Siemiradzki Franciszek Sylwester Jerzy (1870–1948), inżynier elektryk, pedagog. Ur. 12 I w Nowogródku, był synem Franciszka i Zofii z Szalewiczów, młodszym bratem Tomasza (zob.), krewnym Henryka (zob).
Po ukończeniu gimnazjum w Kielcach S. rozpoczął w r. 1890 studia na wydz. fizyczno-matematycznym uniwersytetu w Moskwie, ale po dwóch semestrach przeniósł się do tamtejszej Wyższej Szkoły Technicznej, gdzie specjalizował się w elektrotechnice i uzyskał dyplom inżyniera mechanika (31 V 1897). Po studiach pracował jako kontroler-mechanik służby ruchu i telegrafów w Zarządzie Kolei Mikołajewskiej, a następnie od r. 1899 jako główny elektryk Cesarskiego Michajłowskiego Teatru w Petersburgu. W l. 1902–17 był pracownikiem Głównego Zarządu Kolei Min. Dróg i Komunikacji, początkowo starszym pomocnikiem w Wydz. Technicznym, od r. 1908 specjalistą w zakresie kierownictwa robót i doradztwa technicznego budownictwa dróg kolejowych; w tym charakterze nadzorował od listopada 1909 budowę Południowych Kolei Żelaznych. Równocześnie w l. 1908–16 był wykładowcą Wydz. Budowlanego Żeńskiego Instytutu Politechnicznego w Petersburgu. W l. 1917–21 kierował Fabryką Prochu i Materiałów Wybuchowych w Szlisselburgu.
Po powrocie do Polski przez kilka miesięcy r. 1922 S. był nauczycielem Państwowej Szkoły Budowy Maszyn im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie, a od lipca t.r. wizytatorem szkół zawodowych w Min. WRiOP. Dn. 1 I 1924 został dyrektorem i organizatorem Państwowej Szkoły Przemysłowej w Bydgoszczy. Początkowo powołał dwa wydziały: Chemiczno-Cukrowniczy i Młynarski (połączone później w Wydz. Przemysłów Rolnych), a następnie funkcjonujące na prawach wydziałów Szkoły: Grafiki Przemysłowej i Rzemieślniczo-Przemysłową. Postawił na dobrym poziomie pracę dydaktyczno-wychowawczą i zadbał o dobre wyposażenie szkoły: uruchomił jedenaście sal wykładowych, biblioteki – profesorską i uczniowską, warsztaty i pracownie oraz szkolną drukarnię, co było wyjątkiem w skali kraju. Organizował kursy zawodowe, m.in. we współpracy z Bydgoskim Tow. Kursów Technicznych, którego był współzałożycielem, szkolenie dla rzemieślników w zakresie rysunku technicznego. W r. 1926 był współorganizatorem Cywilnej Szkoły Mechaników Lotniczych, której nauczanie odbywało się w Szkole Przemysłowej, a zajęcia praktyczne na bydgoskim lotnisku. W r. 1936 szkoła została przekształcona w Gimnazjum Mechaniczne. Przez dwanaście lat S. był członkiem Rady Miejskiej Bydgoszczy z ramienia Narodowego Bloku Gospodarczego oraz przez pięć lat radcą bydgoskiej Izby Przemysłowo-Handlowej. Był współzałożycielem i pierwszym prezesem (1922–33) powstałego w r. 1921 Stowarzyszenia Techników Polskich w Bydgoszczy, członkiem zarządu Tow. Handlu Morskiego i Techniki Portowej w Gdyni, a także współpracował z bydgoskimi ogniwami Ligi Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej oraz Polskiego Czerwonego Krzyża.
Po okupacji niemieckiej, którą spędził w Brdowie pod Kołem, S. powrócił do Bydgoszczy w kwietniu 1945 i objął swoje stanowisko w reaktywowanej Szkole Przemysłowej. Wkrótce potem została ona przekształcona w Państwowe Średnie Szkoły Przemysłowe, w skład których wchodziły Gimnazja: Mechaniczne, Elektryczne i Chemiczne, potem także Miernicze i Budowlane. Zmarł 22 I 1948 w Bydgoszczy i pochowany został na cmentarzu Starofarnym przy ul. Grunwaldzkiej. Był odznaczony m.in. Orderami św. Anny III i II kl. (1906, 1915), św. Stanisława III i II kl. (1904, 1910), Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości (1930), Złotym Krzyżem Zasługi (1930).
W małżeństwie zawartym w r. 1897 z Teofilą Joanną z Przygodzkich miał S. dwoje dzieci: syna Franciszka Adama (ur. 1899), który w wieku młodzieńczym zmarł na gruźlicę, i córkę Mieczysławę.
Bydgoski słownik biograficzny, Bydgoszcz 1995 II (fot.); Słownik polskich towarzystw naukowych, Wr. 1990 II cz. 1; Zagórowski, Spis nauczycieli; – Bydgoszcz w latach 1920–1970, Bydgoszcz 1972 s. 190; Danielewicz J., Figurska L., Bydgoskie szkolnictwo zawodowe w latach 1920–1939, „Kron. Bydgoska” T. 7: 1986 s. 144, 149, 152, 181; Historia elektryki polskiej, W. 1976 I; Kultura bydgoska 1945–1984, Bydgoszcz 1984 s. 120; Mrozek Z., Stowarzyszenie Techników Polskich w Bydgoszczy, „Kalendarz Bydgoski na rok 1982” s. 102; tenże, Z dziejów towarzystw kulturalno-oświatowych, artystycznych i naukowych Bydgoszczy w okresie międzywojennym, „Kron. Bydgoska” T. 6: 1982 s. 143; Szota W., Portret pedagoga, „Gaz. Pomorska” 1987 nr 296 s. 5 (fot.); – Książka adresowa miasta Bydgoszczy na rok 1933, s. 279; „Ziemia Pomorska” 1948 nr 23, 24, 25 (nekrologi); – Mater. Red. PSB: Informacje biograficzne Jerzego Kubiatowskiego.
Stanisław Tadeusz Sroka