Stefańska z Szarkowskich Halina, krypt. H.S. (1912–1974), pielęgniarka.
Ur. 11 VI w Warszawie, była córką Franciszka Szarkowskiego, urzędnika, i Eweliny z Kruszewskich.
W r. 1921 rodzina zamieszkała w Kaliszu, gdzie Halina uczyła się w gimnazjum ogólnokształcącym i zdała maturę w r. 1929. T.r. rozpoczęła studia na Wydz. Humanistycznym Uniw. Warsz., ale ze względu na chorobę matki musiała je po roku przerwać. Od r. 1932 kształciła się w Szkole Pielęgniarstwa PCK w Warszawie przy ul. Szpitalnej 6, którą ukończyła w r. 1935 z dyplomem pielęgniarki. T.r. podjęła pracę w nowo powstającej dziedzinie – pielęgniarstwie społecznym – w Ośrodku Zdrowia i Opieki Społecznej m. Warszawy. W l. 1943–9 nie pracowała zawodowo, zajmowała się wychowaniem syna i sprawami rodzinnymi. Do pracy wróciła w r. 1949 jako pielęgniarka w Ośrodku Zdrowia w Warszawie przy ul. Grochowskiej. Równocześnie prowadziła wykłady z zakresu organizacji pracy pielęgniarek w lecznictwie otwartym dla słuchaczek Szkoły Pielęgniarstwa Nr 1, mieszczącej się przy Szpitalu Miejskim na Pradze. W marcu 1950 została kierownikiem szkolenia teoretycznego w Szkole Pielęgniarstwa Nr 1. We wrześniu 1953 podjęła pracę w Zarządzie Głównym (ZG) PCK na stanowisku kierownika Działu Szkolenia Pielęgniarek. Dn. 2 IX 1963 została kierownikiem Działu Oświaty Zdrowotnej PCK.
S. zajmowała się również pracą społeczną. W r. 1957 była jedną z członkiń założycielek stow. zawodowego Polskiego Tow. Pielęgniarskiego (PTP). Na I Zjeździe Krajowym (1957) została wybrana na przewodniczącą ZG PTP, a w drugiej kadencji (1961) na wiceprzewodniczącą. Uczestniczyła w XI Kongresie Międzynarodowej Rady Pielęgniarek (26 V – 3 VI 1957) w Rzymie. Od marca 1957 była redaktorem naczelnym czasopisma zawodowego „Pielęgniarka Polska”; po jego połączeniu w listopadzie 1958 z pismem „Położna” w czasopismo „Pielęgniarka i Położna” pełniła nadal tę funkcję do sierpnia 1964. W pismach tych, a także w tygodnikach „Służba Zdrowia” i „Zdrowie”, opublikowała 102 artykuły. Pisała głównie o sprawach zawodowych pielęgniarek (o warunkach pracy i szkoleniu), organizacji służby pielęgniarskiej za granicą oraz opiece nad chorymi. Wydała podręcznik dla pielęgniarek pt. Szkoła matek (W. 1957) oraz książkę Opieka nad chorym w domu (W. 1958, 1961, 1968). Była współredaktorem obszernej książki „Wspomnienia pielęgniarek” (W. 1962). Skierowana przez Światową Organizację Zdrowia jako pierwsza pielęgniarka z Polski do pracy za granicą odeszła 31 VIII 1964 z ZG PCK i objęła stanowisko eksperta w Tunisie. Do jej zadań należało ustalenie założeń i opracowanie programu kształcenia nauczycieli dla szkół pielęgniarstwa i położnych oraz zorganizowanie pierwszego ośrodka, a także opiniowanie kandydatów przedstawionych przez Min. Zdrowia Tunezji. Po uruchomieniu ośrodka zajmowała się organizacją kształcenia, wykładała metodykę nauczania teorii pielęgniarstwa i zajęć praktycznych, oceniała próbne lekcje, wizytowała praktyki, udzielała konsultacji, planowała i organizowała egzaminy dyplomowe. Była doradcą tunezyjskiego Min. Zdrowia w sprawach szkolenia pielęgniarzy i pomocy pielęgniarskich. Zakończyła pracę w r. 1970 i wyjechała do syna do Filadelfii w USA, gdzie pracowała dorywczo jako prywatna pielęgniarka w szpitalu. Do kraju już nie wróciła. Zmarła 30 IV 1974 w Filadelfii. Była odznaczona m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Odznaką za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia.
W małżeństwie zawartym 31 VII 1935 ze Stefańskim miała S. syna Andrzeja (ur. 1938).
Encyklopedia pielęgniarstwa, W. 1976; Polska bibliografia pielęgniarska za l. 1945–65, L. 1975; – Jezierska M. B., Praca polskich pielęgniarek w Światowej Organizacji Zdrowia, W. 1991 (mszp. w Centrum Metodycznym Doskonalenia Nauczycieli Średniego Szkolnictwa Med. w W.); – Nekrologi z r. 1974: „Służba Zdrowia” nr 19, „Tyg. Powsz.” nr 25; – PTP w W.: Życiorys S-iej i inne dok.
Barbara Dobrowolska