Steier Franciszek Kazimierz (1870–1958), lekarz, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
Ur. 4 III w Przemyślu, był synem Józefa, właściciela realności, i Józefy z Romankiewiczów. Po śmierci ojca S-em opiekował się Antoni Szafran, nadzorca przemyskiego więzienia.
S. uczył się w gimnazjum w Przemyślu, gdzie 17 VII 1888 zdał egzamin dojrzałości. T.r. rozpoczął studia na Wydz. Lekarskim UJ; przerywał je dwukrotnie w celu odbycia służby wojskowej w armii austro-węgierskiej: od 1 IV do 1 XI 1890 służył jako jednoroczny ochotnik w 8. komp. 10. pp w Przemyślu, a od sierpnia do grudnia 1893 jako kandydat na lekarza wojskowego w szpitalach garnizonowych w Krakowie i Przemyślu. W r. 1892, przez dwa semestry, pobierał stypendium wojskowe. Dn. 12 VII 1894 został promowany na doktora wszech nauk lekarskich (dyplom lekarski nr 1825) i 14 VII t.r. rozpoczął pracę jako aspirant w Szpitalu Garnizonowym nr 15 w Krakowie. Po mianowaniu 3 XII na porucznika-lekarza został przeniesiony 15 XII do Szpitala Garnizonowego nr 3 w Przemyślu; 1 VIII 1895 powierzono mu w tym mieście stanowisko lekarza baonu 58. pp. Dn. 1 V 1897 został mianowany kapitanem-lekarzem 2. kl., następnie 1 I r.n. przeniesiono go do Jarosławia na stanowisko naczelnego lekarza 29. p. artylerii polowej. W r. 1899 wpisał się S. ponownie na Wydz. Lekarski UJ, gdzie słuchał m.in. kursu psychiatrii. Dn. 1 V 1900 został mianowany lekarzem 1. kl. i jednocześnie awansował do stopnia majora. Po zakończeniu służby w Jarosławiu, w r. 1903, odbył w l. 1904–5 roczny staż w kierowanej przez Ludwika Rydygiera Klinice Chirurgicznej we Lwowie. Następnie objął stanowisko starszego lekarza ordynatora oddziału chirurgicznego szpitala w Czerniowcach. Dn. 1 X 1907 został naczelnym lekarzem 8. p. ułanów, skąd 1 X 1909 został przeniesiony na analogiczne stanowisko do 41. pp. W r. 1912 ukończył trzymiesięczny kurs lekarzy sztabowych w Wiedniu i 1 V 1913 został mianowany lekarzem sztabowym. Po wybuchu pierwszej wojny światowej, 2 VIII 1914, powierzono S-owi dowództwo komp. sanitarnej 30. DP. Pod koniec r. 1916 objął dowództwo szpitala polowego nr 1114. Po awansie 1 V 1917 do stopnia podpułkownika kierował od sierpnia 1917 szpitalem zakaźnym w Starej Pazovej pod Belgradem; na stanowisku tym pozostał do 29 X 1918. Od 30 X do 15 XII t.r. przebywał w niewoli serbskiej.
Uwolniony z niewoli przybył S. w grudniu 1918 do Warszawy. Rozkazem Dep. Sanitarnego MSWojsk. z 20 XII t.r. został przyjęty do WP. Po zatwierdzeniu przez Naczelnego Wodza rangi podpułkownika kierował od 14 I 1919 Szpitalem Garnizonowym w Przemyślu (od 19 IV t.r. w stopniu pułkownika). Dn. 20 V 1920 został Szefem Sanitarnym Ekspozytury Dowództwa Okręgu Generalnego (DOG) Lublin w Kowlu i podczas wojny polsko-sowieckiej 1920 r. dowodził (20 VII – 20 X t.r.) Zapasową Komp. Sanitarną nr 1 w Modlinie. Dn. 21 X objął stanowisko Szefa Sanitarnego Obozu Warownego w Brześciu Lit., pełniąc jednocześnie funkcję Naczelnego Lekarza Miejscowego Punktu Wymiany Jeńców. Zaprowadzając porządek we wszystkich oddziałach sanitarnych oraz w kompaniach jenieckich, opanował panujące w obozie choroby, m.in. tyfus. Od 28 IV do 25 IX 1921 był dowódcą Obozu Izolacyjnego w Dęblinie. Następnie objął stanowisko Szefa Sanitariatu DOG Dowództwa Okręgu Korpusu nr 4 w Łodzi, które pełnił do 18 II 1927. Był w tym okresie członkiem Zarządu Okręgu Łódzkiego PCK (do października 1926). Od 19 II 1927 przebywał na urlopie zdrowotnym; 30 IV t.r. przeszedł w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady-lekarza. Wrócił do Przemyśla i podjął prywatną praktykę lekarską jako chirurg i ginekolog.
Po wybuchu drugiej wojny światowej, we wrześniu 1939, opuścił S. swoje mieszkanie, które znalazło się w części Przemyśla okupowanej przez wojska sowieckie i przedostał się wraz z rodziną na stronę miasta zajętą przez Niemców. W obawie przed aresztowaniem schronił się w Nowym Sączu, gdzie utrzymywał rodzinę dzięki prywatnej praktyce lekarskiej. Odmówił podpisania tzw. volkslisty; był za to szykanowany przez Niemców (ratowały go zaawansowany wiek i posiadane legitymacje z czasów służby w wojsku austro-węgierskim). Po zakończeniu wojny, w r. 1945, wrócił do Przemyśla i podjął pracę najpierw jako lekarz PCK, a od 1 VI 1946 jako kontraktowy lekarz szkolny (od 1 III 1947 był zatrudniony równocześnie w jedenastu szkołach podstawowych). Dn. 1 II 1949 objął (w niepełnym wymiarze czasu pracy) stanowisko lekarza zakładowego w Domu Opieki Społecznej nr 1 i Domu Dziecka «Caritas»; od 1 I 1952 pracował dodatkowo w Państw. Zakładzie Specjalnym dla Nieuleczalnie Chorych Kobiet, a od 1 II t.r. także w Zakładzie Specjalnym dla Nieuleczalnie Chorych Mężczyzn. Od 1 XI 1953 ponownie był zatrudniony jako lekarz w szkołach podstawowych; potem podjął dodatkową pracę w prowadzonych przez «Caritas» Domach Dziecka nr 1 i nr 3 oraz w Zakładzie Specjalnym dla Dorosłych. Za długoletnią i ofiarną pracę w służbie zdrowia otrzymał 1 V 1957 Dyplom Uznania. Zmarł 23 VIII 1958 w Przemyślu, został pochowany na cmentarzu Centralnym. Był odznaczony, m.in. austriackimi Krzyżem Pamiątkowym 1912–1913 (Erinnerungskreuz 1912–1913) i Krzyżem Jubileuszowym Wojskowym (Militär-Jubiläumskreuz) oraz polską Odznaką «Orlęta» i Odznaką Pamiątkową 1. Baonu Sanitarnego.
W małżeństwie zawartym 23 I 1927 z Marią z Molendów (1900–1984) miał S. dwie córki: Stanisławę Kazimierę (1928–1974), zamężną za Marianem Zenneggą, lekarzem, i Annę Józefę Elżbietę Steier-Ciechanowską, starszego wykładowcę Kliniki Okulistycznej UJ.
Kosk H. P., Generalicja polska, Pruszków 2001 II (fot.); Kryska–Karski–Żurakowski, Generałowie, s. 170; Słown. lek. pol. XIX w., I (fot.); Stawecki, Słown. gen.; Zając J., Przemyskie cmentarze, Przemyśl 2004 s. 46; – Fac L., Wybitni absolwenci generałowie WP w l. 1918–1939, „Roczn. Gimnazjalny I Liceum Ogólnokształcącego w Przemyślu” 1999 nr 2 (81) s. 130; Felczyński Z., 500-lat szpitalnictwa w Przemyślu 1461–1964, Przemyśl 1965 s. 127; Pamiętnik jubileuszowy wydany ku uczczeniu dwudziestopięcioletniej działalności prof. Edwarda Sas-Korczyńskiego wydany przez byłych jego uczniów, Kr. 1900 s. 222; Radomski J., Generałowie WP związani z Przemyślem w latach II Rzeczypospolitej, „Studia Przemyskie” 2004 II 192; – Piątek A., Pamięć o nieobecnych, „Now. Rzeszowskie” nr 256; Dziennik Personalny MSWojsk., 1920 nr 49, 1927 nr 7; Lista starszeństwa oficerów zawodowych, W. 1922 s. 309, 480; Polski almanach medyczny za r. 1956, Oprac. Z. Woźniewski, W. 1957 s. 324; Rocznik lekarski Rzeczpospolitej Polskiej na r. 1936, W. 1936; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; Rozkaz Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV, 1927 nr 36; – „Lekarz Wojsk.” 1920 nr 20, 22, 1921 nr 39, 1927 nr 3; – Arch. Archidiec. w Przemyślu: Metryka chrztu S-a, T–7/1870 nr 12; Arch. UJ: sygn. S II 479–483, 485–489, 501–502, 520, sygn. WL II 299, 300, 546; CAW: Akta personalne S-a, sygn. 19239; USC w Przemyślu: Akt małżeństwa S-a, nr 8/1927/Z; – Arch. rodzinne, dok. i fot. w zbiorach córki, Anny Steier-Ciechanowskiej; Relacja pisemna Anny Steier-Ciechanowskiej w posiadaniu autora.
Zygmunt Kozak