Jamonttówna Helena, pseud. Hela Warzycka (1914–1944), Ur. 22 V w Warszawie, była córką Janusza, sędziego Sądu Najwyższego, profesora prawa karnego na Wolnej Wszechnicy Polskiej, potem na uniw. w Łodzi, i Róży z de Latourów. W r. 1932 skończyła J. Gimnazjum Humanistyczne C. Plater i wstąpiła na Wydział Prawa Uniw. Warsz. W r. 1936 otrzymała magisterium prawa i zapisała się na Wydział Humanistyczny, sekcję filozofii i psychologii: studiowała głównie filozofię ścisłą. W życiu akademickim brała czynny udział: w kole prawników, socjologów, Polskiej Macierzy Szkolnej, w katolickiej organizacji Pomoc Bliźniemu («Pom-Bli»). Ideowo związana była z kołami młodzieży nacjonalistycznej. Należała do «Falangi». W czasie okupacji J. była członkiem Konfederacji Narodu, później Armii Krajowej (AK). Na początku 1940 r. w pionie ściśle kobiecym Konfederacji Narodu zorganizowała skuteczną pomoc dla Uwięzionych na Pawiaku i na Szucha. W l. 1942–4 była inicjatorką, współorganizatorką i przewodniczącą Międzyorganizacyjnego Porozumienia Pomocy Więźniom. Organizacja ta wysyłała masowo paczki więźniom Pawiaka, Oświęcimia, Majdanka i do innych więzień i obozów. Miała szeroko rozbudowany wywiad więzienny, opiekowała się zbiegłymi z więzień, ukrywającymi się, wysiedlonymi. J. współpracowała z Delegaturą Rządu, z Patronatem Opieki nad Więźniami i różnymi placówkami opieki społecznej, brała udział w akcji pomocy i ratowania dzieci żydowskich oraz współdziałała bezpośrednio w kilku akcjach odbijania więźniów. Po wybuchu powstania w r. 1944 była J. łączniczką AK w zgrupowaniu płka „Radosława”.

Zginęła 21 VIII 1944 r. na Starówce w czasie pełnienia służby.

Podlewski S., Przemarsz przez piekło, W. 1957; – Bieńkowski W., „Dziś i Jutro” 1946 nr 43/49 z 3 XI; – Arch. Uniw. Warsz.: 1 alb. 39908; – Relacje K. Jamonttowej i W. Bartoszewskiego.

Zofia Dłużewska-Kańska