Rupp Gustaw (1888–1978), współtwórca polskiego przemysłu dźwigowego. Ur. 7 VI w Warszawie, był synem Feliksa (zm. 1895), stolarza, i Emilii z Kenigów.
R. ukończył tylko 6 klas gimnazjalnych, gdyż już pod koniec r. 1904 podjął pracę w warszawskiej fabryce «Ursus» by pomóc w utrzymaniu czworga rodzeństwa. Od r. 1905 działał w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), co spowodowało jego aresztowanie 9 II 1907 i na mocy rozporządzenia generała-gubernatora warszawskiego (G. A. Skałona) z 22 III t. r. wydalenie go z granic państwa rosyjskiego. Pracował jako ślusarz kolejno: w Trzebini (listopad 1907 – kwiecień 1908), w fabryce armatur w Morawskiej Ostrawie, w hucie «Vitkovice» w Witkowicach (kwiecień–sierpień 1908) i wreszcie jako monter w fabryce «Dierli-Weizer» w Grazu.
W listopadzie 1908 powrócił R. do Warszawy, do fabryki «Ursus», gdzie jako monter pracował do grudnia 1913. W tym czasie wielokrotnie wyjeżdżał do Rosji. Prowadził tam montaż silników spalinowych i stacji kompresorowych (produkcji «Ursusa») na tzw. gaz ssany. Były to pierwsze poważniejsze próby wprowadzenia trakcji spalinowej na niektórych liniach kolejowych Rosji. W okresie od stycznia do maja 1914 przebywał na praktyce w produkujących dźwigi zakładach «Stigler» w Mediolanie. Po powrocie do Warszawy objął w r. 1914 kierownictwo montażu w warszawskim przedstawicielstwie tych zakładów – firmie «Franciszek Ksawery Dobrowolski» (przy ul. Pięknej) i sprawował je do r. 1939. Praktyka w zakładach «Stiglera» związała R-a z przemysłem dźwigowym na 50 lat i ten dział przemysłu stał się głównym przedmiotem jego zainteresowania.
W r. 1935 był R. współzałożycielem spółki «Fabryka Dźwigów Elektrycznych S-ka z o. o.» jako przedstawicielstwa firmy Stiglera. Biura mieściły się w Domu Technika przy ul. Czackiego 3/5, a warsztaty przy ul. Złotej 72. R. był udziałowcem spółki i jej zarządu oraz kierownikiem technicznym (niezależnie od funkcji pełnionych w firmie «F. K. Dobrowolski»). Po drugiej wojnie światowej R. w gronie byłych wspólników zawiązał nową spółkę o nazwie Wytwórnia Dźwigów Elektrycznych «Elektrodźwig» z siedzibą w Warszawie przy ul. Książęcej 15. W nowym przedsiębiorstwie był udziałowcem spółki, jej kierownikiem technicznym. W lipcu 1950 firma «Elektrodźwig» przejęta została pod zarząd państwowy, tworząc podstawy późniejszego Kombinatu Dźwigów Osobowych «ZREMB». W nowym zakładzie R. objął stanowisko kierownika działu głównego technologa i pozostał na nim do przejścia na emeryturę z dn. 31 XII 1964. Zasługą R-a było zebranie rozproszonego przez wojnę personelu przedwojennych zakładów i wyszkolenie nowych kadr. W ten sposób przemysł państwowy w r. 1950 otrzymał ok. 100 specjalistów z poważną praktyką w dziedzinie dźwigów elektrycznych. Jako byłego współwłaściciela firmy prywatnej, traktowano go przez dłuższy czas w nowym przedsiębiorstwie podejrzliwie, a jego system pracy oceniano krytycznie. Po przejściu na emeryturę R. pracował jeszcze do 31 X 1973 w przemyśle dźwigowym w charakterze doradcy i konsultanta.
W r. 1957 ukazała się książka R-a pt.: Montaż i eksploatacja elektrycznych wyciągów pionowych (W.), będąca przez wiele lat podstawowym podręcznikiem w tym zakresie. R. był współautorem dwóch norm państwowych odnoszących się do dźwigów osobowych: PN-R600 oraz PN-M/06500, autorem kilku wniosków racjonalizatorskich, m. in.: Dz-1/nr ew. 12/54, a także licznych udoskonaleń wprowadzanych bezpośrednio do produkcji w podległych firmach. Wielokrotnie prowadził szkolenie pracowników. Uczestniczył w sporządzaniu projektu nowych państwowych zakładów dźwigów osobowych przy ul. Bema 65 w Warszawie. Pomimo braku właściwego wykształcenia formalnego, w dokumentach Zakładu Urządzeń Dźwigów (od końca 1960 r.) tytułowano go inżynierem. R. zmarł 19 VI 1978 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1959).
R. był dwukrotnie żonaty: pierwszy raz z Julią ze Śniegockich (zm. 1944), drugi (od r. 1956) z Anielą z Karwowskich, 1. v. Gozdan. Z pierwszego małżeństwa R. miał dwóch synów: Witolda (zm. 1975), inżyniera mieszkającego i pracującego w Wielkiej Brytanii, oraz Andrzeja, inżyniera pracującego w Zrzeszeniu «ZREMB».
Zakład Urządzeń Dźwigowych 1949–1969, W. 1969; – Rocznik polskiego przemysłu i handlu, W. 1938 poz. nr 1716; – „Tyg. Powsz.” 1978 nr 38; „Życie Warszawy” 1978 nr 145; – Kombinat Dźwigów Osobowych «ZREMB» w W.: Akta personalne nr 1663, w tym odpis sporządzony 22 V 1937 w AGAD z akt Kancelarii Generał-Gubernatora Warszawskiego (vol. 106741) dotyczących przynależności do PPS i wydalenia R-a z granic Cesarstwa Rosyjskiego.
Lech Królikowski