Podsoński Franciszek Michał (1884–1961), inżynier elektryk, przedsiębiorca, nauczyciel. Ur. 4 X w Olesku w pow. złoczowskim, był synem Teofila Karola, farmaceuty i pomocnika aptecznego (1856–68) u Ignacego Łukasiewicza w Jaśle, właściciela apteki w Olesku, radnego i członka zarządu gminy w Olesku, oraz Felicji Alojzy z Barańskich. Po ukończeniu w r. 1904 V Gimnazjum we Lwowie odbył w l. 1904–8 studia na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie, w l. 1909–11 uzupełnił je na politechnice w Monachium, gdzie w r. 1911 uzyskał dyplom inżyniera elektryka. Po studiach P. pracował w firmie «Siemens-Schuckert» w Wiedniu, początkowo w laboratorium fabrycznym, a następnie w biurze projektów urządzeń górniczo-hutniczych, i od r. 1913 do wybuchu pierwszej wojny światowej w firmie «AEG-Union» w Wiedniu i w Morawskiej Ostrawie. W czasie pierwszej wojny światowej służył w pułku wojsk telegraficznych. W r. 1918 pracował w biurze przedsiębiorstwa pod nazwą «Elektrownia Związkowa» we Lwowie przy budowie elektrowni okręgowej w Borysławiu. W l. 1919–21 P. był referentem elektrotechnicznym Dowództwa Okręgu Korpusu we Lwowie i dowódcą miejscowej kompanii elektrotechnicznej WP., w l. 1921–37 prowadził własne przedsiębiorstwo elektroinstalacyjne we Lwowie, a następnie do r. 1939, wraz z inż. T. Górskim, zakłady instalacyjne, zajmujące się montażem instalacji elektrycznych i urządzeń zdrowotnych w obiektach przemysłowych, komunalnych i użyteczności publicznej. Był wówczas prezesem Korporacji Instalatorów Elektrotechnicznych we Lwowie (zrzeszonej w Związku Przedsiębiorstw Instalacyjno-Elektrotechnicznych) oraz od r. 1932 członkiem zarządu Fabryki Żarówek «Pollux» we Lwowie. W r. 1929 współdziałał P. przy realizacji wynalazku profesora fizyki Politechniki Lwowskiej Kazimierza Gostkowskiego, dotyczącego elektrod do przewodników płynnych.
Od r. 1919 P. był członkiem Polskiego Tow. Politechnicznego we Lwowie i Oddziału Lwowskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich; od r. 1938 należał do Związku Polskich Inżynierów Elektryków. W r. 1937 uczestniczył w I Polskim Kongresie Inżynierów we Lwowie, obradującym pod hasłem mobilizacji twórczej dla gospodarczego uniezależnienia Polski. W r. 1921 wszedł do zarządu Radio-Klubu we Lwowie. W l. 1925–30 uczył elektrotechniki ogólnej i urządzeń elektrycznych w Państwowej Szkole Technicznej, a w l. 1930–9 jako dyrektor i nauczyciel w szkole zawodowej przemysłu elektrotechnicznego, prowadzonej przez Tow. Szkół Przemysłowo-Technicznych we Lwowie. We wrześniu 1939 został P. zmobilizowany jako major rezerwy, lecz w kampanii wojennej udziału nie brał. Dn. 9 IV 1940 został internowany przez władze radzieckie we Lwowie i w Kijowie, a żona z dwiema dorastającymi córkami przebywała w obwodzie semipałatyńskim w Kazachstanie. Zwolniony w r. 1942, po odszukaniu żony z córkami, zgłosił się do tworzącej się Armii Polskiej w Związku Radzieckim i wkrótce, po śmierci żony, przedostał się z córkami do Iranu, a następnie do Indii, gdzie w mieście Valivade uczył matematyki i fizyki w polskim gimnazjum. W r. 1946 P. wyjechał do rodziny przebywającej wówczas w Anglii, a w r. 1949 przeniósł się do Australii, zamieszkał w mieście Kallista w pobliżu Melbourne (stan Wiktoria). Tu już nie pracował i był na utrzymaniu córek. Nawiązał kontakt z dość liczną kolonią polską i został jednym z pierwszych członków założonego w r. 1951 Koła Techników Polskich w Wiktorii. Zmarł P. 5 VII 1961 i pochowany został na cmentarzu Ferntree Gully.
W małżeństwie z Anną z Przybylskich miał córki: Zofię Erskine (ur. 1922), żonę Anglika, adwokata, i Danutę (ur. 1925), zamężną za Polakiem Jerzym Osterem, obie zamieszkałe w Australii (stan Wiktoria). P. miał brata Władysława Jana (1871–po 1938), lekarza medycyny wojskowej we Lwowie.
Album inżynierów (życiorys); Spis inżynierów elektryków polskich, W. 1936; – Historia elektryki polskiej, W. 1976 I; Kronika 25-lecia Koła Techników Polskich w Wiktorii (Australia) 1951–1976, Melbourne 1976; Księga pamiątkowa Polskiego Tow. Politechnicznego we Lwowie 1877–1927; Kwiatkowski M. J., Narodziny polskiego radia. Radiofonia w Polsce w l. 1918–1929, W. 1972; Polskie Towarzystwo Politechniczne w latach 1877–1937, Lw. 1937; – Informator o władzach i organach Stowarzyszenia Elektryków Polskich, W. 1935; toż 1936/7, 1937/8, 1939; Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1923 s. 352; toż 1926 s. 528–9; toż 1930 s. 1110–11; Księga adresowa przemysłu, handlu i finansów, W. 1930 poz. 24134; Notatnik Informacyjny Związku Polskich Inżynierów i Elektryków na r. 1938, W. 1938; Rocznik polskiego przemysłu i handlu, W. 1938 poz. 3633, 3663, 3711; Spis organizacji gospodarczych, W. 1936 s. 98; – „Biul. Koła Techników Pol.” (Melbourne) 1961 nr 33 (życiorys); „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” (Londyn) 1961 nr 168 (nekrolog); „Przegl. Elektrotechn.” 1924 s. 138, 1930 s. 66; – Informacje i materiały córki Zofii Erskine i Kazimierza Nowickiego z Australii.
Jerzy Kubiatowski