Kruze Henryk Aleksander (1884–1954), rentgenotechnik. Ur. 23 VIII w Ludwikowie pod Dyneburgiem na Łotwie, był synem urzędnika celnego Aleksandra i Wandy Korzon. Gimnazjum ukończył w Mariampolu na Litwie w r. 1904, po czym studiował elektrotechnikę na politechnikach: w Dreźnie i w Gdańsku, gdzie uzyskał stopień dyplomowanego inżyniera elektryka w r. 1911 i był przez rok asystentem Instytutu Elektrotechnicznego. Następnie do r. 1915 pracował w zakładach firmy Siemens-Halske w Rostowie nad Donem i w Warszawie, a w l. 1915–21 w laboratorium elektromedycznym w biurze tejże firmy w Berlinie. Po powrocie do kraju był kierownikiem warsztatu rentgenowskiego w Centralnej Składnicy Sanitarnej Min. Spraw Wojskowych w Warszawie (1921–2) i kierownikiem oddziału elektromedycznego w Polskich Zakładach Siemens w Warszawie (1922–33). W l. 1937–9 był członkiem podkomisji urządzeń rentgenowskich w Komisji Przepisów Budowy i Ruchu Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). Należał do Centralnej Komisji Słownictwa Elektrycznego SEP dla opracowania odpowiedników polskich działu radiologii do międzynarodowego słownika elektrycznego (wyd. przez Międzynarodową Komisję Elektrotechniczną w Genewie). W l. 1933–44 prowadził własny warsztat i biuro pod firmą «Inż. H. A. Kruze i G. Choroszczak – Technika Radiologiczna i Elektromedyczna», przekształconą w r. 1937 na «Warsztaty Wytwórcze Sprzętu Rentgenowskiego w Warszawie». Po wojnie zamieszkał w Łodzi, gdzie w l. 1945–9 pracował w Państwowych Wytwórniach: Radiotechnicznej oraz Aparatów Rengtenowskich i Elektromedycznych. Po przeniesieniu się do Warszawy pracował jako rzeczoznawca w Biurze Sprzedaży Sprzętu Sanitarnego «Centrosan», a następnie w Centrali Sprzętu Lekarsko-Sanitarnego «Centrosprzęt». K. był od r. 1923 członkiem SEP, w l. 1948–50 członkiem komisji urządzeń elektromedycznych w Centralnej Komisji Normalizacji Elektrycznej SEP oraz podobnej komisji w Polskim Komitecie Normalizacyjnym. Od r. 1924 był K. też członkiem popierającym Polskiego Lekarskiego Tow. Radiologicznego i Fizjoterapeutycznego i członkiem Sekcji Elektromedycznej Rady Zdrowia przy Min. Zdrowia. Brał udział w licznych kongresach naukowych za granicą, głównie w zakresie rentgenotechniki oraz prowadził w tym zakresie odczyty publiczne i wykłady na różnych kursach zawodowych, a także był autorem wielu artykułów, m. in. Rozwój aparatu rentgenowskiego („Przegl. Radiologiczny” 1927 nr 2), Rentgenologia i rentgenotechnika w Polsce; Rozwój, stan obecny i widoki na przyszłość („Przegl. Techn.” 1945 nr 10). K. był też współautorem „Polskiego lekarskiego słownika radiologicznego i światłoleczniczego” (W. 1933, polsko–niemiecko–angielsko–francusko–łacińskiego). Był żonaty z Elmirą z Nachtmanów. Małżeństwo było bezdzietne. K. zmarł w Sulejówku pod Warszawą 24 V 1954 r. i został pochowany w Warszawie na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim przy ul. Młynarskiej.

Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1930 s. 1080; Informator o władzach i organach SEP, W. 1939 s. 77, 145; Spis członków stowarzyszeń należących do Związku Polskich Zrzeszeń Technicznych w Warszawie, W. 1929 s. 123; Spis inżynierów elektryków polskich, W. 1936 s. 29; „Pol. Przegl. Radiologiczny” 1927–1952, T. 7: 1932 (fot.); – Informacje Władysława Sieradzkiego.

Jerzy Kubiatowski