Pomirski Henryk (1892–1975), inżynier elektryk, teletechnik, specjalista dalekosiężnej telekomunikacji przewodowej. Ur. 13 VIII we wsi Kowalewko pod Mławą, był synem Stanisława i Michaliny z Kubińskich. Po ukończeniu szkoły handlowej studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, gdzie w r. 1924 uzyskał dyplom inżyniera elektryka. Podczas pierwszej wojny światowej działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (1916–17), a w l. 1918–23 służył w Wojsku Polskim, przydzielony do Zakładu Badania Sprzętu Łączności przy Politechnice Warszawskiej. W r. 1924 P. rozpoczął pracę w laboratorium teletechnicznym Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii, następnie od listopada 1928 do wybuchu drugiej wojny światowej we wrześniu 1939 pracował w Min. Poczt i Telegrafów (MPiT) w Warszawie, najpierw jako referent, a w. l. 1934–7 kierownik Biura Kablowego, potem zaś jako naczelnik Wydziału Teletechnicznych Urządzeń Liniowych. Był członkiem Rady Teletechnicznej, wiceprezesem Koła Ligi Morskiej i Kolonialnej przy MPiT. Zajmował się w szczególności telekomunikacyjnymi liniami kablowymi (miejscowymi i okręgowymi). Największą jego zasługą były pionierskie prace przy projekcie perspektywicznym i realizacji budowy pierwszych w Polsce dalekosiężnych linii kablowych. Pod jego kierownictwem do września 1939 zbudowano magistrale: Warszawa–Katowice, Warszawa–Gdynia, oraz część magistrali Warszawa–Lwów, które opisał w „Przeglądzie Teletechnicznym” 1933 (nr 4 i 11), 1938 (nr 11). Współdziałał przy organizowaniu, koniecznej do realizacji tego planu, krajowej bazy przemysłowej, a zwłaszcza przemysłu kablowego oraz produkcji urządzeń teletransmisyjnych i skrzyń pupinowskich (wzmacniakowych); przyczynił się także do powołania przedsiębiorstw budowy linii kablowych: «Towarzystwa Kabli Dalekosiężnych» i wydziału kabli dalekosiężnych w spółdzielni pracy «Grupa Techniczna» w Warszawie, które zajmowały się układaniem i montażem kabli dalekosiężnych. Jednocześnie w l. 1928–39 P. pracował jako nauczyciel w zakresie kablowych linii telekomunikacyjnych w Państwowej Szkole Teletechnicznej w Warszawie, w l. 1928–32 był starszym asystentem przy katedrze prądów słabych na Politechnice Warszawskiej, a w l. 1934–9 prowadził tam wykłady zlecone na Wydziale Elektrycznym.
Z chwilą wybuchu drugiej wojny światowej P. jako kapitan rezerwy wojsk łączności przydzielony został do kompanii łączności Sztabu Naczelnego Wodza, przekroczył następnie granicę i został internowany w Rumunii. W grudniu 1939 przedostał się do tworzącej się armii polskiej we Francji. Po odbyciu stażu w Centrum Wyszkolenia Wojsk Inżynieryjnych w Wersalu otrzymał przydział do Centralnych Zakładów Wojsk Łączności; opracowywał instrukcje obsługi sprzętu łącznościowego i prowadził wykłady w oddziałach wojskowych. Po kapitulacji Francji w czerwcu 1940 dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie przydzielono go do Komisji Regulaminowej Łączności; odbył też półroczny staż w brytyjskim Instytucie Łączności. P. powrócił do kraju w końcu 1946 r. i zgłosił się do dawnego miejsca pracy w MPiT, gdzie był początkowo zastępcą, a potem naczelnikiem Wydziału Teletechnicznych Urządzeń Liniowych. Jednocześnie jako przewodniczący podkomisji kabli i przewodów teletechnicznych w Polskim Komitecie Normalizacyjnym przyczynił się do opracowania w l. 1947–9 kilku norm na kable i osprzęt kablowy. Następnie w l. 1951–3 P. pracował na stanowisku kierownika Pracowni Kabli Międzymiastowych w Biurze Studiów i Projektów Łączności w Warszawie, po czym w l. 1954–73 w Instytucie Łączności w Warszawie, gdzie do 1966 r. był kierownikiem Zakładu Linii Przewodowych i Zagadnień Korozji, w r. 1958 został adiunktem, a w r. 1962 samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym. Pod jego kierunkiem i przy osobistym wkładzie wykonano w tym zakładzie ok. 100 prac obejmujących takie zagadnienia jak: budowa, konserwacja i eksploatacja telekomunikacyjnych linii przewodowych podziemnych i nadziemnych, zabezpieczenie telekomunikacyjnych urządzeń przed korozją, zabezpieczenie linii telekomunikacyjnych od oddziaływania linii elektroenergetycznych i wyładowań atmosferycznych. Prowadził też w l. 1947–63 wykłady zlecone na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej.
P. był autorem wielu artykułów (głównie w „Przegl. Teletechn.”), skryptów i książek, w tym: Kablowe linie teletechniczne (W. 1932) i razem z Z. Szpiglerem: Kablowe linie telekomunikacyjne (W. 1954), zawierających zasady projektowania, budowy i konserwacji tych linii. Był też współautorem „Podręcznika teletechnika” (Wyd. 2, Londyn 1944) i III tomu „Historii elektryki polskiej” pt. „Elektronika i telekomunikacja” (W. 1974). P. działał w Stowarzyszeniu Teletechników Polskich (STP) jako członek zarządu (1928–39), członek komisji słownikowej, bibliotekarz i od r. 1933 redaktor naczelny organów STP: ,,Przeglądu Teletechnicznego”, „Wiadomości Teletechnicznych”, „Kwartalnika Telekomunikacyjnego i Przeglądu Pocztowego” (1934–6). Był współautorem statutu i regulaminu nagrody STP za najlepszą publikację z dziedziny teletechniki (1936). Należał do Związku Polskich Inżynierów Elektryków. Był członkiem Sekcji Tele-Radiotechnicznej w Muzeum Techniki i Przemysłu w Warszawie, członkiem komitetu redakcyjnego „Pocztowego Przysposobienia Wojskowego”. Po wojnie należał do Sekcji Telekomunikacyjnej i Oddziału Warszawskiego Łączności Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). Brał udział w pracach Międzynarodowej Komisji Mieszanej (CMI Commission Mixte Internationale pour les Expériences…) do spraw doświadczeń w sprawie zabezpieczenia linii telekomunikacyjnych i kanalizacji podziemnych, a także w kilku zjazdach Międzynarodowego Doradczego Komitetu Telefonicznego (CCIT – Comité Consultatif International Télegraphique). Zmarł 30 I 1975 w Warszawie, pochowany został w grobie rodzinnym w Dąbrowie pod Mławą. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotą Odznaką Honorową m. st. Warszawy. Rodziny nie założył.
Jankowerny W., Jasińska M., Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej, 1915–1965, W. 1972; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Spis członków SEP, W. 1959; Spis inżynierów elektryków polskich, W. 1936; – XX-lecie Instytutu Łączności 1951–1971, W. 1971 s. 58, 100, 101, 193; XXV-lecie Instytutu Łączności 1951–1976, W. 1976 s. 27, 60; Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1926 s. 530–1, 1930 s. 226, 1110–11; Historia elektryki polskiej, W. 1974 III, 1976 I; Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959; Informator o władzach i organach SEP, W. 1939; Politechn. Warsz. 1915–1925; Publikacje pracowników naukowych Wojskowej Akademii Technicznej, 1951–1965, W. 1966 s. 184; XXX-lecie budownictwa kabli dalekosiężnych w Polsce, W. 1960; – „Biul. Informacyjny SEP” 1975 nr I s. 40 (nekrolog); „Biul. Muz. Techn. i Przemysłu” 1937 nr 5 s. 4, 1938 nr 6 s. 64; „Biul. Techn. Min. Łączności” 1975 nr 3 s. 23 (życiorys, fot.); „Dzien. Urzęd. MPiT” 1930 nr 10 s. 172, 1932 nr 22 s. 484; „Przegl. Elektrotechn.” 1934 s. 603, 1939 s. 655; „Przegl. Telekomunikacyjny” 1960 s. 33, 1969 s. 66 (fot.), 1975 s. 183 (życiorys, fot.), 1978 s. 103 (fot.); „Przegl. Teletechn.” 1928 s. 30, 1929 s. 94, 1930 s. 134, 1931 s. 199, 397, 1932 s. 181, 1933 s. 91, 1934 s. 154, 1935 s. 151, 152, 1936 s. 26, 1937 s. 187, 1938 s. 27; „Roczn. Warsz.” 1981 s. 454 (nekrolog); „Zesz. Nauk. Politechn. Warsz.”. Elektryka, 1967 nr 51 s. 105; „Życie Warszawy” 1975 nr 28 (nekrolog); – Arch. Inst. Łączności w W.: Akta osobowe P-ego; Arch. m. Warszawy: sygn. 1563: akta Warsz. Inst. Politechnicznego 1911–12; Arch. Zarządu Głównego SEP w W.: Księga protokołów Stow. Teletechników Polskich za l. 1935–9.
Jerzy Kubiatawski