Sieroń Gerard Stanisław (1927–1992), lekarz ginekolog, położnik, profesor Śląskiej Akad. Med. w Katowicach. Ur. 26 V w Kończycach (obecnie dzielnica Zabrza), był najstarszym z dziewięciorga dzieci Alfonsa, górnika, uczestnika powstań śląskich, i Gertrudy z Opielów.
W czasie drugiej wojny światowej S. pracował w l. 1941–5 jako robotnik w hucie szkła w Zabrzu (wówczas Hindenburg). Po wojnie rozpoczął w r. 1945 naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Wirku (obecnie dzielnica Rudy Śląskiej), świadectwo dojrzałości uzyskał w Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Zabrzu w r. 1948. Równocześnie bowiem, przejąwszy po śmierci rodziców obowiązek utrzymania rodzeństwa, pracował w l. 1946–9 na nocnej zmianie jako górnik-ładowacz dołowy w kopalni «Makoszowy» w Zabrzu. Studia medyczne odbył w Śląskiej Akademii Medycznej (ŚAM), dyplom lekarza medycyny uzyskał 6 X 1953. Już podczas studiów został laborantem (1950–1), następnie asystentem (1952–3) w Zakładzie Fizjologii u Bronisława Zawadzkiego. Dn. 1 IX 1953 przeniósł się do I Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych ŚAM w Zabrzu, gdzie został starszym asystentem (1953) i adiunktem (1964), a także w r. 1958 był współzałożycielem, wraz z prof. Mieczysławem Głowińskim, pierwszego na Górnym Śląsku Oddziału Ciąży Powikłanej. W r. 1956 zdobył specjalizację pierwszego, a w dwa lata później – drugiego stopnia w zakresie ginekologii i położnictwa. Dn. 25 X 1961 uzyskał w ŚAM doktorat na podstawie dysertacji Próby regulacji poziomu żelaza w surowicy krwi za pomocą pochodnych fenotiazyny w przypadkach zagrażających poronień („Ginekologia Pol.” T. 34: 1963 nr 5) napisanej pod kierunkiem Wojciecha Starzewskiego. Habilitował się 22 XI 1972 na podstawie rozprawy Badania nad wydalaniem niektórych hormonów i stanem morfochemicznym jajników u kobiet z mięśniakami macicy (tamże T. 43: 1972 nr 4). Dn. 1 IX 1974 został zastępcą kierownika i współorganizatorem nowo powstałej III Katedry i II Kliniki Położnictwa i Ginekologii ŚAM w Katowicach-Ligocie, w r. 1976 został docentem. W l. 1983–7 pracował dodatkowo w Zakładzie Pielęgniarstwa Klinicznego na Wydz. Pielęgniarstwa SAM i był w l. 1982–90 członkiem Rady tego Wydziału, a także promotorem kilku prac doktorskich lekarzy i magisterskich pielęgniarek. W l. 1970–6 jako opiekun V roku studentów medycyny i Koła Naukowego Studenckiego Tow. Naukowego przy ŚAM uczestniczył w letnich studenckich obozach naukowych. Pod jego kierunkiem kilkunastu lekarzy uzyskało specjalizację pierwszego i drugiego stopnia z ginekologii i położnictwa. Tytuł profesora nadzwycz. otrzymał w r. 1990.
S., jako jeden z pierwszych w Polsce, zastosował pochodne fenotiazyny w klinice patologii ciąży, w klinice ciąży i połogu wprowadził leczenie glikokortykoidami zapobiegającymi niewydolności oddechowej u wcześniaków, co znacznie zmniejszyło śmiertelność noworodków; stwierdził też dużą wartość kliniczną stosowania kobaltu u kobiet z zagrażającym poronieniem. Opublikował sam i wspólnie ze współpracownikami ponad 60 artykułów w czasopismach polskich i zagranicznych; dotyczyły one m. in. mechanizmów krzepliwości krwi podczas ciąży, porodu i połogu, diagnostyki i leczenia ciąży wysokiego ryzyka, etiopatogenezy mięśniaków macicy oraz wpływu pracy zawodowej kobiet na przebieg ciąży i statykę narządu rodnego, np. Histologische und histochemische Veränderungen in den Plazentazotten nach Kobaltverabreichung („Zentralblatt für Gynäkologie” Bd. 88: 1966 Nr 34, po angielsku w „Acta Medica Polona” T. 13: 1972 nr 13), Badania cytochemiczne jajników u kobiet chorych na mięśniaki macicy („Ginekologia Pol.” T. 43: 1972 nr 8), Ocena stanu noworodków urodzonych przez cięcie cesarskie (tamże T. 49: 1978 nr 12), czy Zaburzenia statyki narządu rodnego w materiale badań profilaktycznych kobiet zatrudnionych w przemyśle węglowym („Wiad. Lek.” T. 24: 1971 nr 1). W maju 1975 był przewodniczącym Symposium on Gonadotropins and Gn-RH in Modern Therapy, zorganizowanego w Katowicach. Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał 11 indywidualnych nagród rektora ŚAM, w r. 1964 był także laureatem nagrody zespołowej I stopnia ministra zdrowia i opieki społecznej. Cały czas działalność naukową łączył z praktyką lekarską: pracował od r. 1953 do końca życia w Poradni dla Kobiet w Przychodni Rejonowej nr 11 w Zabrzu-Kończycach, której zarazem był kierownikiem.
S. należał do kilku towarzystw lekarskich; w katowickim oddziale Polskiego Tow. Ginekologicznego był członkiem zarządu (1962–4), skarbnikiem (1964–75) i zastępcą przewodniczącego zarządu (1976–85). W l. 1973–9 przewodniczył Tow. Planowania Rodziny w Zabrzu. Zmarł 4 X 1992 w Katowicach i pochowany został na cmentarzu przy kościele św. Józefa w Zabrzu. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Złotym Krzyżem Zasługi (1976) oraz Srebrną (1973) i Złotą (1983) Odznaką «Zasłużonemu w rozwoju woj. katowickiego».
W małżeństwie zawartym w r. 1951 z Małgorzatą z Noglików miał S. dwie córki, lekarzy medycyny: Bogusławę, zamężną Rokicką, i Halinę, zamężną Walków.
Bibliografia publikacji pracowników Śląskiej Akademii Medycznej za l. 1948–1989, Kat. 1978 92; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1962, W. 1963 s. 261; toż 1973, W. 1975 s. 1079; Kto jest kim w polskiej medycynie, W. 1987; Słownik medycyny i farmacji Górnego Śląska, Kat. 1995 II (fot.); Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964 s. 311; Woźniewski Z., Polski almanach medyczny na rok 1956, W. 1957 s. 307; – Dziesięciolecie Śląskiej Akademii Medycznej, Zabrze 1958 s. 274; Pisarski T., Obara M., Waszyński E., Szkoły i twórcy współczesnej ginekologii polskiej, P. 1991 s. 108–10 (fot.); Śląska Akademia Medyczna im. Ludwika Waryńskiego 1948–1973, Kat. 1973; Śląska Akademia Medyczna im. Ludwika Waryńskiego 1948–1978, Kat. 1978 s. 54, 66, 68, 91; – „Annales Academiae Medicae Silesiensis” Vol. 27: 1994 s. 218–19 (wspomnienie pośmiertne); „Dzien. Zachodni” 1992 nr 196, 197, 205 (nekrologi); Arch. Zakładowe ŚAM w Kat.: Teczka osobowa.
Krzysztof Brożek