Słoniewska (Denis-Słoniewska) Franciszka (1907–1992), śpiewaczka. Ur. 4 I w Borysławiu. Była córką Michała Denisa, rzemieślnika zatrudnionego w przemyśle naftowym, i Marii.
W wieku 14 lat zaczęła występować w Tow. Śpiewaczym «Bojan» w Borysławiu. Jej wybitne zdolności dostrzegł kierownik wędrownego teatru ukraińskiego Józef Stadnik, który zaangażował ją (1926) do swego zespołu. Później, korzystając z zaproszenia dyrektora Opery Stefana Zaremby, śpiewała w operowym chórze na scenie Teatru Wielkiego we Lwowie. U niego też rozpoczęła naukę śpiewu. Wkrótce została przyjęta do Konserwatorium Lwowskiego na studia (bezpłatne) w klasie śpiewu Romana Lubienieckiego. W r. 1930 wyszła za mąż za Jana Słoniewskiego, perkusistę operowej orkiestry lwowskiej. Gdy Opera po dłuższej przerwie podjęła znowu działalność, zaczęto jej powierzać epizodyczne partie solowe w: „Fauście” Ch. Gounoda (Marta), „Cyruliku sewilskim” G. Rossiniego (Marcelina), „Damie pikowej” P. Czajkowskiego (Guwernantka). W r. 1938 S. wygrała Ogólnopolski Konkurs Stypendystów Min. WRiOP i odtąd śpiewała solowe partie m. in. w oratoriach oraz w IX Symfonii L. van Beethovena. Konserwatorium lwowskie ukończyła ze złotym medalem z odznaczeniem, odtwarzając 22 VI 1939 tytułową rolę w dyplomowym przedstawieniu „Carmen” G. Bizeta. W latach drugiej wojny światowej przebywała we Lwowie, występując w Operze.
W r. 1945 S. wyjechała z Teatrem Polskim do Katowic. Zaangażowana została do zespołu Opery Śląskiej, organizowanego przez Adama Didura. Na scenie tej podziwiana była w pierwszoplanowych partiach mezzosopranowych, zwłaszcza jako Carmen (najlepsza jej rola), Amneris w „Aidzie” G. Verdiego i Suzuki w „Madama Butterfly” G. Pucciniego, a w r. 1948 występowała przez jeden sezon w Operze Poznańskiej. W r.n. przeniosła się na stałe do Warszawy; przez 19 lat była solistką Opery Warszawskiej aż do przejścia na emeryturę w r. 1969. Na deskach sceny warszawskiej była podziwiana przede wszystkim w rolach: Wdowy w „Goplanie” Władysława Żeleńskiego, Ortrudy w „Lohengrinie” R. Wagnera, Herodiady w „Salome” R. Straussa oraz Azuceny w „Trubadurze” Verdiego (1959). Znawcy zwracali uwagę na wspaniałą, ciemną barwę głosu S-iej, jego rozległą skalę i niepospolitą moc brzmienia połączoną z siłą ekspresji. Nie zachowały się żadne nagrania płytowe z jej występów. Po r. 1945 nie występowała za granicą, bowiem ówczesne trudności natury polityczno-formalnej (kłopoty związane z otrzymaniem paszportu, ograniczony czas ważności wizy) uniemożliwiły jej rozpoczęcie międzynarodowej kariery. Zmarła 4 V 1992 w Warszawie, pochowana została 7 V w rodzinnym grobowcu na cmentarzu na Powązkach.
Z małżeństwa z Janem Słoniewskim dzieci nie miała.
Kański J., Mistrzowie sceny operowej, Kr. 1998; – „Ruch Muzyczn.” 1988 nr 8; „Życie Warszawy” 1992 nr 140 (W. Gołobów).
Józef Kański