Biernacki Gabrjel Józef Alojzy (1774–1834), generał brygady. Ur. 18 III w Kołdowie, w pow. kaliskim, był synem Kazimierza. Otrzymał staranne wykształcenie. Od wczesnej młodości wszedł do wojska polskiego. Jako towarzysz II wielkopolskiej brygady kawalerji narodowej (od 1 III 1789) brał udział w wojnie 1792, oraz w insurekcji kościuszkowskiej, uczestniczył w obronie oblężonej Warszawy. Po upadku powstania opuścił szeregi, przez Getyngę udał się do Włoch i już w lutym 1797 r. występował w legjonach włoskich jako por.-adjutant 4. bataljonu legji włoskiej. Przeniesiony do sztabu 10 IV 1797 i awansowany na kapitana, należał do szeregu zaufanych oficerów gen. Dąbrowskiego. W tym charakterze był wysłany B. razem z mjr. Kazimierzem Konopką do Paryża dla nawiązania kontaktu z Kościuszką i dla uzyskania poparcia ze strony ministra wojny, gen. Bernadotte. Od 15 I 1799 pełnił służbę szefa szwadronu w pułku jazdy legjonów, a przeniesiony 20 XI 1800 do piechoty jako szef bataljonu, dowodził 7. bataljonem legji. Wziął udział we wszystkich ważniejszych bitwach na ziemi włoskiej, dn. 5 VII został ranny nad Mincio. 18 VIII 1802 wziął B. dymisję i powrócił do kraju, gdzie wstąpił w związki małżeńskie z Katarzyną Stokowską. Do szeregów wojska polskiego powrócił z chwilą wkroczenia armji francuskiej do Wielkopolski. Był jednym z głównych organizatorów wystąpień powstańczych w Kaliszu w listopadzie 1806, następnie, użyty przez Dąbrowskiego w charakterze organizatora 5 p. p. (pierwszego legji kaliskiej), dowodził nim aż do czasu nominacji na to stanowisko Walentego Skórzewskiego. Brał udział w l. 1806–7 w kampanji pruskiej, w oblężeniu Grudziądza i Gdańska. Wskutek starć z gen. Zajączkiem, szefem sztabu II legji Kosseckim i pułk. Skórzewskim opuścił B. II legję i został mianowany 20 IV 1807 majorem 6. pułku jazdy. Przy reorganizacji wojska w końcu 1807 otrzymał 3 listopada dymisję i powrócił na rolę. Wyrwały go stamtąd wypadki 1809 r. Mianowany pułkownikiem (16 IV 1809) i organizatorem siły zbrojnej w departamencie kaliskim, zorganizował obronę rzeki Warty i wstrzymał na tej linji luźne oddziałki wojska austrjackiego. W czasie kampanji austrjackiej 1809 r. uczestniczył w działaniach korpusu gen. Dąbrowskiego jako dowódca grupy. Za akcję w kampanji 1809 został B. ozdobiony krzyżem kawalerskim orderu wojskowego polskiego. Po wojnie zwolniony z wojska, osiadł w majątku Naramsice pod Wieluniem. W r. 1811 powołany na stanowisko dowódcy i organizatora gwardji narodowej, czynnej w departamencie kaliskim, zorganizował ją w sile bataljonu. Był to jeden z najlepszych oddziałów tej formacji obywatelsko-wojskowcj. W r. 1812 został B. obrany posłem na sejm. Po rozwiązaniu gwardji narodowej czynnej i wcieleniu jej do wojska regularnego był początkowo mianowany komendantem placu w Piotrkowie, a następnie przeniesiony do Torunia, gdzie jako komendant placu (od 8 VII 1812) przetrwał cały okres kampanji 1812 r. W związku z ogłoszeniem pospolitego ruszenia pod koniec 1812 był dowódcą tej formacji w departamencie kaliskim. Dowodząc kawalerją pospolitego ruszenia w potyczce pod Stawiszynem 13 lutego 1813, ranny kilkakrotnie, dostał się wówczas do niewoli rosyjskiej. Po powrocie wojsk polskich z Francji był w r. 1814 wysyłany przez Dąbrowskiego do Berlina w związku z pertraktacjami wiedeńskiego kongresu. Przy reorganizacji wojska otrzymał 28 października 1816 dymisję i osiadł w Kaliskiem. W l. 1818 i 1820 obierany posłem na sejm, należał B. do stronnictwa tzw. »Kaliszan« i był w gronie zaufanych Wincentego Niemojowskiego. Od 1820 do 1830 zajmował stanowisko prezesa Ziemstwa Kredytowego w Kaliszu. Należał do organizatorów wybuchu powstania listopadowego w Kaliskiem, a następnie został mianowany organizatorem siły zbrojnej w tem województwie. Mianowany generałem brygady, był czynnym przy organizowaniu pułków piechoty i jazdy, gwardji narodowej, pospolitego ruszenia i uzupełnień dla armji. Pod koniec powstania wycofał się z Kalisza, ale wobec upadku powstania poddał się Rosjanom pod Częstochową. Po upadku powstania osiadł w Klonowie i nadal pełnił obowiązki prezesa Ziemstwa Kredytowego w Kaliszu. W czasie partyzantki Zaliwskiego udzielił pomocy i schronienia jednemu z przewódców, Antoniemu Winnickiemu, za co uwięziony w twierdzy Zamościu, zmarł tamże 1834 r.

Askenazy, Napoleon a Polska, W. 1919; Kukiel M., Dzieje wojska polskiego w dobie napoleońskiej, W. 1918, I; Barzykowski Stan., Historja powstania listopadowego, P. 1885; Staszewski, Kaliski wysiłek zbrojny 1806–1813, Kalisz 1931; tenże, Organizacja siły zbrojnej i działania wojenne w województwie kaliskiem 1831 r., »Roczniki histor.«, VI, P. 1930; tenże, Generał Józef Biernacki, oraz Pamiętnik Józefa B., »Roczniki hist.« XI, P. 1935 i odb. P. 1936. – Archiwum Akt Dawnych w W.: Komisja Rządowa Wojny 3062, Komisja śledcza 10; B. Narodowa w W.: coll. aut. 210 (Korespondencja Dąbrowskiego). Zbiory raperswilskie w Centralnej B. Wojskowej w W.: rkp. 4.

Janusz Staszewski