Kaden Henryk Ferdynand (1871–1932), bankowiec. Ur. 15 V w Krakowie. Ojcem jego był właściciel ziemski Gustaw Adolf, matką Róża Hupert. Od r. 1883 K. uczęszczał w Krakowie do Gimnazjum św. Anny, a od r. 1889 do III Gimnazjum, które ukończył w r. 1890. Następnie przez rok służył jako jednoroczny ochotnik w pułku ułanów, a zdawszy egzamin oficerski, mianowany został podporucznikiem rezerwy. W październiku 1891 r. zapisał się jako słuchacz zwycz. na UJ, gdzie studiował historię. Brał m. in. udział w seminariach S. Smolki, W. Zakrzewskiego i A. Lewickiego. Po dwóch latach studiów wyjechał na jeden rok do uniwersytetu we Fryburgu (Szwajcaria). Był tam uczniem Schnürra i Reinhardta. Po powrocie do Krakowa podjął przerwane studia na UJ. Absolutorium uzyskał na jesieni 1896 r., po czym na zlecenie Akademii Umiejętności w Krakowie uczestniczył w ekspedycji naukowej do archiwum watykańskiego. We Włoszech przebywał ok. półtora roku. Wróciwszy znów do Krakowa, uzyskał w r. 1898 na UJ tytuł doktora filozofii za pracę pt. Polska a Fryderyk I Hohenzollern.
K. nie poświęcił się jednak pracy naukowej w dziedzinie historii, ale związał się z bankowością. W r. 1898 założył bowiem wspólnie ze szwagrem dom bankowy pod firmą «Kaden i Niemojewski». Dom ten prowadził przez 10 lat. Następnie w r. 1909 powołany został przez J. Wieniawskiego, prezesa działającego w Warszawie Pierwszego Tow. Wzajemnego Kredytu, na dyrektora tej instytucji. Tow. Wzajemnego Kredytu było organizacją zbliżoną w zasadach działania do banku akcyjnego i miało za zadanie finansowanie sfer przemysłowych. Po śmierci Wieniawskiego K. został naczelnym dyrektorem tej jednej z poważniejszych w Królestwie Polskim instytucji finansowej. W czasie pierwszej wojny światowej przebywał w Szwajcarii. Po jej zakończeniu i zlikwidowaniu Pierwszego Tow. Wzajemnego Kredytu K. aktywnie uczestniczył w organizacji Banku Zjednoczonych Ziem Polskich. Bank ten, który pomyślany był jako kontynuacja Pierwszego Tow. Wzajemnego Kredytu, powstał ostatecznie w r. 1920. W Banku Zjednoczonych Ziem Polskich K. był od początku członkiem Rady Nadzorczej i naczelnym dyrektorem i odgrywał w jego działalności bardzo istotną rolę. W r. 1926 brał udział we Włoszech w rokowaniach w sprawie fuzji Banku Zjednoczonych Ziem Polskich z Bankiem Handlowym w Warszawie, która dokonywała się pod wpływem kapitału włoskiego (grupy Banca Commerciale Italiana). Po połączeniu obu banków K. wszedł do Rady Nadzorczej Banku Handlowego w Warszawie i do Komitetu Wykonawczego Rady. Jednak jego rola była tu – w związku z przewlekłą i nieuleczalną chorobą (rak) – już znacznie mniejsza niż poprzednio.
Równocześnie K. od początku 1924 r. pełnił funkcje prezesa Rady Nadzorczej Związku Banków w Polsce, organizacji reprezentującej interesy kilkudziesięciu najpoważniejszych banków prywatnych. Okres jego prezesury przypadł na lata walki o stabilizację złotego. W r. 1925, gdy złoty ponownie się załamał, K. w poważnym stopniu przyczynił się do uzyskania pomocy finansowej ze skarbu państwa dla banków prywatnych, które znalazły się w bardzo trudnej sytuacji i zagrożone były bankructwem. Po przewrocie majowym – mimo że zaliczał się do zwolenników nowej władzy – jako prezes Związku Banków walczył z realizowaną w praktyce przez sanację koncepcją etatyzacji bankowości. Domagał się m. in. uznania naczelnej roli bankowości prywatnej. Bardzo charakterystyczna dla reprezentowanych przez K-a koncepcji była jego wypowiedź na naradzie przedstawicieli sfer gospodarczych i członków rządu, zorganizowanej w październiku 1926 r. w Prezydium Rady Ministrów, gdzie akcentując rolę banków prywatnych, równocześnie domagał się ograniczenia działalności największego banku państwowego – mianowicie Banku Gospodarstwa Krajowego. Za szczególnie ważne zadanie banków prywatnych uważał rozwój kredytu długoterminowego. W tym też okresie K. został mianowany członkiem Komisji Opiniodawczej (przemysłowej) przy prezesie Komitetu Ekonomicznego Ministrów. Mandat prezesa Związku Banków i członka Rady Naczelnej złożył w r. 1927. I tu przyczyną rezygnacji była choroba. W ogóle od tego roku K. (mimo że aż do śmierci pozostawał we władzach Banku Handlowego w Warszawie) wycofał się z bezpośredniego i czynnego udziału w życiu bankowości, chociaż do końca życia zachował zainteresowanie dla spraw gospodarczych. Nadal bowiem brał udział w pracach szeregu przedsiębiorstw, m. in. w Spółce Akcyjnej Cukrowni i Rafinerii «Nieledew» (w której przez długi czas był prezesem zarządu), w Polskich Zakładach Elektrycznych «Brown-Boveri» (był w nich od założenia w r. 1920 drugim wiceprezesem Rady Zarządzającej). Poza tym był członkiem Rady Nadzorczej Elektrowni Okręgu Warszawskiego i Rady Zarządzającej «Akcyjnego Tow. Elektrycznego dawniej Sokolnicki i Wiśniewski».
Działalność gospodarcza nie wyczerpywała zainteresowań K-a. Był on bowiem m. in. autorem wydanego w r. 1918 zbioru aforyzmów pt. Myśli. Drugi tom aforyzmów pozostawił w rękopisie. K. odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta. Zmarł 12 XII 1932 r. i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Fot. w posiadaniu syna; – Przemysł i Handel 1918–1928, W. 1928 cz. 2 s. 19; Współpraca rządu ze sferami gospodarczymi państwa, Sprawozdanie z narady gospodarczej odbytej w dn. 30 i 31 października 1926 w Prezydium Rady Ministrów, W. 1927 s. 53–6, 102; – Bilanse i sprawozdania S. A. Cukrowni i Rafinerii „Nieledew” za lata 1930–33; Sprawozdania Banku Handlowego w Warszawie za lata 1926–1932; Sprawozdania Polskich Zakładów Elektrycznych „Brown Boveri” S. A. za lata 1921–1929; Sprawozdania z czynności Banku Zjednoczonych Ziem Polskich S. A. w Warszawie za lata 1921–1923; Sprawozdania Związku Banków w Polsce za lata 1924–1932; – „Kur. Warsz.” 1932 nr z 13, 14 i 15 XII; – Arch. UJ: Teczka akt rygorozalnych K-a (tam m. in. metryka urodzenia i własnoręczny życiorys); – Informacje pisemne Dyrekcji Banku Handlowego w Warszawie, syna Henryka i bratanka Stefana.
Zbigniew Landau