pełnił do dnia 22 III 1792, przechodząc na stanowisko regenta podatku czopowego i podymnego w Koronie. W r. 1796 po dwudziestoletniej zgórą służbie zostaje zwolniony. Pożyteczną działalność A. ocenił sprawozdawca Komisji rewizyjnej Morski, a Komisja Skarb. Ob. Narodów, »chcąc zdolność i prawdziwą chęć do usług skarbowych nagradzać«, zaleciła go stanom do nobilitacji 17 XI 1790 r. z pominięciem skartabellatu na Sejmie Czteroletnim. Po upadku Rzeczypospolitej działalność A. krótkiej prawdopodobnie uległa przerwie. Za czasów Księstwa Warszawskiego był on poborcą generalnym departamentu warszawskiego. W r. 1811 złożył podanie o przyznanie mu emerytury za przeszło 32-letnią służbę. Z braku jednak funduszów podanie nie osiągnęło pomyślnego rezultatu. Do chwili śmierci, która nastąpiła w dniu 6 X 1821 nie pełnił już żadnej funkcji publicznej. Mimo posiadanego majątku (wsi) Prace Małe w p. grójeckim mieszkał w Warszawie we własnym domu. Pozostawił dwóch synów: Walentego Cyprjana Wincentego, ur. 11 II 1787, późniejszego pułkownika dowódcę 3-go pułku piechoty linjowej i Wincentego Maksymiljana Franciszka, ur. 11 X 1788 r., poczthaltera warszawskiego. Żona Karolina z Sowińskich zmarła wcześniej.
Księgi stanu cywilnego m. Warszawy, r. 1821, 250, Protokoły ekon. Komisji Skarbowej, Akta Wydz. Kontroli Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, XII/II A3; Korzon T., Wewnętrzne dzieje Polski za Stanisława Augusta, t. IV, s. 213–14; Smoleński Wł., Mieszczaństwo warszawskie w końcu wieku XVIII, W. 1917, s. 25–26.
Aleksy Bachulski