Ciemięga Henryk (1878–1932), krzewiciel polskości i poeta ludowy na Górnym Śląsku, ur. 19 I w Siemianowicach jako syn maszynisty Walentego C. i Eufemii Włok. Rodzice pochodzili z pogranicza polsko-morawskiego w pow. raciborskim, ojciec z Kornicy, matka z Piotrowic. Ojciec, znalazłszy zatrudnienie w Zawierciu, uczestniczył w r. 1863 w powstaniu, a potem okrężną drogą przez Kaukaz wrócił na Górny Śląsk, ożenił się w stronach rodzinnych, i przepracowawszy jakiś czas w Raciborzu, osiadł ostatecznie w Siemianowicach. Dzieci było dziewięcioro, czworo umarło w niemowlęctwie, Henryk był piątym z kolei. Wychowany w domu nie tylko pobożnie, ale także w duchu narodowym, z zamiłowaniem wczytywał się w historię Polski. Za dobre piśmienne wypracowanie polskie otrzymał w r. 1892 jako 14-letni chłopak od redakcji »Nowin Raciborskich« książkową nagrodę z dedykacją J. K. Maćkowskiego. Obrawszy zawód drukarski, uczył się najprzód w bytomskim »Katoliku« a potem w niemieckiej drukarni Boehma w Katowicach. Należał od r. 1896 do Sokoła katowickiego i do tow. śpiew. »Lutnia« w Bogucicach pod Katowicami, brał żywy udział w wszelkich przejawach życia polskiego, organizował w pomieszkaniu swoim skromne obchody narodowe i pisywał korespondencję do »Polaka« krakowskiego, do »Pracy« poznańskiej i do »Dziennika Berlińskiego«. W październiku 1900 r. ożenił się z Franciszką Jesionkówną z Załęża, później pionierką polskiego ruchu kobiecego na Górnym Śląsku. W r. 1901 objął C. zarząd nowo założonej drukarni »Górnoślązaka« w Katowicach i pod pisywał także to czasopismo jako redaktor odpowiedzialny. Za radykalno-narodowe artykuły tej gazety skazały go sądy pruskie w r. 1903 na półtora roku więzienia, które odsiedział w Katowicach i Bytomiu. Następnie zamieszkał C. w Załężu pod Katowicami i pracował dalej na niwie narodowej, objeżdżając z wykładami filie Zjednoczenia Zawodowego i będąc w coraz liczniejszych teraz polskich towarzystwach miejscowych to prezesem, to sekretarzem. Zebrania urozmaicał wierszami, często własnego utworu. W r. 1911 wstąpił do redakcji nowej »Gazety Ludowej« w Katowicach i pozostał tam poprzez wojnę, rewolucję niemiecką, plebiscyt i powstania aż do likwidacji gazety (1924). Przy drukarskiej maszynie »Gazety Ludowej« miał w r. 1917 wypadek i stracił lewą rękę. W r. 1918 był delegatem na sejmie dzielnicowym w Poznaniu. W ostatnich latach życia był korektorem w »Polonii« Korfantego. Własnym nakładem wydał C. zbiorek wierszy Z piersi roboczych (Katowice 1918). Podczas rewolucji niemieckiej ułożył piękny wiersz Witaj, Polsko, drukowany także w »Głosach z nad Odry« (1919). Później prof. Stanisław Bieniosek w Król. Hucie skomponował melodię do patriotycznych słów C-gi. W r. 1923 ułożył C. podobny wiersz W rocznicę połączenia. Z okresu powstań zachował się wiersz Rozpacz matki (»Gazeta Ludowa« 1920, nr 174), wcielony potem do obszerniejszego utworu Konstytucja-Powstanie (»Gazeta Ludowa« z 3 V 1923). W lipcu 1926 C. został odznaczony srebrnym krzyżem zasługi.

Ks. Emil Szramek