Płotnicka z Kłeczków Helena, pseud. Hela (1902–1944), łączniczka Batalionów Chłopskich. Ur. 22 X w Gołonogu, w pow. będzińskim, w rodzinie wielodzietnej, była córką Karola Kłeczka, górnika, i Konstancji z domu Gestern, zarabiającej dodatkowo na utrzymanie domu krawiectwem. Szkołę powszechną ukończyła w Brzeszczach, dokąd przenieśli się jej rodzice. Wcześnie zaczęła pomagać matce w gospodarstwie domowym i w szyciu. W szesnastym roku życia została salową w szpitalu w Oświęcimiu, gdzie pracowała przez kilkanaście miesięcy. Wykonywała również roboty murarskie. Należała do Tow. Uniwersytetu Robotniczego. Wyszła za mąż za Kazimierza Płotnickiego, górnika w kopalni w Brzeszczach. W r. 1932 przeprowadziła się wraz z rodziną do własnego nie ukończonego jeszcze domu w Przecieszynie. Po wybuchu wojny polsko-niemieckiej w r. 1939 Płotniccy uszli pod Zamość, potem wrócili do siebie. Po utworzeniu obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu w r. 1940 P. zaczęła pomagać więźniom pracującym poza obozem, podrzucając im paczki żywnościowe. W r. 1941 została członkiem przyobozowego Oddziału Specjalnego Batalionów Chłopskich otrzymując pseud. Hela. P. utrzymywała kontakt z więźniami oświęcimskimi, przekazywała im żywność, lekarstwa i korespondencję oraz odbierała listy i meldunki z obozu. Wiosną 1942 zaaresztowano ją i trzymano przez 6 tygodni w przyobozowym więzieniu w Oświęcimiu. Po wypuszczeniu P. kontynuowała nadal swą działalność. W dn. 19 V 1943 została ponownie aresztowana, na skutek denuncjacji Stanisława Dorosiewicza, przełożonego (kapo) więźniów z grupy (komando) mierników, pracujących przy przeprowadzaniu pomiarów poza obozem, z którymi P. utrzymywała kontakt. Osadzona w bunkrze bloku XI («blok śmierci»), otrzymała nr 65492. Aresztowano również jej córkę Wandę, którą zwolniono po paru tygodniach. Była wielokrotnie torturowana przy przesłuchiwaniu. Uprzedzona przez obozowy podziemny ruch oporu o denuncjacji Dorosiewicza, który niewiele o niej wiedział, nie wydała nikogo. Następnie została przeniesiona do obozu żeńskiego w Brzezince. Przewieziona na przesłuchanie do Katowic, wróciła 20 X t. r. do obozu. Zmarła 17 III 1944 na tyfus plamisty, zwłoki jej spalono w krematorium.
W małżeństwie z Kazimierzem Płotnickim P. miała sześcioro dzieci, w tym: Adama, Kazimierę, Wandę i Stanisławę.
Płaskorzeźba głowy P-iej, wykonana w dowód wdzięczności przez jednego z więźniów na podstawie dostarczonej do obozu fotografii, znajduje się w Państwowym Muzeum Oświęcim-Brzezinka (Blok 24); – Czech D., Kalendarz wydarzeń w obozie koncentracyjnym Oświęcim-Brzezinka, w: „Zeszyty Oświęcimskie” Z. 4 (Kr.) 1960; Banach K., Z dziejów Batalionów Chłopskich, W. 1968; Garliński J., Fighting Auschwitz. The Resistance Movement in the Concentration Camp, London 1975 (fot.); Jaźwiec J., Portret łączniczki, W. 1973 s. 9–13, 15, passim (fot. przed kartą tytułową i po s. 64, 128); Twierdzą nam będzie każdy próg, Oprac. M. Jędrzejec, W. 1968 (fot.); – Jekiełek „Żmija” W., W pobliżu Oświęcimia, W. 1966 s. 9–10, 27, 29–30, 43 (passim, fot.); Matusowa „Kwiatkowska” R., Na partyzancki poszły bój… 1939–1945, W. 1970 (fot.); – „Roczniki Dziej. Ruchu Lud.” 1963 nr 5.
Henryk Korczyk