Skalniak Franciszek (1923–1993), profesor Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Ur. 27 IX w Grójcu w pow. chrzanowskim, w rodzinie chłopskiej, był synem Marcina i Marii z Kadłuczków.
S. uczył się w Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Staszica w Chrzanowie, gdzie w r. 1946 zdał maturę. Następnie studiował na Wydz. Prawa UJ, magisterium uzyskał w r. 1950. W l. 1949–51 pracował w Polskich Zakładach Futrzarskich w Krakowie, w l. 1951–4 w Narodowym Banku Polskim (NBP), Oddział w Chrzanowie, a w l. 1954–68 w Oddziale tego Banku w Jaworznie na stanowisku naczelnika wydz. kredytów. W l. 1952–6 ukończył zaocznie 4 kursy kwalifikacyjne z zakresu bankowości i analizy finansowej działalności przedsiębiorstw. W l. 1966–8 obok pracy w NBP, uczył równocześnie w Technikum Ekonomicznym w Jaworznie. Doświadczenia z pracy bankowej S. przedstawił w dziewięciu artykułach zamieszczonych w „Wiadomościach Narodowego Banku Polskiego” (1956 nr 7, 1957 nr 1, 2, 6, 1958 nr 5, 1959 nr 5, 1960 nr 8, 1965 nr 5, 1969 nr 9); autor zawarł w nich krytyczną ocenę rozwiązań funkcjonujących wówczas w systemie finansowym i w praktyce bankowej.
Od r. 1957 S. brał udział w seminariach dla doktorantów w Katedrze Ekonomii Politycznej i Doktryn UJ. Doktoryzował się w r. 1964 na podstawie pracy napisanej pod kierunkiem Witolda Krzyżanowskiego pt. Bank Emisvjny w Polsce 1939–1945 (W. 1966). Wcześniej, fragmenty pracy zostały opublikowane przez Instytut Zachodni w Poznaniu pt. La politique monétaire de l’occupant hitlérien en Pologne („Polish Western Affaires” 1964). Problematyki tej dotyczyła też znacznie późniejsza praca S-a Polityka pieniężna i budżetowa tzw. Generalnego Gubernatorstwa narzędziem finansowania potrzeb III Rzeszy (W. 1976).
Z dn. 1 X 1968 S. został adiunktem w Zakładzie Obiegu Pieniężnego i Kredytu w Wyższej Szkole Ekonomicznej (WSE) w Krakowie. Tam S. na podstawie rozprawy pt. Podstawowe problemy struktury i funkcjonowania kredytu bankowego w PRL (Kr. 1975, Zesz. Nauk. Akad. Ekon., S. Specjalna, nr 31) habilitował się w r. 1975. Od 1 XI 1975 S. pracował na etacie docenta w Akademii Ekonomicznej (AE) – dawnej WSE – w Krakowie, ale już od 1 X 1974 kierował Zakładem Finansów Przedsiębiorstw. W l. 1978–81 był wicedyrektorem Instytutu Finansów, w l. 1981–4 prodziekanem Wydz. Ekonomiki Produkcji, a w l. 1984–9 ponownie wicedyrektorem Instytutu Finansów. Tytuł profesora nadzwycz. otrzymał 15 IV 1987. W l. 1989–92 był dyrektorem Instytutu Finansów. Był również kierownikiem Zakładu Bankowości, który powstał 1 IV 1992 w Katedrze Finansów w wyniku reformy organizacyjnej AE i funkcję tę pełnił do śmierci. Na uczelni S. prowadził m.in. następujące wykłady: „Bankowość”, „Finanse”, „Finanse wybranych krajów socjalistycznych”, „Instytucje finansowe w kapitalizmie”, „Finanse organizacji gospodarczych”, „Finanse przedsiębiorstw”. Był promotorem sześciu prac doktorskich.
W l. siedemdziesiątych i osiemdziesiątych S. zajmował się szczególnie problematyką podejmowanych reform systemu ekonomiczno-finansowego w krajach o gospodarce centralnie kierowanej, zwłaszcza w świetle doświadczeń węgierskich i jugosłowiańskich. Pokłosiem dociekań S-a były liczne artykuły i rozprawy zamieszczane w periodykach naukowych: „Bank i Kredyt” (1970 nr 4, 1971 nr 8, 1973 nr 3), „Finanse” (1984 nr 10), „Folia Oeconomica Cracoviensia” (T. 10: 1971, T. 28: 1985, T. 29: 1985), „Problemy Ekonomiczne” (1982 nr 2, 1983 nr 3), „Sprawy Międzynarodowe” (1975 nr 12), „Studia Historyczne” (R.30: 1987 nr 4), „Zeszyty Naukowe Akad. Ekon. w Krakowie” (1978 z. 102, 1983 z. 168, 1989 z. 293, 1991 z. 347) oraz w wiedeńskim „Oesterreichisches Bank Archiv” (1984 nr 11, 12). Ten kierunek zainteresowań naukowych i dydaktycznych S-a znalazł syntetyczne ujęcie w skrypcie o charakterze podręcznikowym pt. Finanse przedsiębiorstw przemysłowych (Kr. 1983, Wyd. 2, Kr. 1987), a przede wszystkim w pracy Systemy ekonomiczne przedsiębiorstw wybranych krajów socjalistycznych oraz elementy analizy porównawczej (Kr. 1986).
S. wykonywał także (w l. 1972, 1975 i 1979) ekspertyzy zlecane przez Komisję Opracowania Problemu Odszkodowań Niemieckich, będącą agendą Min. Sprawiedliwości. Był członkiem od r. 1980 Komisji Ekonomicznej Oddziału PAN w Krakowie i Polskiego Tow. Ekonomicznego. W l. 1989–93 brał udział w tworzeniu nowych programów studiów, wdrażaniu nowych przedmiotów nauczania. Opublikował wówczas pracę Elementy gospodarki pieniężnej przedsiębiorstwa (Kr. 1991) oraz Zarys historii polskiej spółdzielczości kredytowej (Kr. 1992). W czasie swojej działalności dydaktycznej S. był czynny w studenckim ruchu naukowym i w Kole Naukowym Finansów. Trzykrotnie był nagradzany przez ministra edukacji narodowej (1976, 1989, 1990) i trzykrotnie przez rektora AE (1988, 1989, 1990). Zmarł 12 I 1993 w Jaworznie, pochowany został w Szczakowej. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem KEN.
W r. 1996 AE w Krakowie wydała poświęcony pamięci S-a „Zeszyt Naukowy” nr 478.
Z małżeństwa (od r. 1951) z Janiną z domu Kasperczyk (ur. 1923) S. dzieci nie miał.
Fot. w: Mater. Red. PSB; „Dzien. Pol.” 1993 nr 10, 22; – Arch. AE w Kr.; Akta osobowe S-a, k–18 2564/94; Arch. UJ: WP III 88, 92, 95, 98.
Stanisław Owsiak