Kuropatwiński Franciszek (1875–1958), inżynier mechanik, organizator przemysłu. Ur. 6 III w Jabłonnie Lackiej na Podlasiu; syn Józefa i Emilii Aleksandrowicz, wnuk Ignacego, porucznika poległego w r. 1831 w bitwie pod Ostrołęką, młodszy brat Aleksandra (zob.). K. ukończył gimnazjum w Siedlcach, w l. 1893–8 studiował matematykę na Uniw. Warsz. i uzyskał stopień kandydata; w r. 1894 był przejściowo więziony za udział w manifestacjach ku czci J. Kilińskiego. W l. 1898–1902 studiował mechanikę w Instytucie Technologicznym w Petersburgu i ukończył ją ze stopniem inżyniera I kategorii. W l. 1902–8 pracował jako inżynier biura technicznego R. Kolbe w Petersburgu, potem głównych warsztatów kolei syberyjskiej w Omsku i Krasnojarsku. W r. 1908 był głównym inżynierem fabryki maszyn «J. Arkuszewski» w Łodzi, potem do r. 1913 szefem wydziału elektrycznego Południoworosyjskiego Tow. Metalurgicznego i wg własnego projektu wybudował dużą elektrownię w Kadijewce w Zagłębiu Donieckim. W l. 1913–4 pracował jako szef wydziału elektrycznego Grodzieckiego Tow. Kopalni Węgla i Zakładów Przemysłowych w Grodźcu w pow. będzińskim.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej w r. 1914 uwięziony przez Niemców, po zwolnieniu wyjechał na Ukrainę i pracował do r. 1919 w różnych miejscowościach jako technik w cementowni, inżynier biura «Siemens-Schuckert», wreszcie główny inżynier budowy centrali elektrycznej w Józówce (obecnie Donieck). Po powrocie do Polski odegrał, jako wszechstronny fachowiec, znaczną rolę w organizacji polskiego przemysłu. W l. 1919–28 był naczelnym dyrektorem fabryk spółki «Gerlach, Pulst i Koppel» oraz jednym z organizatorów polskiego przemysłu zbrojeniowego. Jednocześnie w l. 1921–8 był starszym asystentem katedry mechaniki teoretycznej Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warsz. W l. 1928–39 był inspektorem elektryczno-mechanicznym Polskiego Monopolu Solnego, w czasie drugiej wojny światowej wiceprezesem zarządu fabryki wyrobów ceramicznych w Opocznie. Brał czynny udział w pracach Delegatury Rządu i był więziony przez Niemców na Pawiaku.
Po wojnie w l. 1945–8 był K. dyrektorem papierni w Łomnicy i Dąbrownicy w pow. jeleniogórskim, w l. 1948–50 inżynierem Biura Odbudowy Portów w Gdańsku, a w l. 1950–8 Centralnego Biura Projektów Przemysłu Rolnego i Spożywczego. Ufundował bibliotekę publiczną w Łazach (pow. Łuków na Podlasiu). W okresie międzywojennym był długoletnim członkiem zarządu (po drugiej wojnie światowej prezesem) Stowarzyszenia Technologów Polskich, jednym z współorganizatorów Koła Inżynierów Technologów Petersburskich przy Stowarzyszeniu Techników Polskich (opublikował Krótki zarys dziesięcioletniej działalności Koła Inżynierów Technologów Petersburskich… 1928–1938, W. 1939), honorowym filistrem korporacji «Helania» wywodzącej się z polskiej korporacji studenckiej w Petersburgu. Z małżeństwa z Marią Korabiewicz miał pięcioro dzieci. Zmarł 25 XII 1958 r. w Gdańsku.
Księga pamiątkowa Koła Inżynierów Technologów Polaków, W. 1933 I 73, 82, 92; Księga pamiątkowa Koła Siedlczan, W. 1927; Politechnika Warszawska 1915–1925, W. 1925 s. 277, 537; – Składy osobowe Politechniki Warszawskiej, za l. 1925/6, 1927/8; – „Dzien. Bałtycki” 1958 nr z 28 XII; – Materiały w Red. PSB.
Stanisław Brzozowski